Ὅθεν κτίσασα Ἐκκλησίαν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, ἀπεθησαύρισεν εἰς αὐτὴν τὴν τοῦ Μάρτυρος ἱερὰν κεφαλὴν καὶ δι’ αὐτῆς ἀπέκτησε πηγὴν ἰαμάτων καὶ διὰ τὸν ἑαυτόν της καὶ δι’ ὅλους τοὺς συμπατριώτας της Χριστιανούς, εὐχαριστοῦσα δὲ τὸν Θεὸν ἔλεγε· «Τώρα ἐγνώρισα πόσων ἀγαθῶν ἀξιοῦνται ὅσοι ἀγαπῶσι τὸν Κύριον! Ὀφθαλμοὺς ἐζήτουν σώματος, ἐγὼ δὲ καὶ τοὺς τοῦ πνεύματος ἔλαβον· ἐλυπούμην διὰ τὴν ζημίαν τοῦ τέκνου μου καὶ εἶδα αὐτὸ εἰς δόξαν μεγάλην συγκληρονόμον τῶν Ἁγίων πλησίον Θεοῦ παριστάμενον, συναυλιζόμενον μετὰ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων καὶ μετὰ τοῦ Ἑκατοντάρχου Λογγίνου, ἐνδεδυμένους λαμπρότατα καὶ ψάλλοντας ὁμοῦ ᾠδὴν ἐπινίκιον, λέγοντες τὴν ἱερὰν ἐκείνην φωνήν· «Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸν ἦν οὗτος» (Ματθ. κζ’ 54) καὶ ἔστι καὶ ἔσται ἡ Βασιλεία Αὐτοῦ αἰώνιος, καὶ ἡ δεσποτεία Αὐτοῦ ἀτελεύτητος. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.