Πλὴν τὸν μὲν Ἱερέα Εὐθύμιον ἔδερον καθ’ ἑκάστην, τὸν δὲ Τιμόθεον ὄχι, ἀλλ’ εἶπον εἰς αὐτόν, ὅτι τὸ ἰδικόν του ἰλάμι ἐγράφη. Ὅθεν ἂν μέχρι τέλους τοῦ παρόντος μηνὸς δὲν ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν πίστιν αὐτῶν, θέλει θανατωθῆ ἐξ ἀποφάσεως εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς νέας σελήνης.
Ὁ δὲ Ἱερομόναχος Γερμανός, ἐπιθυμῶν νὰ παρακολουθῇ αὐτοπροσώπως τοὺς Ὁμολογητὰς καὶ νὰ στηρίζῃ αὐτούς, ἔφθασε μετὰ δύο ἡμέρας εἰς Ἀδριανούπολιν καὶ ἔμεινεν εἰς πανδοχεῖον πρὸς ὥραν, ἵνα μὴ δώσῃ ὑποψίαν τινὰ εἰς τοὺς Ἀγαρηνούς. Ἐκεῖ ἠρώτησε παρατυχόντα Χριστιανὸν περὶ τῶν Ὁμολογητῶν, ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν, ὅτι καθ’ ἑσπέραν δέρουσιν αὐτοὺς καὶ ὅτι ἐζήτησαν τὴν θείαν καὶ ἱερὰν Κοινωνίαν, πλὴν οὐδεὶς τῶν ἱερωμένων τολμᾷ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν φυλακήν. Συγχρόνως, ὁ πρῴην Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης ἀοίδιμος Κύριλλος, παροικῶν τότε ἐκεῖσε, ἔμαθε τὴν ἔλευσιν τοῦ Ἱερομονάχου Γερμανοῦ καὶ καλέσας αὐτὸν προέτρεψε φιλικῶς νὰ μὴ ἐμφανισθῇ ἀλλὰ νὰ διάγῃ κεκρυμμένος ἄχρι τῆς ἀθλήσεως τῶν Ὁμολογητῶν, ἵνα μὴ κακοποιήσωσιν αὐτὸν οἱ ἀσεβεῖς. Ἀλλ’ αὐτὸς ἐξελθὼν τοῦ Πατριαρχικοῦ οἰκήματος, ἀμέσως ἀπελθὼν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, εἰσῆλθεν εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα καὶ λαβὼν, ἓξ μερίδας τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος, τὴν αὐτὴν ἡμέραν ἀπέστειλε τὰς τρεῖς πρὸς τοὺς Ὁμολογητὰς εἰς τὴν φυλακὴν διά τινος Χριστιανοῦ, ὅστις ἦτο ὑπηρέτης τῶν εἰσπρακτόρων τῶν κεφαλικῶν φόρων, συναπέστειλε δὲ καὶ γράμμα, δηλοποιῶν πρὸς αὐτούς, ὅτι τὴν αὔριον θέλει ὑπάγει καὶ ὁ ἴδιος εἰς τὴν φυλακὴν νὰ τοὺς φέρῃ καὶ ἄλλον Ἅγιον Ἄρτον. Λαβόντες δὲ ἐκεῖνοι τοιαύτην εἴδησιν παρηγορήθησαν μεγάλως, δοξάσαντες μετὰ δακρύων τὸν Κύριον. Ἀντέγραψαν δὲ καὶ οὗτοι ἀπόκρισιν διά τινος Χριστιανοῦ, Ἀναγνώστου καλουμένου, ὄντος καὶ αὐτοῦ φυλακισμένου τότε διὰ χρέη καὶ ἀπέστειλαν διὰ τοῦ ἰδίου γραμματοκομιστοῦ, εὐχαριστοῦντες καὶ δεικνύοντες τὴν ἐπιθυμίαν, τὴν ὁποίαν εἶχον νὰ τὸν ἀπολαύσωσιν.
Μαθὼν δὲ ὁ Ἱερομόναχος Γερμανός, ὅτι τοὺς Χριστιανοὺς τοὺς μὴ ἔχοντας ἀπόδειξιν ὅτι ἐπλήρωσαν τὸν κεφαλικὸν φόρον τοὺς ἐγκλείουσιν εἰς τὴν αὐτὴν φυλακὴν ὅπου εἶχον καὶ τοὺς Ὁμολογητάς, εἶπεν εἰς τὸν προρρηθέντα ὑπηρέτην νὰ εἴπῃ εἰς τὸν αὐθέντην του εἰσπράκτορα τοῦ χαρατσίου, ὅτι δὲν εἶχεν ἐνδεικτικὸν φόρου. Ἀκούσας τοῦτο ὁ Ὀθωμανὸς ἦλθε τὸ πρωῒ εἰς τὸ ρηθὲν πανδοχεῖον καὶ ἐζήτει νὰ ἴδῃ τὴν ἀπόδειξιν τοῦ φόρου του.