Ὢ τῆς ἀγνωμοσύνης τῶν Ἰουδαίων! Αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν καὶ αὐτοὶ ἔμενον ἀναίσθητοι, τὰ ἄψυχα ἐσείοντο καὶ οἱ ἔχοντες ψυχὴν δὲν ἐπίστευον εἰς τὸ θαῦμα· τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίζετο διὰ νὰ φανῇ εἰς τὸ ἑξῆς μεγαλυτέρα ἡ ἐρήμωσις αὐτῶν. Ἐσχίσθη δηλαδὴ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ καὶ ἐγυμνώθησαν ὅλα τὰ ἐν τῷ ναῷ διὰ τὸν Χριστόν, ὅστις προεῖπεν· «Ἰδοὺ ὁ οἶκος σας μένει πλέον ἔρημος» (Ματθ. κγ’ 38, Λουκ. ιγ’ 35). Καὶ πράγματι μετὰ τὴν θανάτωσιν τοῦ Χριστοῦ ὅλα τὰ ἱερὰ τῶν Ἰουδαίων ἐγυμνώθησαν καὶ οἱ Ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι ἔμενον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ εἰς τὸν ναόν, ἔφυγον ἀπ’ ἐκεῖ καὶ ἦλθον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Πολλὰ δὲ σώματα τῶν κεκοιμημένων Ἁγίων ἀνεστήθησαν μαζὶ μὲ τὸν Χριστόν, διὰ νὰ μάθωμεν ἡμεῖς ὅτι ὁ Χριστὸς ἀφοῦ ἀπέθανε δὲν ἀνίσταται μόνος, ἀλλὰ ἀνιστᾷ μαζί του καὶ ὅλους ὅσοι πιστεύουν εἰς αὐτόν.
Αὐτὴ εἶναι, ἐν συντομίᾳ, ἡ σεμνὴ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, καὶ αὐτὰ εἶναι τὰ μυστήρια τῶν Χριστιανῶν, περὶ ἀναστάσεως νεκρῶν καὶ αἰωνίου ζωῆς, τὰ ὁποῖα πανηγυρίζομεν. Ἂς ἑορτάσωμεν λοιπὸν ὄχι μὲ τὴν ζύμην τῆς κακίας καὶ τῆς πονηρίας, ἀλλὰ μὲ τὰ ἄζυμα τῆς εἰλικρινείας καὶ τῆς ἀληθείας (Α’ Κορ. ε’ 8), πιστεύοντες εἰς Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, εἰς Τριάδα ὁμοούσιον, ἄκτιστον· πιστεύοντες εἰς τὴν Ἀνάστασιν, πιστεύοντες ὅτι ὁ Κύριος θὰ ἔλθῃ καὶ πάλιν ἐπὶ τῆς γῆς, ὄχι ὅμως μὲ ταπεινότητα, ἀλλὰ μὲ δόξαν καὶ λαμπρότητα οὐράνιον, μετὰ φωτεινῶν Ἀγγέλων, μὲ σάλπιγγας καὶ μὲ φόβον καὶ μὲ χαρὰν χαρὰν μὲν τῶν Ἁγίων καὶ τῶν δικαίων, φόβον δὲ τῶν ἀδίκων καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης θὰ ἀξιώσῃ καὶ ἡμᾶς ὅλους τῆς ἀναστάσεως μετὰ τῶν Ἁγίων Του, ἐὰν εὑρεθῶμεν νὰ ἔχωμεν πράξει ἀγαθὰ ἔργα, νὰ ἔχωμεν πίστιν Ὀρθόδοξον, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονογενοῦς Αὐτοῦ Υἱοῦ, μεθ’ Οὗ δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.