Γυνή τις Κιμωλία εἶχεν ὄγκον εἰς τὸ στῆθος. Ἀκούσασα διὰ τὴν Χάριν, τὴν ὁποίαν ἔλαβεν ἡ Ὁσία παρὰ Κυρίου, προσέτρεξεν εἰς αὐτὴν μετὰ πίστεως καὶ ἐθεραπεύθη τελείως διὰ τῶν προσευχῶν τῆς Ὁσίας Μητρὸς καὶ τοῦ ἡγιασμένου ἐλαίου. Ὁ Ἱερεὺς Γεώργιος Ν. Λογοθέτης ἠσθένησε βαρέως καὶ ἐκινδύνευσεν. Ἡ Ὁσία Μήτηρ τοῦ ἔστειλε «σταύρωμα» ἐκ τοῦ ἡγιασμένου ἐλαίου τῆς ἀκοιμήτου κανδήλας της. Ἤλειψαν διὰ τούτου τὸν βαρέως ἀσθενοῦντα, ὅστις καὶ ἰάθη.

Τοιαῦται αἱ ἀρεταὶ καὶ τὰ κατορθώματα τῆς Ὁσίας Μεθοδίας καὶ ἡ δοθεῖσα εἰς αὐτὴν παρὰ Κυρίου Χάρις καὶ μερικὴ ἀνταπόδοσις, διότι τὸ τέλειον τῆς ἀνταμοιβῆς θὰ λάβουν οἱ Ἅγιοι ἐν τῇ Δευτέρᾳ τοῦ Σωτῆρος παρουσίᾳ μετὰ τὴν παγκόσμιον ἐξανάστασιν. Ἠρνήθη τὸν κόσμον καὶ τὰς προσκαίρους ἡδονὰς καὶ ἀπολαύσεις καὶ ἐνυμφεύθη τὸν οὐράνιον Νυμφίον Χριστόν, τὸν ὁποῖον τόσον ἠγάπησε καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ ἐξεπλήρωσεν. Ἐβάδισε τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην τοῦ Εὐαγγελίου ὁδὸν εἰς τὸν παρόντα κόσμον καὶ ἐδόξασε τὸν Κύριον τῆς δόξης διὰ τῆς ἁγίας αὐτῆς ζωῆς, διὰ τοῦτο καὶ ἀξίως παρ’ αὐτοῦ ἐδοξάσθη. «Τοὺς δοξάζοντάς με· δοξάσω, λέγει Κύριος» (Α’ Βασ. β’ 30). Ἐφύλαξεν ἀκηλίδωτον καὶ ἀμόλυντον τὸ κατ’ εἰκόνα θείαν καὶ ὁμοίωσιν καὶ ἠξιώθη νὰ τρυγήσῃ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐπεθύμησε καὶ τοῦ ὁποίου δὲν ἠξιώθη ἡ Εὔα, ἀπατηθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἐχθροῦ, ἤτοι τὸν καρπὸν τῆς αἰωνίας ζωῆς καὶ τῆς ἀνεκφράστου θεώσεως.

Τοιουτοτρόπως ζῶσα καὶ πολιτευομένη ἡ μακαρία Μεθοδία καὶ «τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι» (Β’ Κορ. δ’ 10) περιφέρουσα καὶ πανταχοῦ ἐκπέμπουσα τὰς πνευματικὰς αὐτῆς ἀκτινοβολίας, ἐδείχθη εἰς τὴν νῆσον Κίμωλον πραγματικὴ εὐλογία Θεοῦ καὶ ἐπίσκεψις θεία, παρηγοροῦσα τοὺς θλιβομένους καὶ στενοχωρουμένους, νουθετοῦσα τοὺς ἀτάκτους καὶ ὑποδεικνύουσα εἰς ἕνα ἕκαστον τὴν ὁδὸν τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς αἰωνίου σωτηρίας, διὰ τὴν ὁποίαν ἔχυσεν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὸ πανάγιον αἷμά Του ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἔχαιρον δὲ οἱ εὐσεβεῖς Κιμώλιοι «χαρὰν μεγάλην» (Ματθ. β’ 10) βλέποντες καὶ ἀκούοντες τὴν ἀγγελικὴν ζωὴν καὶ τὰς ἐναρέτους πράξεις τῆς Ὁσίας καὶ τὴν ἐκ τούτου προσγινομένην ὠφέλειαν καὶ πνευματικὴν ἀνάπλασιν εἰς τὴν νῆσον των. Διότι ἡ Κίμωλος κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας, καθ’ ἃς διέπρεπεν ἡ Ὁσία, εἶδεν «ἡμέρας ἀγαθὰς» (Α’ Πετρ. γ’ 10) καὶ «πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως» κατὰ τὴν θείαν ἔκφρασιν.