Τότε καὶ ὁ Ὅσιος Ρωμύλος, παρακινηθεὶς ὑπ’ ἐκείνων, ἀνεχώρησεν ἐκ τοῦ Ἁγίου Ὄρους μεταβὰς εἰς ἕτερον τόπον, Αὐλῶνα καλούμενον (ἴσως τὴν ἐν Ἀλβανίᾳ κειμένην), ἔνθα εὗρε λαὸν ἀμαθῆ, ἀπαίδευτον, βάρβαρον καὶ εἰς φόνους καὶ λῃστείας συνειθισμένον, πολλοὺς δὲ καὶ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον καὶ ἀληθῆ πίστιν σφάλλοντας. Οἱ τοπάρχαι καὶ ἄρχοντες τοῦ τόπου ἐκείνου πολλὰς ἀδικίας καὶ φόνους ἀνθρώπων ἀθῴων ἐποίουν, οἱ Μοναχοὶ εἰς πλάνας, μνησικακίας καὶ πολλὰ ἄλλα πάθη ἦσαν βεβυθισμένοι καὶ πλεῖστοι Ἱερεῖς ἀναξίως ἱερουργοῦντες. Τούτους δὲ πάντας διὰ τοῦ κεχαριτωμένου αὐτοῦ λόγου εἰς ἑνότητα τῆς ἀληθοῦς πίστεως καὶ τῆς ὑγιοῦς ἐν Χριστῷ ἀναστροφῆς συνεκάλεσεν, ὥστε πάντες μικροί τε καὶ μεγάλοι νὰ λέγουν· «Δόξα σοι ὁ Θεός, ὁ ἐξαποστείλας εἰς ἡμᾶς τὸν φωστῆρα σου τοῦτον, ὅστις ἐκ τοῦ σκότους εἰς τὸ φῶς συνήγαγε». Καὶ πάντως διὰ τοῦτο ἀπέστειλεν αὐτὸν ἐκεῖ ὁ Κύριος, ἵνα πολλὰς ψυχὰς διορθώσῃ.
Εὑρισκόμενος λοιπὸν ἐκεῖ ὁ Ὅσιος, ἦλθεν εἰς αὐτὸν λογισμὸς νὰ ἀναχωρήσῃ πάλιν ἐκεῖθεν· καὶ μὴ θέλων νὰ ὑπακούσῃ εἰς τὸν λογισμὸν τοῦτον, γράφει πρὸς γνωστόν του γέροντα πνευματικὸν Ἁγιορείτην, ἐν Κωνσταντινουπόλει εὑρισκόμενον, ζητῶν γνώμην περὶ τοῦ πρακτέου, ὅστις καὶ ἀπήντησεν εἰς αὐτόν· «Ἐπειδὴ μετὰ πίστεως ἠρώτησας, τοῦτό μοι φαίνεται κρεῖττον, ἵνα ἀπέλθῃς εἰς ἕτερον τόπον, ἔνθα ἂν ὁ Θεὸς ὁδηγήσῃ σε». Ταύτην τὴν ἀπάντησιν λαβὼν ὁ Ὅσιος ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς Αὐλῶνος μετὰ τῶν μαθητῶν του καὶ μετέβη εἰς τὴν Σερβίαν, εἰς τόπον καλούμενον Ραβένιτσα, ἔνθα ὑπάρχει καὶ Μονὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πλησίον τῆς ὁποίας κατῴκησε. Μηδεὶς δὲ ἄς κατηγορήσῃ τὸν θεῖον τοῦτον ἄνδρα διὰ τὰς συνεχεῖς μετοικήσεις καὶ ἀναχωρήσεις, ἃς διὰ τὸν Κύριον καὶ κατὰ θείαν οἰκονομίαν ἐποίει· διότι γράφει που ὁ θεῖος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος· «Εἶδον ὕλην, ὑπομονὴν Μοναχοῖς ἐν τόπῳ γεννήσασαν· ἐκείνων δὲ ἐγώ, τοὺς διὰ τὸν Κύριον πελαζομένους πλέον μεμακάρικα».
Χρόνον λοιπὸν ὄχι πολὺν ἐν Σερβίᾳ ζήσας ὁ Ὅσιος Ρωμύλος ἀπαίρει τῶν ἐπιγείων καὶ πρὸς τὰς αἰωνίους κατασκηνώσεις ἀπέρχεται, τὴν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ παραθέμενος· τὸ δὲ πολύαθλον αὑτοῦ σῶμα ὑπὸ τῶν μαθητῶν του παρεδόθη εἰς τὸν τάφον, ὅστις εὐωδίαν ἄρρητον ἐκπέμπει καὶ σημεῖα καὶ τέρατα καθ’ ἑκάστην ἐπιτελεῖ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως καὶ εὐλαβείας προσερχομένους·