Διὰ τῆς πρακτικῆς ἀρετῆς καὶ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων τῆς κατὰ Χριστὸν πολιτείας ἐνέκρωσε τελείως τὴν σάρκα καὶ ἀπέρριψε πᾶν ὑλικὸν καὶ γήϊνον φρόνημα καὶ «πᾶσαν ἐν τῷ νοῒ ὑλώδη ἔμφασιν» καὶ ἀνῆλθεν εἰς τὴν τελειοτέραν ἀρετήν, τὴν θεωρίαν τῶν ἀΰλων, ἥτις ἔχει ὡς βάσιν τὴν πρακτικὴν καὶ κραταιὰν συνεργόν, τὴν ἀδιάλειπτον νοερὰν προσευχήν, συνεργούσης τῆς θείας Χάριτος. Διὰ ταύτης τῆς ἀρετῆς ἐκαθάρισε τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν καὶ ἐφωτίσθη ὑπὸ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Παναγίου Πνεύματος τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν καθαραῖς καρδίαις καὶ ἔφθασεν εἰς μέτρον ἀπαθείας καὶ τελειότητος, διελθοῦσα μετὰ συνέσεως καὶ φόβου Θεοῦ τοὺς μακαρισμοὺς τοῦ Κυρίου, γενομένη ἐντεῦθεν μακαρία καὶ θεοειδής, κατὰ τὴν θείαν ὑπόσχεσιν.
Φθάσασα ἡ θεόφρων Μεθοδία εἰς τὴν μακαρίαν ταύτην κατάστασιν καὶ ζῶσα «ἐν Χριστῷ» πλέον καὶ φωτιζομένη ὑπὸ τῶν ἐλλάμψεων τῆς θείας Χάριτος, ἔγινε σκεῦος ἐκλεκτὸν καὶ εὔχρηστον τῶν ἀρετῶν, στυλογραφία καὶ τύπος καλῶν ἔργων «ἐν λόγῳ ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (Α’ Τιμόθ. δ’ 12). Ἄλλη ἐλαία δαβιτικῶς κατάκαρπος τῶν οὐρανίων καρπῶν, «φῶς καὶ ἅλας» [3] τοῦ πλησίον, κατὰ τὸ θεῖον Εὐαγγέλιον. Καὶ ἐν ἑνὶ λόγῳ ἐδείχθη ἀληθὴς διδάσκαλος μετανοίας καὶ εὐσεβείας καὶ πάσης καλῆς καὶ θεοφιλοῦς πράξεως εἰς τὴν πατρίδα αὐτῆς Κίμωλον, τὴν ὁποίαν τοσοῦτον ἐλάμπρυνε διὰ τῆς ἐναρέτου ζωῆς καὶ ποικιλοτρόπως ὠφέλησε διὰ «τοῦ λόγου τῆς Χάριτος» καὶ πολὺ περισσότερον διὰ τοῦ ἁγίου παραδείγματός της, διότι «καὶ λαλοῦσα καὶ σιγῶσα» προὐξένει ὠφέλειαν.
Ἡ φήμη τῆς ἀγγελικῆς αὐτῆς πολιτείας διεδόθη πολὺ ταχέως, ὄχι μόνον ἐν Κιμώλῳ ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς πέριξ νήσους, καὶ πολλαὶ γυναῖκες, διότι μόνον γυναῖκας ἐδέχετο, ἀκούουσαι καὶ μανθάνουσαι τὰ κατ’ αὐτήν, ἔτρεχον εἰς τὸ ἀσκητήριόν της, τὸ ὁποῖον κατέστη ἤδη πνευματικὸν διδασκαλεῖον, διὰ νὰ εὕρουν πνευματικὴν ὠφέλειαν καὶ ἀνακούφισιν εἰς τὰς ψυχικὰς ἀνωμαλίας καὶ λοιπὰς πικρίας τοῦ βίου. Αἱ προσερχόμεναι εἰς τὴν Ὁσίαν εὕρισκον ὅ,τι ἐπόθουν, ἀνακουφιζόμεναι καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ κατὰ τὸ σῶμα. Ἡ Ὁσία ἐδίδασκεν αὐτὰς τὴν ἀποχὴν τῆς ἁμαρτίας, τὰ θεάρεστα ἔργα τῆς μετανοίας, τὰ χρηστὰ καὶ σεμνὰ ἤθη καὶ λοιπὰ χριστιανικὰ καθήκοντα, τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπην, τὴν ὑπομονὴν καὶ καρτερίαν εἰς τὰς θλίψεις καὶ ἐν ἑνὶ λόγῳ «ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὃσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα» (Φιλιπ. δ’ 8) καὶ πᾶσαν ἄλλην ἀρετήν.