Ὁ δὲ Γάργαλος τοῦτο ἀκούσας ὠργίσθη. Ὅθεν προσέταξε νὰ ἐμπήξωσιν εἰς τοὺς ὤμους τοῦ Μάρτυρος ἀγκίδας σιδηρᾶς καὶ ἀπὸ αὐτὰς νὰ κρεμασθῇ, οὕτω δὲ νὰ μένῃ κρεμάμενος ἀπὸ τὴν τρίτην ὥραν ἕως τὴν ἐνάτην. Ὁ δὲ Μάρτυς κρεμάμενος προσηύχετο. Καταβιβασθεὶς δὲ ἀπὸ ἐκεῖ, ἐρρίφθη πάλιν εἰς τὴν φυλακήν. Ἡ δὲ μήτηρ τοῦ Μάρτυρος καὶ ἡ ἀδελφὴ αὐτοῦ Κασδόα ἐπεθύμουν νὰ ἴδωσιν αὐτόν, ἀλλ’ ἐφοβοῦντο τὸν βασιλέα. Μαθὼν δὲ τὴν εἴδησιν ταύτην ὁ βασιλεύς, εἶπεν εἰς τὸν Γάργαλον· «Ἀκόμη ζῆ ὁ Γοβδελαᾶς;». Ὁ δὲ Γάργαλος ἀπεκρίθη· «Ναί, βασιλεῦ, ζῇ». Τότε προστάττει ὁ βασιλεὺς νὰ ἐκδάρωσι τὸ δέρμα τῆς κεφαλῆς τοῦ Μάρτυρος, ἀρχίζοντες ἀπὸ τὸν λαιμόν, καὶ μὲ τὸ δέρμα αὐτὸ νὰ σκεπάσουν τὸ πρόσωπόν του. Τούτου δὲ γενομένου, ἐρρίφθη πάλιν ὁ Μάρτυς εἰς τὴν φυλακήν, δοξάζων καὶ εὐχαριστῶν τὸν Θεόν. Τὴν δὲ ἄλλην ἡμέραν, μαθὼν ὁ βασιλεύς, ὅτι ἀκόμη ζῃ ὁ Ἅγιος, προστάττει νὰ ἐκριζώσωσι ὅλους τοὺς ὄνυχας τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν του καὶ νὰ ἐκβάλωσι τοὺς τέσσαρας τραπεζίτας τῶν ὀδόντων του καὶ οὕτω νὰ ρίψωσιν αὐτὸν πάλιν εἰς τὴν φυλακήν, ὡς θνησιμαῖον κύνα. Ἔδωκε δὲ καὶ προσταγὴν ὁ θηριόγνωμος, ὅτι κανεὶς νὰ μὴ προσφέρῃ εἰς αὐτὸν καμμίαν παρηγορίαν ἕως καὶ ἁπλοῦ ὕδατος, ἀλλὰ μήτε ὅλως νὰ ἔμβῃ εἰς τὴν φυλακήν.

Ἡ ἀδελφὴ ὅμως, τοῦ Μάρτυρος Κασδόα ἐτόλμησε, καὶ ἐπῆγε κρυφίως εἰς τὴν φυλακήν, καὶ ἔδωκε νερὸν εἰς τὸν ἀγαπητόν της ἀδελφόν. Εἶπε δὲ εἰς τὸν δεσμοφύλακα· «Ἐὰν σὺ φανερώσῃς τὸ πρᾶγμα εἴς τινα, ἤξευρε ὅτι μέλλεις βέβαια νὰ ἀποκεφαλισθῇς». Καὶ ὁ μὲν τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς ἕως τότε ἐζήτει παρηγορίας καὶ ἰατρείας ἀπὸ τὸν Θεόν, ἐπειδὴ ἀκόμη δὲν ἦτο ἡ ψυχή του πεπαγιωμένη καὶ στερεὰ εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ δὲ αὕτη ἐπαγιώθη, δὲν ἐζήτει πλέον ἰατρείας, ἀλλ’ ἐζήτει νὰ δοθῇ εἰς αὐτὸν θεόθεν ὑπομονὴ καὶ προθυμία εἰς τὰς βασάνους. Ὅθεν ταύτην λαβὼν μὲ τὴν ἔλλαμψιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὐτὸς μὲν ἦτο πληγωμένος, καὶ τὸν ἑαυτόν του δὲν ἰάτρευεν, ἄλλους δὲ μᾶλλον ἔχαιρε νὰ ἰατρεύῃ. Διὸ καὶ ὅλοι ἐπὶ τούτῳ ἐθαύμαζον. Ὅθεν καὶ εἷς ἄκρος μάγος, ὀνομαζόμενος καὶ αὐτὸς Γάργαλος, εὑρισκόμενος δὲ τότε εἰς τὴν φυλακὴν διὰ τὰ πολλὰ κακὰ τὰ ὁποῖα ἔπραξεν, οὗτος, λέγω, βλέπων τὴν τόσην ὑπομονὴν τοῦ Ἁγίου καὶ τὰ παρ’ αὐτοῦ γινόμενα ἐν τῇ φυλακῇ ἔνδοξα καὶ ἐξαίσια θαύματα, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του καὶ ἔλεγε· «Δέομαί σου, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, μνήσθητί μου ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ σου». Ὁ δὲ Ἅγιος εἷπεν εἰς αὐτόν· «Πίστευσον εἰς τὸν Χριστόν, καὶ αὐτὸς θὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ ὅλας τὰς ἁμαρτίας σου». Τότε ὁ Γάργαλος εἶπε· «Πιστεύω εἰς σέ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ». Καὶ ἀπὸ τότε προσεκολλήθη εἰς τὸν Ἅγιον Γοβδελαᾶν.