Μετὰ ταῦτα ἀφήνουσι μίαν λέαιναν δεινὴν καὶ ἀγρίαν, ἥτις ἔδραμε μὲ πολλὴν ὀργὴν καὶ τόσον θυμόν, ὥστε ὅλοι οἱ παρεστῶτες ἐταράχθησαν ὡς δὲ ἐκείνη ἐπλησίασεν εἰς τοὺς Μάρτυρας, λησμονήσασα τὴν φυσικὴν ἀγριότητα, ἔγινεν ὡς ἀρνίον ἥμερον. Ὁ δὲ Ἅγιος Τάραχος τὴν ἔσυρεν ἀπὸ τὸ ὠτίον καὶ τὰς τρίχας, ἀλλ’ αὐτὴ ἔστρεψεν ὀπίσω καὶ ἐδάγκανε τὰς σανίδας τῆς θύρας, προσπαθοῦσα νὰ ἐξέλθῃ ἔξω τοῦ θεάτρου.
Ταῦτα βλέπων ὁ ἀσύνετος Μαξέντιος, ἀπορήσας καὶ μὴ γινώσκων πλέον τί ἄλλο νὰ πράξῃ καινότερον, ἔδωκε κατὰ τῶν Ἁγίων τὴν διὰ ξίφους ἀπόφασιν· οἵτινες ἀπεκεφαλίσθησαν χαίροντες καὶ ἀνῆλθον στεφανηφόροι πρὸς τὴν ἐκεῖθεν μακαριότητα, νὰ ἀπολαύσουν πλουσίαν τὴν ἀμοιβὴν τῶν ἀγώνων των. Ἀλλ’ ὁ μὲν βάσκανος καὶ μιαρώτατος τύραννος, διὰ τὸν φθόνον τὸν ὁποῖον εἶχε πρὸς τοὺς Χριστιανούς, ἥνωσε τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων μὲ ἄλλα σώματα Ἑλλήνων, ποὺ ἐφονεύθησαν μαστιγούμενοι, διὰ νὰ μὴ τὰ εὕρουν οἱ Χριστιανοὶ καὶ τὰ πάρωσιν, ἔτι δὲ ἔβαλε καὶ στρατιώτας νὰ τὰ φυλάττωσιν. Ὁ δὲ τῶν θαυμασίων Θεὸς δὲν ἠμέλησεν, ἀλλὰ καθὼς ἐκάθηντο οἱ φύλακες τὴν νύκτα καὶ ἔτρωγον εἰς τὴν πυρὰν πλησίον καὶ ἔπινον χαίροντες, αἴφνης ἦλθε βροχὴ πολλὴ καὶ ἔγινε σεισμὸς δυνατός, καὶ τὸ μὲν πῦρ ἐσβέσθη, οἱ δὲ φύλακες ἔφυγον ἔντρομοι.
Τὰ δὲ ἅγια λείψανα ἦσαν ἀναμεμιγμένα μὲ τὰ ἄλλα σώματα, καὶ δὲν ἐγνώριζον οἱ Χριστιανοὶ ποῖα ἦσαν, διὰ τὸ σκότος τῆς νυκτός. Ἐφάνη τότε ἀστὴρ, ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐκάθησεν εἰς ἕνα ἕκαστον ἄγιον λείψανον, καθὼς καὶ ὁ ἀστὴρ τὸν καιρὸν τῆς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ Γεννήσεως ὡδήγησὲ τοὺς Μάγους ἕως τὸ ἄγιον σπήλαιον· τοῦτο δὲ τὸ θαυμάσιον ἔγινε διὰ τὰς προσευχὰς ἐναρέτων τινῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐκεῖ πλησίον εἰς ἓν ὄρος, καὶ παρεκάλεσαν τὸν Θεὸν νὰ τοὺς φανερώσῃ τοὺς Ἁγίους του Μάρτυρας, τοὺς ὁποίους εὗρον μὲ τὴν λάμψιν τοῦ ἀστέρος, καὶ μὲ σπουδὴν πολλὴν τοὺς ἐπῆραν, διὰ τὸν φόβον τοῦ ἡγεμόνος· φθάσαντες δὲ εἰς τὸ ὄρος τοὺς ἔκρυψαν εἰς λάκκον λίθινον, δοξάζοντες τὸ ὑπεράγιον ὄνομα Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, σὺν τῷ ἀνάρχῳ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν [6].