Ὁ σύζυγος αὐτῆς, ναυαγήσας εἴς τι ταξείδιον εἰς τὰς ἀκτὰς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δὲν ἐπανῆλθεν εἰς Κίμωλον. Ἀπολέσασα τὸν σύζυγον αὐτῆς ἡ Ὁσία καὶ ἀπαλλαγεῖσα πάσης φροντίδος, ἀπεφάσισε πλέον νὰ ἐκπληρώσῃ τὴν πρώτην αὐτῆς ἐπιθυμίαν καὶ νὰ ἀφιερωθῇ τελείως εἰς τὸν Θεόν, ἀπαρνουμένη κόσμον καὶ πάντα τὰ τοῦ κόσμου πράγματα. Ταῦτα μελετῶσα νυχθημερὸν καὶ παρακινουμένη ἔτι περισσότερον πρὸς τὴν ἀγγελικήν, κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν της, ζωήν, ὑπὸ τοῦ ἐπὶ ἁγιότητι βίου διακριθέντος Ἱερέως Γεωργίου Νικολάου Λογοθέτου, ἀνεφλέχθη ὑπὸ τοῦ πυρὸς τῆς θείας ἀγάπης καὶ ἐγκαταλείψασα τὰ πάντα καὶ μακρύνασα πάσης κοσμικῆς σχέσεως, ἦρεν ἐπ’ ὤμων τὸν χρηστὸν καὶ ἐλαφρὸν τοῦ Κυρίου ζυγόν, ἐνδυθεῖσα τὸ μοναχικὸν σχῆμα. Ἐκάρη δὲ Μοναχὴ ἐν τῷ Ἱερῷ καὶ περικαλλεῖ Ναῷ τῆς Παναγίας «Ὁδηγητρίας» Κιμώλου, ὑπὸ τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Σύρου Μεθοδίου μετονομασθεῖσα ἀντὶ Εἰρήνης Μεθοδία.
Ἀνεκλάλητον χαρὰν ᾐσθάνθη ἡ μακαρία εἰς τὴν ψυχήν της, διότι ἠξιώθη καὶ ἔτυχεν ἐκείνου, τοῦ ὁποίου ἀπὸ νεαρᾶς ἡλικίας ὁλοψύχως ἐπεθύμει καὶ ἐδόξαζε τὸν οὐράνιον αὐτῆς νυμφίον Χριστόν, ὅστις τὴν ἠξίωσε νὰ ἄρῃ τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ καὶ νὰ ἀκολουθήσῃ τὴν καθαρὰν καὶ ἀπηλλαγμένην φροντίδων ὑλικῶν ἀσκητικὴν ζωήν. Γενομένη, λοιπόν, Μοναχὴ ἡ Ὁσία καὶ ἀκολουθήσασα τὸν Κύριον ἐξ ὅλης καρδίας καὶ διανοίας καὶ ἰσχύος, ἐπεδόθη μετὰ πολλοῦ ζήλου καὶ ἀκαταβλήτου καὶ ζεούσης προθυμίας εἰς τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας, διὰ μέσου τῶν ὁποίων ἐνέκρωσε τὴν σάρκα «σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. ε’ 24) καὶ ἐβάδιζεν ἀμεταστρεπτὶ μετὰ συνέσεως καὶ σοφίας «τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδόν, τὴν ἀπάγουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον» [2].
Διὰ νὰ ἀπαλλαγῇ δὲ τελείως ἀπὸ πάσης συναφείας καὶ συναναστροφῆς ματαίας τοῦ κόσμου, δυναμένης νὰ ἀποσπάσῃ τὸν νοῦν αὐτῆς ἀπὸ τὴν θεωρίαν καὶ μελέτην τῶν οὐρανίων πραγμάτων, ἐνεκλείσθη εἴς τι μικρὸν κελλίον εὑρισκόμενον «εἰς τὸ Στιάδι» ἐντὸς τοῦ «Μέσα Κάστρου» τῆς Κιμώλου παρὰ τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου, ἔνθα καὶ διετέλει κατὰ τὸ πλεῖστον ἔγκλειστος, περιστέλλουσα ἑαυτὴν ἐκ τῶν ματαίων καὶ φθαρτῶν καὶ ἀναγομένη εἰς ὑψηλοτέρας πνευματικὰς ἀναβάσεις. Ἐξήρχετο δὲ τοῦ κελλίου της ἐν μεγάλῃ ἀνάγκῃ, ὅταν τὴν ἐκάλει ἡ ἀγάπη καὶ τὸ συμφέρον καὶ ἡ ὠφέλεια τοῦ πλησίον, διότι, πλέον τοῦ ἑαυτῆς, τὸ τοῦ πλησίον ἐζήτει ἡ Ὁσία, κατὰ τὴν Ἀποστολικὴν παραγγελίαν.