Ὅταν δὲ τοῦ εἶπεν ὁ Γερμανὸς ὅτι δὲν εἶχε καὶ ὅτι στερεῖται χρημάτων διὰ νὰ πληρώσῃ, λαβὼν αὐτὸν ἐνέκλεισεν εἰς τὴν αὐτὴν φυλακήν. Εἰσελθὼν λοιπόν, πρῶτον ἠσπάσθη τοὺς πόδας τῶν Ὁμολογητῶν, οἵτινες ἦσαν εἰς τὸ τιμωρητικὸν ξύλον, εἶτα ἐναγκαλισθέντες μετὰ δακρύων ηὐφράνθησαν πνευματικῶς.

Κατὰ τὴν ἑσπέραν ἐκείνην, θείᾳ νεύσει, δὲν ἔδειραν οἱ Ὀθωμανοὶ τοὺς Ὁμολογητάς, ἀλλ’ ἔπαυσαν τὸν δαρμὸν αὐτῶν, κατὰ διαταγὴν τοῦ πασᾶ, διὰ δύο αἴτια τὰ ὁποῖα ἐσκέφθη. Πρῶτον μὲν διότι οἱ Ὁμολογηταὶ ἐδέχοντο τὰς πληγὰς εὐχαρίστως καὶ προσηνῶς, χωρὶς νὰ δείξωσιν οὐδόλως δυσαρέσκειαν, καίτοι ἔτυπτον σφοδρῶς αὐτοὺς εἰς τοὺς ὄνυχας τῶν ποδῶν διὰ νὰ γογγύσωσι καὶ νὰ ἐκφωνήσωσι τοὐλάχιστον ἕνα ὤχ! τοὐναντίον δὲ μάλιστα, ὁ Ἱερεὺς Εὐθύμιος, ὅστις ηὔχετο εὐχαρίστως, λέγων τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ κ.τ.λ.», ἔκαμε τοὺς βαρβάρους νὰ θαυμάζωσι. Δεύτερον δέ, ὅτι ἐπιάσθησαν αἱ χεῖρες τῶν δημίων, οἵτινες τοὺς ἔδερον, ἐκ τῶν ὁποίων δυσωπηθεὶς ὁ πασᾶς ὥρισε καὶ ἔπαυσαν τὸν δαρμόν. Διανυκτερεύσας λοιπὸν ὁ Γερμανὸς εἰς τὴν φυλακὴν μετὰ τῶν Ὁμολογητῶν, ἔψαλλον ἀγρυπνίαν ὁλονύκτιον, ἀντὶ δὲ ἀναγνώσεως διηγοῦντο οἱ Ὁμολογηταί, κατὰ προτροπὴν τοῦ Γερμανοῦ, τοὺς ἄθλους καὶ πάντα τὰ κινήματα αὐτῶν, δηλαδὴ ὅσα οἱ τύραννοι εἶπον πρὸς αὐτοὺς καὶ ὅσα αὐτοὶ προέτεινον εἰς ἐκείνους καὶ λοιπά. Διηγεῖτο δὲ καὶ ὁ Βαρνάβας τοὺς ἄθλους αὐτοῦ τε καὶ τοῦ Γέροντός του Ἱερέως Νικολάου. Μετὰ δὲ τὸ τέλος τῆς ἀγρυπνίας ἐξωμολογήθησαν εἰς τὸν Γερμανὸν καὶ ἐκοινώνησαν παρ’ αὐτοῦ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια. Ὁ δὲ μακάριος Τιμόθεος διέκειτο εἰς βαθυτάτην εἰρήνην καὶ ἄκραν ταπείνωσιν, εἶχε δὲ διὰ μεγάλην χαρὰν τὴν ἀγγελίαν, ἀφ’ ὅτου ἤκουσεν, ὅτι ἐξεδόθη τὸ ἰλάμι του.

Περὶ δὲ τὰ τέλη τοῦ Ὀκτωβρίου, μηνός, ἐν ἔτει ͵αωκ’ (1820), φανείσης νέας σελήνης πρὸ μιᾶς ἢ δύο ἡμερῶν, ἐξέβαλον τὸν Τιμόθεον τῆς φυλακῆς καὶ παρέστησαν αὐτὸν ἐνώπιον τοῦ σατράπου. Ὅθεν ἐξετάσας αὐτὸν καὶ παρακινήσας πολὺ νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸν Μωαμεθανισμὸν καὶ μὴ δυνηθεὶς νὰ τὸν καταπείσῃ νὰ ὁμολογήσῃ τὴν πίστιν των, ἔδωκε κατ’ αὐτοῦ τὴν τελευταίαν ἀπόφασιν, νὰ τὸν ἀποκεφαλίσωσιν. Ὅθεν δέσαντες αὐτὸν οἱ δήμιοι ἔφερον εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης καὶ κλίνας τὰ γόνατα, ἀπετμήθη τὴν τιμίαν αὐτοῦ κεφαλὴν τῆ κθ’ (29η) Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους ͵αωκ’ (1820).