ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἡ ἄνυδρος καὶ ἄκαρπος γῆ, ποτισμένη πλουσιοπαρόχως, ἐβλάστησε τὰ εὔοσμα ἄνθη τῶν Χριστιανικῶν ἀρετῶν, ἔδωκεν ἑπταπλασίονα τὸν καρπὸν τῆς ἀληθοῦς διδασκαλίας, καὶ εὐφόρησε τὴν εὐθηνίαν τοῦ θείου κηρύγματος, περὶ τῆς ὁποίας ἴσως ἐχρησμολόγει ὁ Προφητάναξ· «Βροχὴν ἑκούσιον ἀφοριεῖς ὁ Θεὸς τῇ κληρονομίᾳ σου» (Ψαλμ. ξζ’ 10). «Ἐπεσκέψω τὴν γῆν, καὶ ἐμέθυσας αὐτήν· ἐπλήθυνας τοῦ πλουτίσαι αὐτήν· ὁ ποταμὸς τοῦ Θεοῦ ἐπληρώθη ὑδάτων» (Ψαλμ. ξδ’ 10). Ἤθελον εἴπει ἀκόμη, ὅτι ἡ μυστηριώδης αὕτη νεφέλη ἦτο τοῦ ὁμοουσίου Πνεύματος ἡ σκιά, ὅπου ἅρπαξεν αἰσθητῶς ἀπὸ τὴν περίγειον παροικίαν τὸν θεῖον Ἥλιον εἰς τὴν οὐράνιον σφαῖραν, ὡσὰν εἰς ἴδιον κέντρον, διὰ νὰ φωτίζῃ ἐκεῖθεν νοερῶς καὶ ἐπίγεια καὶ οὐράνια μὲ τῆς θείας δόξης τὸ ἀνέσπερον φῶς.

Τὴν θαυμαστὴν ἐπάνοδον τοῦ νοητοῦ Ἡλίου τούτου προεῖδε τυπικῶς ὁ Ἐζεκίας, τότε ὅταν παρακαλῶν μὲ θερμὰ δάκρυα τὴν ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τοῦ θανάτου τὸν κίνδυνον, εἶδεν εἰς τὸ σκιατερικὸν ὡρολόγιον τὸ χαριέστατον σημεῖον τῆς ὑγείας του, ὅπου διὰ τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου τοῦ ἔδειξεν ὁ Θεός. Εἶδεν ὅτι ὁ ἥλιος ἀνέβη ἐπάνω δέκα γραμμάς, ἀπὸ τὰς ὁποίας ἦτο κατεβασμένος. Καὶ ὁ ἄδυτος Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὡσὰν δέκα βαθμοὺς ἦτο κατεβασμένος ἀπὸ τὴν θείαν Του ἀξίαν, δι’ ἄκραν συγκατάβασιν, ὅταν ἔκλινεν οὐρανούς, καὶ κατέβη ἐννέα, τὰ ἐννέα τάγματα τῶν Ἀσωμάτων· «βραχύ τι παρ᾽ Ἀγγέλους» (Ἑβρ. β’ 7) ἠλαττωμένος (καθὼς λέγει ὁ Παῦλος), «γενόμενος ἄνθρωπος ἐν δούλου μορφῇ» (Φιλιπ. β’ 7)· καὶ δέκατον βαθμόν, αὐτὴν τὴν τάξιν τῶν ἀνθρώπων, ὑπὲρ ἄνθρωπον τεταπεινωμένος εἰς τὸ ἑκούσιον πάθος καὶ τὸν θάνατον. Ἀλλ’ Αὐτὸς Ὅστις κατέβη εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς, ἀνέβη καὶ πάλιν μὲ τὴν ἔνδοξόν Του Ἀνάληψιν τὰς δέκα γραμμάς, ὑψηλότερος καὶ ἀνθρώπων καὶ Ἀγγέλων γενόμενος· «Ὑπεράνω (κατὰ τὸν αὐτὸν Ἀπόστολον) πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας» (Ἐφεσ. α’ 21), ὑψωθεὶς ἕως εἰς τὴν δεξιὰν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός. «Ἐγὼ (λέγει ὁ ἴδιος) παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον, ἐξῆλθον παρὰ τοῦ Πατρός, καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον· πάλιν ἀφίημι τὸν κόσμον, καὶ πορεύομαι πρὸς τὸν Πατέρα» (Ἰωάν. ιϛ’ 27-28). Καὶ τοῦτο μᾶς ἔδωκεν εὐτυχέστατον σημεῖον τῆς σωτηρίας καὶ αἰωνίου ζωῆς διὰ τὸ ἀρρωστημένον καὶ νεκρωμένον τῆ ἁμαρτίᾳ γένος τὸ ἀνθρώπινον. Ὅθεν ἔλεγε· «Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω· ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς» (Ἰωάν. ιϛ’ 7).