Καὶ εἰς τὴν ἐκ νεκρῶν λοιπὸν παράδοξον ἀναβίωσιν, ὅπου εἶναι ἡ παλιγγενεσία, καὶ ὡσὰν δευτέρα Αὐτοῦ Γέννησις, μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας ὁμοίως ἀναβαίνει εἰς τὸ ὑπερουράνιον Ἱερόν, καὶ ὡς πρωτότοκος τῶν νεκρῶν γενόμενος, παριστᾷ τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ ἁγίαν καὶ καθαρὰν τὴν ἐν αὐτῷ ἀνθρωπίνην φύσιν, τὴν ἀπαρχὴν ὅλης τῆς ἡμετέρας φύσεως.
Καὶ ὅταν ἦλθε τὸ πέρας τῶν ἡμερῶν τούτων ἐξήγαγε τοὺς Μαθητὰς ἕως τὴν Βηθανίαν, εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν (ἁρμόζει ὁ τόπος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου εἶναι τῆς εἰρήνης τὸ σύμβολον, τῷ ἄρχοντι τῆς εἰρήνης). Ὅστις χωριζόμενος ἀπὸ τοὺς Μαθητάς του, τοὺς ἀφῆκε διαθήκην αἰώνιον, τὴν εἰρήνην Του. Ἀλλὰ καὶ ὁ χρησμὸς τοῦ θεσπεσίου Ζαχαρίου τοῦτο προανεκήρυξεν· «Ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται Κυρίου... καὶ στήσονται οἱ πόδες αὑτοῦ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐπὶ τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν τὸ κατέναντι Ἱερουσαλήμ» (Ζαχαρ. ιδ’ 1-4). Ἐδῶ ἀφ’ οὗ μὲ τὴν δύναμιν τῶν θείων Του λόγων διήνοιξε τὸν νοῦν τῶν Μαθητῶν τοῦ συνιέναι τὰς Γραφάς, ὅσα δηλαδὴ ἐν τῷ Νόμῳ Μωϋσέως καὶ Προφήταις καὶ Ψαλμοῖς περὶ Αὐτοῦ ἐχρησμοδότησε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· ἀφ’ οὗ τοὺς ἐπρόσταξε νὰ κηρύξωσιν εἰς ὅλην τὴν κτίσιν τὸ Εὐαγγέλιον, ἤτοι τὸ χαριέστατον μήνυμα τῆς ἀφέσεως καὶ σωτηρίας· ἀφ’ οὗ τοὺς ἐπαρηγόρησεν εἰς τὴν λύπην τοῦ χωρισμοῦ Του, μὲ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός, ἐντειλάμενος νὰ προσμένωσιν εἰς Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσωνται δύναμιν ἐξ ὕψους, ἐπάρας τὰς χεῖρας Αὑτοῦ, δίδει ὡσὰν βεβαιωτικὴν τῶν ἐπαγγελιῶν, τὴν τελευταίαν δεσποτικὴν εὐλογίαν.
Δὲν ἐχόρταιναν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν Μαθητῶν ἀτενίζοντες εἰς ἐκεῖνο τὸ θειότατον πρόσωπον τότε, ὅταν «Βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν Αὑτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν» (Πράξ. α’ 9). Εἰς τὴν νεφέλην ταύτην ἐγὼ βλέπω κεκαλυμμένον Μυστήριον, τοῦ ὁποίου τὸν τύπον προεῖδεν ὁ Θεσβίτης Ἠλίας εἰς ἐκείνην τὴν μικρὰν νεφέλην, ὅπου ὡς ἴχνος ἀνθρώπου ἀνέβαινεν ἐκ τῆς θαλάσσης εἰς τὸν οὐρανόν· ὅθεν ἔβρεξεν ἄφθονον βροχήν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν τότε ἐχορτάσθη ἡ διὰ τρεῖς καὶ ἥμισυν χρόνους κατεξηραμμένη γῆ, καὶ ἐχόρτασε τὸν πεινασμένον λαὸν μὲ καρπὸν ἀφθονίας (Γ’ Βασιλ. ιη’ 44). Αὐτὴ εἶναι ἐκείνη ἡ θαυμαστὴ νεφέλη, ὅπου, ἀφ’ οὗ ἀνέβασεν εἰς οὐρανοὺς τὸν δεδοξασμιένον Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἔβρεξεν ἐκεῖθεν τὸν καιρὸν τῆς Πεντηκοστῆς, τὴν πολυχεύμονα ὀμβροτοκίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,