Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν ΜΕΘΟΔΙΑΣ τῆς ἐν Κιμώλῳ τῇ νήσῳ ἀσκητικῶς διαλαμψάσης.

Ὁ λόγος τῆς Ὁσίας ἦτο, κατὰ τὸν Ἠσαΐαν, «δρόσος καὶ ἴαμα» [4] εἰς τὰς ἀσθενούσας ψυχάς, θεραπεύων καὶ δροσίζων τοὺς ἐπιθυμοῦντας τὴν θεραπείαν «καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν» (Ἑβρ. δ’ 12), ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, εἰς τοὺς σκληροκαρδίους καὶ δυσπειθεῖς. Πολλοὶ δὲ ζῶντες ἄτακτον καὶ ἁμαρτωλὸν βίον, καὶ μάλιστα ναυτικοί, μετέβαλον ζωὴν καὶ μετενόησαν εἰλικρινῶς, μεταβληθέντες διὰ τοῦ λόγου καὶ τοῦ παραδείγματος τῆς Μεθοδίας καὶ ἐπέστρεψαν ἐξ ὁδοῦ ἀπωλείας εἰς τὸ «λατρεύειν αὐτῷ (τῷ Θεῷ) ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ» (Λουκ. α’ 74-75).

Αἱ ἑκάστοτε προστρέχουσαι εἰς τὸ ἀσκητήριον τῆς Ὁσίας μητρὸς—καὶ αὗται ἦσαν πολλαὶ γυναῖκες—ἐπέστρεφον εἰς τὰ ἴδια μεταβεβλημέναι τελείως, «ἀπὸ παλαιοῦ εἰς καινὸν ἄνθρωπον» [5] καὶ ἠλλοιωμέναι «τὴν θείαν ἀλλοίωσιν» πλήρεις θάρρους καὶ πίστεως καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστόν, διηγούμεναι ὅσα εἶδον καὶ ἤκουσαν ὠφέλιμα καὶ σωτήρια «ρήματα ζωῆς αἰωνίου» (Ἰωάν. ϛ’ 68).

Διὰ τῆς καθαροτάτης καὶ οὐρανίου πολιτείας της, ἡ Μεθοδία, διὰ τῆς ὁποίας εὐηρέστησε καὶ ἐδόξασε τὸν Θεόν, ἠξιώθη, πλὴν τῆς ἀνωτέρω Χάριτος, νὰ τελῇ καὶ θαύματα πρὸς δόξαν Χριστοῦ, εἰς τοὺς μετὰ πίστεως ζητοῦντας παρ’ αὐτῆς βοήθειαν εἰς διαφόρους ἀνάγκας καὶ περιστάσεις, ἐκ τῶν ὁποίων σημειοῦμεν καί τινα, τὰ ἑξῆς: Γεωργός τις Κιμώλιος εἶχεν ὄγκον εἰς τὸν λαιμόν. Κατέφυγε μετὰ θερμῆς πίστεως εἰς τὴν Ὁσίαν, ἥτις προσευχηθεῖσα ἐσημείωσεν ἐπὶ τοῦ πάθους τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καὶ ἔδωνε συγχρόνως εἰς τὸν ἀσθενῆ νὰ πίῃ τὸ ἔλαιον τῆς ἀκοιμήτου κανδήλας τοῦ ἀσκητηρίου της. Ὁ πάσχων ἰάθη τελείως δοξάζων τὸν Θεόν. Ἡ τοῦ Κιμωλίου Βασιλείου Λογοθέτου γυνὴ Ἀλεξάνδρα, στεῖρα οὖσα, κατέφυγεν εἰς τὴν Ὁσίαν Μεθοδίαν, παρακαλοῦσα θερμῶς αὐτὴν νὰ προσευχηθῇ διὰ νὰ συλλάβῃ τέκνον. Ἡ Ὁσία Μήτηρ προσηυχήθη πρὸς Κύριον καὶ ἡ πρῴην ἄγονος καὶ στεῖρα γυνὴ συνέλαβε καὶ ἔτεκε δοξάζουσα καὶ αὕτη τὸν Χριστὸν ἐπὶ τῷ γεγονότι θαύματι. Ἡ Αἰκατερίνη Γ. Λογοθέτου, κατοικοῦσα εἰς τὸ «Κάστρον», ἔναντι τοῦ ἀσκητηρίου τῆς Ὁσίας, ἠσθένησε βαρέως. Ἡ Ὁσία Μήτηρ ἐπεσκέφθη τὴν ἀσθενοῦσαν γυναῖκα, τὴν ὁποίαν διὰ τῶν προσευχῶν της καὶ τοῦ ἐλαίου τῆς κανδήλας τοῦ ἀσκητηρίου της παραδόξως ἐθεράπευσε.


Ὑποσημειώσεις

[1] «Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν» (Βʹ Κορ. βʹ 15).

[2] «Στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!» (Ματθ. ζʹ 14).

[3] «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς… Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου…» (Ματθ. εʹ 13-14).

[4] «Ἡ γὰρ δρόσος ἡ παρὰ σοῦ ἴαμα αὐτοῖς ἐστιν» (Ἡσ. κϛʹ 19).

[5] «Ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δὲ τῷ πνεύματι τοῦ νοὸς ὑμῶν καὶ ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Ἐφεσ. δʹ 22-24).