Ὅταν δὲ ἤκουσεν, ὅτι ἤρχοντο καὶ οἱ ἄλλοι δύο, λέγει πρὸς τοὺς στρατιώτας ὁ μακάριος· «Νὰ ἠξεύρετε, φίλοι ἠγαπημένοι μου, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Λογγῖνος, τὸν ὁποῖον ζητεῖτε». Οἱ δὲ ἀκούσαντες ἐξεπλάγησαν, καὶ βλέποντες αὐτὸν ἱλαρὸν καὶ πρόσχαρον δὲν ἐπίστευον, ὃτι ἦτο αὐτὸς ὁ ζητούμενος, ἀλλ’ ὕστερα, ὅτε τὸ ἐβεβαίωσαν, ἐπόνεσεν ἡ ψυχή των καὶ βαρέως ἐστέναξαν, κατακεντούμενοι ἀπὸ τὴν συνείδησιν, ἐνθυμούμενοι δὲ τὴν κακίστην ἀνταπόδοσιν, τὴν ὁποίαν ἔμελλον νὰ τοῦ δώσωσι διὰ τὴν τοσαύτην ἀγάπην, τὴν ὁποίαν τοὺς ἔδειξεν, ἔλεγον μετὰ πόνου καρδίας καὶ θλιψεως· «Ὦ δυστυχῆ δεῖπνε καὶ κακότυχον φίλευμα! διατί, φίλε Λογγῖνε, ἔκαμες τοιοῦτον ἐγχείρημα, νὰ ὑποδεχθῇς τοὺς φονευτὰς εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ ἡ φιλοξενία σου γίνεται εἰς σὲ θάνατος; ὓπαγε εἰς εἰρήνην, ὦ ἄνθρωπε, ἂς εἶναι ἡ ζωὴ χάρισμά σου διὰ τὸν μισθὸν τῆς φιλοξενίας σου, φοβούμεθα νὰ βάλωμεν εἰς τὸν λαιμόν σου τὴν μάχαιραν, εὐλαβούμεθα το ἅλας και τὰ λοιπὰ βρώματα, μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς ἐφίλευσες, ἀμελεῖ ὁ νοῦς καὶ δειλιοῦν αἱ χεῖρες ἡμῶν νὰ ἐγγίσουν εἰς σέ, κάλλιον νὰ κινδυνεύσωμεν ἀπὸ τὸν Πιλάτον παρὰ νὰ μολύνωμεν τὴν συνείδησιν, τοιαύτας ἀνταμοιβὰς ἀποδίδοντες».

Οὕτω μὲν οἱ στρατιῶται ἔλεγον συμπονοῦντες τὸν Ἅγιον· ὁ δὲ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτοὺς γενναίως καὶ ἀγαλλόμενος· «Διατὶ φθονεῖτε τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα προξενεῖτε, παρὰ τὴν θέλησίν σας, εἰς ἐμέ; Διατὶ ὀδύρεσθε διὰ τὸν θάνατόν μου, ὅστις εἶναι ἀπαρχὴ τῆς ζωῆς μου καὶ Βασιλεία αἰώνιος; Μὴ λυπεῖσθε, φίλοι μου, ἀλλὰ παρηγορήθητε, ὅτι τοῦτο τὸ τέλος προξενεῖ εἰς ἐμὲ ἀγαλλίασιν αἰώνιον, ἐπειδὴ μὲ ἀξιώνει νὰ συνευφραίνωμαι εἰς τὸν Παράδεισον πάντοτε μετὰ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ὅστις εἷναι Θεὸς ἀληθέστατος, καθὼς ὅλα τὰ κτίσματα εἰς τὸ ἑκούσιον Πάθος αὐτοῦ ὡμολόγησαν, ὁ οὐρανὸς ἐστύγνασεν, ὁ ἥλιος ἐσκοτίσθη, ἡ γῆ ἔτρεμε καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν, ἐγὼ δὲ νὰ γίνω ἀναισθητότερος τῶν λίθων καὶ τῶν ἄλλων κτισμάτων, νὰ μὴ γνωρίσω τὸν κτίστην μου; νὰ τὸν ἀρνηθῶ; μὴ γένοιτο!». Αὐτὰ καὶ ἕτερα λέγων ὁ Ἅγιος διὰ νὰ πείσῃ τοὺς ἀπεσταλμένους νὰ κάμωσι τὸ προστασσόμενον, ἔφθασαν καὶ οἱ ἄλλοι δύο, τοὺς ὁποίους ἰδὼν ἠγαλλιάσατο καὶ ἐναγκαλισθεὶς αὐτοὺς τοὺς κατεφίλησε γλυκύτατα λέγων· «Χαίρετε, στρατιῶται καὶ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ! Τώρα ἀνοίγουσι τὰς θύρας τῶν οὐρανῶν οἱ Ἄγγελοι διὰ νὰ ὑπάγωσι τὰς ψυχάς μας εἰς τὸν Παράδεισον· ἰδοὺ βλέπω τὰς λαμπάδας καὶ τὰ χαρίσματα, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ παραστῶμεν εἰς τὸν ἀγωνοθέτην καὶ Σωτῆρα Χριστὸν ἀγαλλόμενοι».