Ἐνῷ ἐβλασφημεῖτο ἀπὸ τοὺς βασανιστάς του, Ἐκεῖνος δὲν ἀνταπέδιδε τὰς βλασφημίας καὶ ἐνῷ ἐβασανίζετο δὲν τοὺς ἠπείλει· ἀλλὰ παρεδόθη εἰς τοὺς κριτάς του, διὰ δικαιοσύνην. Διότι δὲν ἦλθεν ἐπὶ τῆς γῆς διὰ νὰ τιμωρήσῃ τοὺς ἀπίστους μὲ τὴν πρώτην του αὐτὴν παρουσίαν, ἀλλ’ ἠθέλησε μὲ τὴν μακροθυμίαν του καὶ μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ὑπομονῆς του νὰ ὁδηγήσῃ τοὺς πεπλανημένους εἰς τὴν ἀλήθειαν.
Καὶ πρόσεξε διὰ νὰ βεβαιωθῇς διὰ τὴν μεγάλην ἀγαθότητα καὶ φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου. Οἱ Ἰουδαῖοι τὸν ἐβλασφήμουν καὶ ἔλεγον πρὸς Αὐτόν· Δαιμόνιον ἔχεις· καὶ Ἐκεῖνος, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἦτο μακρόθυμος, ἀπεδίωκεν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τὰ δαιμόνια. Οἱ Ἰουδαῖοι ἔπτυον τὸν Σωτῆρα εἰς τὸ πρόσωπον καὶ Ἐκεῖνος ἐθεράπευε τοὺς τυφλοὺς τῶν Ἰουδαίων. Οἱ Ἰουδαῖοι ἐλιθοβόλουν τὸν Χριστόν, ὁ δὲ Χριστὸς ἐχάριζεν εἰς τοὺς χωλοὺς αὐτῶν τὴν ἱκανότητα νὰ τρέχουν ὡς ὑγιεῖς. Καὶ γενικῶς ὁ Κύριος εὐεργετοῦσεν ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τὸν ὕβριζον καὶ ἀντὶ τῶν κακῶν εἰς τοὺς ἀχαρίστους καὶ μιαροὺς ἐκείνους ἀνθρώπους ἐχάριζεν ἀγαθά. Ἐπειδὴ δὲ ἠνείχετο μὲ ἀνεξικακίαν τὰς ὕβρεις τῶν Ἰουδαίων, ἴσως νὰ ἐνομίζετο καὶ ὡς ἀδύνατος ὁ δορυφορούμενος ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων. Καὶ διὰ νὰ μὴ μακρύνωμεν τὸν λόγον δίδοντες τὴν ἐντύπωσιν ὅτι πολυλογοῦμεν, ἂς ἔλθωμεν εἰς τὴν ἐξέτασιν τῶν πραγμάτων.
Ὡδηγήθη τέλος εἰς τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης καὶ ἐκαρφώθη εἰς τὸ ξύλον ὁ δοξολογούμενος ὑπὸ τῶν Χερουβὶμ καὶ τῶν Σεραφὶμ καὶ προσκυνούμενος ὑπὸ πασῶν τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων καὶ τῶν Ἀγγέλων. Ὅλα δὲ αὐτὰ τὰ ὑπέφερε μὲ πραότητα καὶ μὲ ὑπομονήν, παρέχων εἰς ἡμᾶς τύπον καὶ ὑπογραμμὸν καὶ γινόμενος διδάσκαλος τῆς ἐπιεικείας. Δι’ αὐτὸ λοιπὸν καὶ ἡμεῖς πρέπει νὰ ὑπομένωμεν μὲ γενναιότητα ὅλας τὰς πικρίας, αἱ ὁποῖαι προέρχονται ἀπὸ τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐκρεμάσθη εἰς τὸν Σταυρὸν ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς περισσότερα καὶ μεγαλύτερα θαύματα, μήπως κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον τοὐλάχιστον καταπαύσῃ τὴν μανίαν τῶν θεομάχων Ἰουδαίων, ὥστε καμμίαν πρόφασιν νὰ μὴ εὑρίσκουν διὰ τὴν ἀπιστίαν των μήτε νὰ λέγουν ὅτι ἐσταύρωσαν ἕνα κοινὸν ἄνθρωπον.