ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΛΕΙΨΟΥΝ ἀπὸ τὴν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, τὴν ἐπὶ γῆς στρατευομένην, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι ἄνθρωποι, τόσον ἄνδρες ὅσον καὶ γυναῖκες, ἀλλ’ εἰς ἑκάστην ἐποχὴν ἀναφαίνονται ὡς ἄλλοι φαεινοὶ ἀστέρες καὶ ἀειλαμπεῖς φωστῆρες, «λόγον ζωῆς ἐπέχοντες» (Φιλιπ. β’ 16), εἰς τὸ νοητὸν αὐτῆς στερέωμα καὶ καταφωτίζουν τῶν εὐσεβῶν τὸ πλήρωμα, διὰ τοῦ ἁγίου αὐτῶν Βίου καὶ τῶν ἀγαθῶν καὶ ἐναρέτων ἔργων, καὶ διεγείρουν καὶ προθυμοποιοῦν ἡμᾶς πρὸς ἐργασίαν τοῦ θείου θελήματος.

Καὶ εἰς μὲν τὴν παλαιὰν ἐποχήν, ὁπότε διέλαμπεν ἡ ἀρετὴ καὶ ἐπολιτεύετο μὲ θερμὸν ζῆλον ἡ Εὐαγγελικὴ ζωή, οἱ Ἅγιοι ἐφαίνοντο συχνότερον καὶ ἦσαν πολλοί, ἀλλ’ εἰς τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς, κατὰ τοὺς ὁποίους ἐσβέσθη ὁ πρὸς τὰ καλὰ καὶ θεάρεστα ζῆλος, καὶ ἐψύγη, ὡς λέγει τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, «ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ’ 12), οὗτοι ἀναφαίνονται σπανιώτερον, ὡς ἄλλοι κομῆται. Καὶ τὰς μὲν θεοφιλεῖς ψυχὰς εὐφραίνουν καὶ ἐξάπτουν τὴν ἐπιθυμίαν αὐτῶν πρὸς «ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά» (Φιλιπ. δ’ 8), κατὰ τὸν θεῖον Παῦλον τοὺς ἀμελεῖς καὶ ἀδιαφόρους διεγείρουν ἀπὸ τὸν λήθαργον τῆς ἀμελείας καὶ ἀδιαφορίας καὶ θερμαίνουν τὴν ψυχράν των προαίρεσιν πρὸς τὴν ἀγάπην τοῦ καλοῦ, τοὺς δὲ πεπλανημένους ἐπαναφέρουν εἰς τὴν εὐθεῖαν τῆς εὐσεβείας ὁδὸν καὶ ἐν ἑνὶ λόγῳ πολιτευόμενοι ὡς ἔχοντες «τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς» (Φιλιπ. γ’ 20), γίνονται τύπος καὶ παράδειγμα τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς εἰς πάντας, πρὸς δόξαν Θεοῦ, τοῦ ἐνδοξαζομένου ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ, ἐπιβεβαιοῦντες τὸ Ἀποστολικὸν ῥητὸν «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ’ 8).

Μεταξὺ τῶν νεοφανῶν τούτων Ὁσίων διαλάμπει ὡς ἑωθινὸς καὶ ἀρτιφανὴς ἀστὴρ ἡ Ὁσία μήτηρ Μεθοδία, ἡ θεοφόρος θεράπαινα τοῦ Κυρίου, τὸ σκεῦος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὑποτύπωσις τῆς καθαρᾶς ζωῆς, τὸ ἀμάραντον ἄνθος τῆς νήσου Κιμώλου, τὸ εὐωδιάσαν διὰ τῆς εὐωδίας τῶν ἀρετῶν της τὰς Κυκλάδας νήσους· διότι γενομένη «εὐωδία Χριστοῦ» [1], ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, διὰ τῆς ἐναρέτου ζωῆς της, εἰς πάντας τοὺς θέλοντας νὰ σωθοῦν, ὑπῆρξε τῷ ὄντι «ὀσμὴ ζωῆς εἰς ζωήν» (Β’ Κορ. β’ 16).