ΠΡΟΒΟΣ, ΤΑΡΑΧΟΣ καὶ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἔζησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ καὶ τοῦ ἡγεμόνος Φλαβιανοῦ ἐν ἔτει σϟε’ (295). Κατὰ τούτους τοὺς χρόνους ὑφίσταντο μέγαν διωγμὸν ὅλοι οἱ Χριστιανοί, καὶ μὴ δυνάμενοι νὰ κρύπτωνται εἰς τὰς πόλεις ἔφευγον εἰς τὰ ὄρη καὶ τὰ σπήλαια, καὶ δὲν ἐτόλμων νὰ παρουσιασθοῦν, μὴ ἠξεύροντες τὸ συμβησόμενον, διότι παντοῦ εἶχον ἡτοιμασμένα διὰ τους εὐσεβεῖς οἱ δυσσεβεῖς καὶ παράνομοι παγίδας καὶ θήρατρα. Τότε εὑρίσκοντο καὶ οἱ τρεῖς οὗτοι Ἅγιοι καὶ γενναιότατοι στρατιῶται, οἵτινες ἦσαν μὲν ἀπὸ τρία γένη γεγεννημένοι καὶ εἰς τρεῖς πόλεις πολυανθρώπους ἀνατεθραμμένοι ἐντίμως καὶ πλουσίως, εἰς μίαν δὲ πίστιν τοῦ Χριστοῦ ἐνδόξως καὶ πανσόφως ἡνωμένοι καὶ ὡς ἀδελφοὶ ἀγαπώμενοι καὶ ὁ μὲν πρῶτος τὴν ἡλικίαν, ὀνόματι Τάραχος, ἦτο ἀπὸ τὴν Ρώμην, στρατιωτικὸς τὸ ἐπάγγελμα· ὁ δὲ δεύτερος ἀπὸ τὴν Σίδην [1] τῆς Παμφυλίας, Πρόβος καλούμενος· ὁ δὲ τρίτος ἦτο ἀπὸ τὴν περιφανῆ Ἔφεσον [2], τὴν κλῆσιν Ἀνδρόνικος.
Οὗτοι οἱ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεοι ἄνδρες, νομίζοντες ὅτι καὶ μόνον νὰ συναυλίζωνται με τους ἀσεβεῖς εὐσεβείας ἄρνησις καὶ αὐτὸ σχεδὸν ἐλογίζετο, ἐμάκρυναν ἀπὸ τὴν τύρβην τῶν πόλεων, πολιτευόμενοι εἰς ἐρήμους τόπους ἡσύχως καὶ ἀταράχως· ἀλλὰ πάλιν ἀπὸ τὸν πολὺν πόθον, τὸν ὁποῖον εἶχον πρὸς τὸν Χριστόν, ἐλυποῦντο, νομίζοντες, ὅτι ἐὰν δὲν μαρτυρήσουν καὶ δὲν γίνουν τῶν παθημάτων τοῦ Δεσπότου συμμέτοχοι, μεγάλως ἐζημιοῦντο κινδυνεύοντες νὰ στερηθοῦν τῆς Βασιλείας Του, καὶ νὰ ζημιωθοῦν αὐτὸν τὸν Χριστὸν τὸν παμπόθητον. Ταῦτα ἐνῷ ἐμελέτων οἱ τρισμακάριοι, ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν Ταρσόν [3], εἰς τὰ ὅρια τῆς ὁποίας κατῴκουν οἱ Ἅγιοι, ἡγεμόνα θηριόγνωμον καὶ ἀπάνθρωπον ὀνομαζόμενον Μαξέντιον, ὅστις εὐθὺς καθήσας εἰς τὸ κριτήριον προσέταξε τοὺς δημίους νὰ ζητήσουν ἐπιμελῶς καὶ ἐὰν εὕρωσι Χριστιανοὺς νὰ τοὺς φέρωσιν εἰς τὸ θέατρον. Ὅθεν οἱ ζηλωταὶ τῶν εἰδώλων καὶ δεισιδαίμονες ἐπρόδωσαν τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους συνέλαβον καὶ ἐφυλάκισαν.
Ὁ δὲ δικαστής, μαθὼν ταῦτα, προστάσσει νὰ φέρουν τὸν ἕνα μόνον εἰς τὸ κριτήριον, διὰ νὰ τὸν ἐξετάσῃ χωριστά· ὡδηγήθη λοιπὸν εἰς τὸ μέσον ὁ γεροντότερος, τὸν ὁποῖον ἐρωτήσας ὁ ἄρχων πῶς ὠνομάζετο, ἀπεκρίνατο· «Χριστιανὸς εἶμαι, (ὥσπερ νὰ ἔλεγε πρὸς τὸν ἄδικον δικαστήν: ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον σὺ διώκεις ὡς ἔγκλημα, ἐκεῖνο ἐγὼ νομίζω καύχημά μου καὶ κύριον ὄνομα).