Ἄλλος δέ τις συγγενὴς τοῦ βασιλέως, Κασδόος ὀνομαζόμενος, ἐδάρη μὲ σπάθην ξυλίνην διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐτελειώθη ἐν Κυρίῳ. Τὴν δὲ πρωΐαν ἐμβῆκεν ἡ βασίλισσα εἰς τὴν φυλακήν, καὶ εὑροῦσα τὴν θυγατέρα αὐτῆς Κασδόαν τετελειωμένην, ἐπανῆλθε λυπουμένη εἰς τὰ βασίλεια, καὶ λέγει εἰς τὸν ἄνδρα της· «Εἰς τὸ ἑξῆς, βασιλεῦ, χαῖρε σὺ καὶ ἡ βασιλεία σου. Διότι ὁ μὲν υἱός μου Γοβδελαᾶς ἐθανατώθη, ἀφοῦ πρότερον ἐτιμωρήθη μυριοπλασίως ὑπὸ σοῦ, ὡς εἰ εἶχεν ἐγκλήματα μυρίων φονέων, ἡ δὲ θυγάτηρ μου Κασδόα, ἰδοὺ καὶ αὐτὴ ἀπέθανεν, ἀφοῦ κατεξεσχίσθη μὲ ἀκανθώδη ραβδία, ὡς νὰ ἐφόνευσε τὸν ἴδιόν της πατέρα».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἄσπλαγχνος ἐκεῖνος καὶ αἱμοβόρος ἀνὴρ ὁμοῦ καὶ πατήρ, τελείως δὲν ἔκλινεν εἰς ἔλεος καὶ συμπάθειαν. Ἡ δὲ μήτηρ βασίλισσα, λαβοῦσα ἀρώματα πολυειδῆ καὶ εὐωδέστατα, ἐμύρισε τὸ λείψανον Κασδόας τῆς ἁγίας ταύτης θυγατρός· καὶ τυλίξασα μὲ πορφύραν βασιλικήν, ἔβαλεν αὐτὸ μὲ τὸ λείψανον Γοβδελαᾶ τοῦ Ἁγίου υἱοῦ της εἰς δόξαν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.