Ἔπραξαν λοιπὸν καθὼς διετάχθησαν. Ἀλλ’ ὁ πρῶτος τῶν ἀρνησιχρίστων ἐκείνων, εὐθὺς ὡς ἤκουσε τὴν καλὴν συμβουλὴν αὐτῶν, ὢν βεβυθισμένος ὅλως διόλου εἰς τὴν ἀσέβειαν καὶ μὴ ὑποφέρων τὴν παρρησίαν τῶν λόγων, πορευθεὶς ἐπρόδωσεν αὐτοὺς εἰς τοὺς ἀσεβεῖς.

Μαθὼν ταῦτα ὁ κριτὴς καὶ θυμοῦ μεγάλου πλησθείς, ἀποστείλας ἔφερεν αὐτοὺς δεδεμένους εἰς τὸ κριτήριον. Εἶτα ἐρωτηθεὶς ὁ Τιμόθεος, ὡμολόγησεν ὅτι Χριστιανὸς ἦτο πρότερον καὶ Χριστιανὸς ἐπεθύμει νὰ ἀποθάνῃ, ἀποκηρύττων τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰ ἄλλα, πρὸς τὰ ὁποῖα συνωμολόγησε καὶ ὁ Εὐθύμιος, τὰ αὐτὰ καὶ πλείονα λέγων καὶ στηλιτεύων τὴν πλάνην αὐτῶν. Ὅθεν ὁ κριτὴς ὀργισθείς, πρῶτον μὲν ὥρισε καὶ ἔδεσαν αὐτοὺς τόσον σφιγκτὰ καὶ μάλιστα τὸν Τιμόθεον, ὥστε ἐπλησίασαν οἱ ὦμοι νὰ ἑνωθῶσιν. Ἔπειτα τοὺς ἐφυλάκισαν, κρεμάσαντες αὐτοὺς ἀπὸ τὸ δέσιμον ἐκεῖνο τῶν βραχιόνων. Ὅθεν ἔγινε τὸ σφίγξιμον δριμύτερον καὶ ἐκινδύνευον νὰ ἀποκολληθῶσιν οἱ ὦμοι ἐκ τοῦ βάρους τοῦ σώματος. ᾘσθάνετο δὲ ὁ Τιμόθεος ὀδύνην ἀνείκαστον καὶ ἀνυπόφορον καὶ εἶπεν εἰς τὸν Εὐθύμιον ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ ὑποφέρῃ. Ὁ δὲ Εὐθύμιος παρηγόρει αὐτὸν καὶ τὸν παρεθάρρυνε νὰ ὑπομείνῃ εὐχαρίστως τὴν βάσανον. Ἔπειτα παρεκάλεσεν ἕνα τῶν ἐκεῖσε παρευρεθέντων Ἀγαρηνῶν καὶ ἔλυσεν αὐτὸν ὀλίγον καὶ οὕτως κατέστη μετριωτέρα ἡ ἀνυπόφορος ἐκείνη βάσανος.

Ὁ δὲ κριτὴς πρῶτον μὲν ἔγραψε τὸ ἰλάμιον (τὴν ἀπόφασιν) τοῦ θανάτου τοῦ Τιμοθέου, κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην ἀπέστειλεν αὐτοὺς μετὰ τῆς ἀποφάσεως εἰς Ἀδριανούπολιν, εἰς τὴν ὁποίαν πρὸ μιᾶς ἡμέρας εἶχον ὁμολογήσει τὴν εὐσέβειαν δύο ἕτεροι Ὁμολογηταί, Νικόλαος Ἱερομόναχος καὶ Βαρνάβας Μοναχός, τοὺς ὁποίους, ἀφ’ οὗ ἐπαίδευσαν, διεχώρισαν αὐτοὺς ἀπ’ ἀλλήλων καὶ τὸν μὲν Ἱερέα Νικόλαον ἔβαλον εἰς τὴν φυλακὴν τοῦ Κοσταντζήμπαση, τὸν δὲ Βαρνάβαν εἰς τὴν κοινὴν φυλακήν, τὴν ἐν τῷ πραιτωρίῳ τοῦ σατράπου. Διώρισαν δὲ νὰ τοὺς δέρωσι καθ’ ἑκάστην ἑσπέραν εἰς τοὺς πόδας, ἀρχόμενοι ἀπὸ τριάκοντα ὀκτὼ πληγῶν καὶ αὐξάνοντες καθ’ ἑκάστην αὐτὰς ἀνὰ δύο, ἄχρι τέλους τῆς σελήνης ἐκείνης καὶ ἐὰν ἐπιμείνωσιν ἕως τέλους εἰς τὴν ὁμολογίαν των, νὰ τοὺς θανατώσωσιν εἰς τὰς ἀρχὰς τῆς νέας σελήνης. Ὡς δὲ ἔφθασαν καὶ οὗτοι οἱ δύο, Τιμόθεος καὶ Εὐθύμιος, παρεστάθησαν εἰς τὸν σατράπην (ἤτοι τὸν πασᾶν), καὶ δείξαντες τὴν ἐπιμονήν, τὴν ὁποίαν εἶχον εἰς τὴν ἁγίαν πίστιν ἡμῶν, ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν κοινὴν φυλακήν, ἐκεῖ δὲ ἐσφάλισαν τοὺς πόδας αὐτῶν εἰς τὸ τιμωρητικὸν ξύλον μετὰ τοῦ ρηθέντος Βαρνάβα.