Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος ἔβαλε τὰ λαμπρά του ἐνδύματα, ὥσπερ νὰ τὸν εἶχον καλεσμένον εἰς γάμον πλούσιον καὶ δεικνύων ὄρος τι, εἰς τὸ ὁποῖον ἤθελε νὰ ἐνταφιάσουν τὸ σῶμά του, ἐγονάτισαν καὶ οἱ τρεῖς καὶ ἀπέκοψαν οἱ ἀπεσταλμένοι τὰς τιμίας αὐτῶν κεφαλὰς τῇ δεκάτῃ ἕκτῃ τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός. Καὶ αἱ μὲν μακάριαι ψυχαὶ αὐτῶν ἀπῆλθον εἰς τὰ οὐράνια, οἱ δὲ στρατιῶται, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἀπεκεφάλισαν, ἐπῆραν τὴν κεφαλὴν τοῦ Λογγίνου καὶ τὴν ἔφεραν εἰς τὸν Πιλάτον, ἵνα βεβαιωθῇ ὅτι τὸν ἐθανάτωσαν καὶ νὰ εὐφρανθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι ὁρῶντες αὐτήν. Ἔδωσαν δὲ εἰς αὐτοὺς οἱ Ἑβραῖοι πολλὰ ἀργύρια, ὁ δὲ Πιλάτος πάλιν προσέταξε νὰ ρίψωσιν ἀτίμως τὴν τιμίαν κεφαλὴν ἔξω τῆς πόλεως. Ἀλλ’ ὁ Κύριος, διὰ τὸν ὁποῖον ἡ τιμία αὕτη κεφαλὴ ἐκόπη, δὲν ἀφῆκε νὰ μείνῃ καταφρονημένη ἐκεῖ εἰς τὴν κοπρίαν, εἰς τὴν ὁποίαν τὴν ἔρριψαν, ἀλλὰ τὴν ἐφύλαττεν ἀοράτως καὶ τὴν ἔσκεπε διὰ νὰ μὴ πάθῃ ἀπὸ τὴν κόπρον βλάβην τινὰ καὶ οὐ μόνον τοῦτο τὸ σημεῖον ἐτέλεσεν, ἀλλὰ καὶ ἄλλο θαυμασιώτερον, καὶ ἀκούσατε.
Γυνή τις χήρα ἦτο τυφλή, ἔχουσα υἱὸν μονογενῆ, μικρὰν παρηγορίαν εἰς τὴν χηρείαν καὶ τυφλότητα αὐτῆς. Αὕτη λοιπὸν εἶχεν εἰς τὸν Θεὸν πίστιν μεγάλην καὶ εὐλάβειαν· ὅθεν ἔλαβε τὴν ράβδον καὶ τὸν υἱὸν ὁδηγὸν καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὸν Ἅγιον Τάφον νὰ προσκυνήσῃ ἐλπίζουσα εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν νὰ τῆς δώσῃ τὸ φῶς της ὡς παντοδύναμος. Φθάσασα εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους ἔλαβε τὸ χῶμα τῆς γῆς καὶ ἔθεσεν αὐτὸ ἐξ εὐλαβείας εἰς τοὺς ὀφθαλμούς της, ἀλλ’ ὄχι μόνον τὸ φῶς της δὲν ἔλαβεν, ἀλλὰ καὶ ἄλλη συμφορὰ δεινὴ ἐπηκολούθησεν εἰς αὐτήν, ἤτοι ἦλθεν ἀσθένεια εἰς τὸν υἱόν της, τὸν ὁποῖον εἶχεν ἀντὶ τῶν ὀφθαλμῶν ὁδηγὸν καὶ βοήθειαν, καὶ ἐτελεύτησεν. Ἔκλαιε λοιπὸν ἡ ταλαίπωρος καὶ τὰς τρεῖς ταύτας συμφορὰς καὶ ὠδύρετο λέγουσα· «Διατί, Κύριέ μου, μὲ ἐγκατέλιπες τελείως τὴν τάλαιναν; Ἐβαρύνθη εἰς ἐμὲ ἡ ἁγία σου χεὶρ καὶ ἔκαμεν εἰς ὅλους παραβολὴν καὶ αἰσχύνονται εἰς ἐμὲ οἱ δοῦλοί σου; τάχα ἐγὼ μόνον ἡμάρτησα καὶ διὰ τοῦτο μόνη κολάζομαι καὶ μὲ ἐστέρησας τοῦ μονογενοῦς μου υἱοῦ, τὸν ὁποῖον εἶχα ἀντὶ τοῦ φωτὸς τῶν ὀφθαλμῶν μου; ποὶα ἐλπὶς σωτηρίας καὶ παραμυθία μοῦ ἔμεινεν; ὦ γλυκύτατον τέκνον μου, παρηγορία τοῦ πάθους μου, τί νὰ γίνω ἡ ταλαίπωρος; πῶς νὰ κυβερνηθῶ χωρὶς σέ;».