Τῇ ΙϚ’ (16ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΛΟΓΓΙΝΟΥ τοῦ Ἑκατοντάρχου.

Ταῦτα μαθὼν ὁ Πιλάτος καὶ οἱ ἔξαρχοι τῶν Ἰουδαίων ἔστρεψαν πρὸς τὸν Λογγῖνον τὸ μῖσος, ὅπερ εἶχον κατὰ τοῦ Χριστοῦ πρωτύτερα, καὶ ἐγύρευον τρόπον καὶ καιρὸν ἐπιτήδειον νὰ τὸν φονεύσωσιν οἱ ἀλιτήριοι, τὸ ὁποῖον ἀκούσας ὁ Λογγῖνος ἀπό τινα φίλον του, ἔδωκε, κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον, τόπον εἰς τὴν ὀργήν, ἀπορρίπτει τὴν ζώνην καὶ τὴν χλαμύδα, καταφρονεῖ τὸ ἀξίωμα, ἀπαρνεῖται τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους του, καὶ λαβὼν εἰς τὴν συνοδείαν του δύο στρατιώτας, οἵτινες ἐπίστευσαν καὶ αὐτοὶ εἰς τὸν Χριστόν, ἐπῆγεν εἰς τὴν Καππαδοκίαν καὶ γίνεται μετὰ τῶν συντρόφων αὐτοῦ κήρυξ τῶν παραδόξων θαυμασίων τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄλλος Ἀπόστολος.

Αὕτη ἡ φήμη τοῦ Λογγίνου διεδόθη σχεδὸν εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, ὅτι δηλαδὴ κηρύττει τὸν Ἐσταυρωμενον Ἰησοῦν Θεὸν ἀληθέστατον. Μαθόντες δὲ τοῦτο οἱ θεοκτόνοι Ἰουδαῖοι συνήχθησαν καὶ καταπείθουσι τὸν Πιλάτον νὰ γράψῃ κατηγορίας διὰ τὸν Λογγῖνον πρὸς τὸν Καίσαρα Τιβέριον, ὅτι κατεφρόνησε τὴν ἀξίαν του καὶ τὴν πίστιν τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ κηρύττει ἕνα ἄνθρωπον Ἰησοῦν Χριστὸν διὰ Βασιλέα αἰώνιον, καὶ ἔσυρεν εἰς τὴν γνώμην αὐτὴν τοὺς περισσοτέρους τῶν Καππαδοκῶν καὶ ἐπίστευσαν. Ὁμοῦ δὲ μὲ τὰ γράμματα ταῦτα ἔστειλαν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἀργύρια, διὰ νὰ καταπείσουν τὸν βασιλέα νὰ ἀποφασίσῃ τὸν Λογγῖνον εἰς θάνατον, καὶ οὕτως ἐγένετο. Λαβὼν λοιπὸν ὁ Πιλάτος τὸ βασιλικὸν πρόσταγμα, τὸ ὁποῖον ἔγραφε νὰ θανατώσωσι τὸν Λογγῖνον, τὸ ἔδειξε τῶν Ἰουδαίων, οἵτινες εὐθὺς ἐκίνησαν πρόθυμοι, ὡς γῦπες σαρκοβόροι, καὶ φθάνουσιν ἐντὸς ὀλίγου εἰς τὴν Καππαδοκίαν, διέμειναν δὲ εἰς ἓν μέρος ἔξω τῆς πόλεως εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο ἀγρὸς πατρογονικὸς τοῦ Λογγίνου, εὑρίσκετο δὲ εἰς αὐτὸν καὶ ὁ Ἅγιος, ὅστις κατῴκει ἐκεῖ διὰ τὴν ἡσυχίαν διάγων πολιτείαν ἀσκητικὴν καὶ ἀτάραχον. Μὴ γνωρίζοντες δὲ οἱ στρατιῶται ὅτι αὐτὸς ἦτο ὁ ζητούμενος, τὸν ἠρώτησαν ἐμπιστευτικῶς, ἐὰν ἤξευρε νὰ τοὺς ὑποδείξῃ τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον κατῴκει ὁ Λογγῖνος ὁ Ἑκατόνταρχος· τοῦτο δὲ εἶπον, διότι ἐσκέπτοντο νὰ ὑπάγωσιν αἰφνιδίως καὶ νὰ τὸν συλλάβωσι, καθότι ἐνόμιζον ὅτι, ἂν τὸ μάθῃ, θὰ φύγῃ διὰ νὰ μὴ τὸν φονεύσωσι καὶ δὲν ἠννόουν οἱ ἄφρονες ὅτι περισσότερον ἐδίψα ἐκεῖνος νὰ λάβῃ τὴν σφαγὴν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ὅστις ἐθανατώθη διὰ τὴν σωτηρίαν μας, παρὰ ἐκεῖνοι διὰ νὰ τὸ ἐπιτύχωσι.