Πρωΐας δὲ γενομένης ἐφανέρωσεν εἰς τὸν Ἰάκωβον τὴν ὅρασιν καὶ ἀπελθόντες εἰς τον Ναὸν μὲ τοὺς ἄλλους Ἀρχιερεῖς ἔδωσεν ὁ Πατριάρχης εἰς τὸν Νόννον τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον, διὰ τὴν χάριν τὴν ὁποίαν εἶχε τοῦ θείου Πνεύματος νὰ διδάξῃ τὸν λαόν. Εὑρέθη δὲ καὶ ἡ Πελαγία εἰς ἐκείνην τὴν διδαχήν, ὄχι διὰ εὐλάβειαν, διότι ἄλλην φορὰν δὲν ἐπῆγεν, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ νεῦσιν καὶ οἰκονομίαν τοῦ εὐσπλάγχνου Θεοῦ, τοῦ θέλοντος πάντας «σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α’ Τιμ. β’ 4). Ἀκούσασα δὲ ἡ πόρνη περὶ τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς, τῆς δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν αἰωνίων δικαστηρίων, ὤ τοῦ θαύματος! κατενύγη ἡ πρῴην ἄσεμνος, ἔκλαυσε πικρῶς, ἐμίσησε τὰς μυσαρὰς πράξεις καὶ ἐπόθησε τὸν ὄντως ἐραστὴν καὶ Νυμφίον της. Ἔστειλε λοιπὸν ὑπηρέτας τινὰς νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Νόννον καὶ νὰ μάθουν τὴν κατοικίαν του. Τούτου δὲ γενομένου, τοῦ ἀπέστειλεν ἐπιστολὴν εἰς τὴν ὁποίαν ἔγραφε ταῦτα· «Εἰς τὸν Ἅγιον Ἐπίσκοπον καὶ μαθητὴν τοῦ Χριστοῦ, ἡ μαθήτρια τοῦ δαίμονος Πελαγία, τὸ πέλαγος τῶν ἀνομιῶν, ἀπονέμει τὴν δουλικὴν προσκύνησιν. Ἤκουσα, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, παρά τινος Χριστιανοῦ, ὅτι ὁ Δεσπότης δὲν ἦλθε νὰ καλέσῃ «δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. θ’ 13), καὶ ὅτι δὲν ἐμίσησεν οὔτε ἐβδελύσσετο πόρνας καὶ λῃστὰς καὶ τελώνας [3], ἀλλὰ συνανεστράφη καὶ συνωμίλει μετ’ αὐτῶν ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἀθεώρητος. Ἐὰν λοιπὸν εἶσαι καὶ σὺ τοιούτου Διδασκάλου καὶ Δεσπότου δοῦλος καὶ ἀθλητής, δεῖξε αὐτὸ μὲ τὸ ἔργον καὶ μή με βδελυχθῇς τὴν πόρνην ὁμογενῆ σου καὶ ὁμόδουλον, ἀλλὰ ἀξίωσόν με, δέομαί σου, νὰ σοῦ ἐξομολογηθῶ τὰς ἁμαρτίας μου, διὰ νὰ σώσω διὰ σοῦ τὴν ψυχήν μου ἡ ἄσωτος».

Ταῦτα ἀναγνώσας ὁ Ὅσιος Νόννος ἐδειλίασε καὶ δὲν ἠθέλησε νὰ συνομιλήσουν οἱ δύο των, ἀλλὰ παρήγγειλεν εἰς αὐτὴν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὅταν εἶναι καὶ οἱ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς, νὰ εἴπῃ ὅσα ἐβούλετο. Ἡ δὲ Πελαγία ἀκούσασα, ἁρπάζει τὸν καιρὸν καὶ διώκει τὸν σῴζοντα, τρέχει παρευθὺς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, πίπτει κατὰ γῆς ὡς ἄλλη τις πόρνη, καταβρέχουσα τοὺς πόδας αὐτοῦ (ὡς ἡ πρῴην τοῦ Χριστοῦ) μὲ τὴν ροὴν τῶν δακρύων της, καὶ λέγουσα ταῦτα μεγαλοφώνως· «Σπλαγχνίσου τὴν ἁμαρτωλήν, Πάτερ Ὅσιε, τὸν σὸν Δεσπότην μιμούμενος. Βάπτισόν με καὶ ὁδήγησον πρὸς μετάνοιαν, διότι ἐγὼ εἶμαι τὸ πέλαγος τῆς ἀνομίας, ἡ ἄβυσσος τῆς ἀπωλείας, καὶ τοῦ διαβόλου παγὶς καὶ θήρατρον, ὅτι ἐγενόμην αἰτία καὶ ἀπῆλθον πολλοὶ εἰς τὴν κόλασιν. Τώρα δὲ διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ μετανοῶ διὰ τὰς πονηρίας μου καὶ ζητῶ μετάνοιαν, διὰ νὰ μὴ κολασθῶ αἰώνια».