Τῷ πρωῒ δὲ λέγει ὁ Ἱερεμίας εἰς τὸν Ἀβιμέλεχ· «Λάβε τὸ κοφίνιον, τέκνον, καὶ ὕπαγε εἰς τὴν ἄμπελον τοῦ Ἀγρίππα διὰ τῆς ὁδοῦ τοῦ ὄρους, καὶ φέρε σῦκα διὰ νὰ φάγωσιν οἱ ἀσθενεῖς τοῦ λαοῦ, ὅτι εἰς σὲ ἀπόκειται νὰ εὐφρανθῶσι καὶ ἀπὸ σοῦ κρέμαται ἡ δόξα των». Καὶ εὐθὺς ἐπορεύθη εἰς τὴν ἄμπελον· ὅταν δὲ ἐκεῖνος ἐπῆγεν, ὁ ἥλιος ἐβασίλευσεν. Ἰδοὺ δὲ ἦλθον τὰ στρατεύματα τῶν Χαλδαίων καὶ περιεκύκλωσαν τὴν Ἱερουσαλήμ, ἐσάλπισε δὲ ὁ μέγας Ἄγγελος λέγων· «Εἴσελθε ἐν τῇ πόλει ὅλη ἡ δύναμις τῶν Χαλδαίων, διότι ἰδοὺ ἠνοίχθη εἰς σᾶς ἡ πύλη». Τότε ὁ Ἱερεμίας, λαβὼν τὰς κλεῖδας τοῦ Ναοῦ ἐξῆλθε τῆς πόλεως καὶ ἔρριψεν αὐτὰς πρὸ τοῦ ἡλίου λέγων· «Λάβε ταύτας καὶ φύλαξον μέχρις ἐκείνης τῆς ἡμέρας, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος θέλει σὲ ἐξετάσει δι’ αὐτάς ἐπειδὴ ἡμεῖς δὲν εὑρέθημεν ἄξιοι νὰ τὰς φυλάξωμεν». Ὁ δὲ Ἀβιμέλεχ, λαβὼν τὰ σῦκα ἐν τῷ καύματι, εὗρε δένδρον καὶ ἐκάθησεν ὑπὸ τὴν σκιάν του διὰ νὰ ἀναπαυθῇ ὀλίγον· καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν ὑπὸ τὸ κοφίνιον, ὤ τοῦ θαύματος! ἐκοιμήθη ἐκεῖ ἔτη ἑβδομήκοντα. Τοῦτο δὲ ἔγινε κατὰ προσταγὴν τοῦ Θεοῦ, διὰ τὸν λόγον, τὸν ὁποῖον εἶπεν εἰς τὸν Προφήτην Ἱερεμίαν, ὅτι ἐγὼ θέλω σκεπάσει αὐτόν.

Παρελθόντων δὲ τῶν ἑβδομήκοντα ἐτῶν ἐξύπνησεν ὁ Ἀβιμέλεχ καὶ εἶπεν· «Ἡδέως ἐκοιμήθην, πλὴν ὀλίγον καὶ διὰ τοῦτο ἡ κεφαλή μου εἶναι βεβαρημένη, ἐπειδὴ δὲν ἐχόρτασα ὕπνον». Ἀνοίξας δὲ τὸ κοφίνιον, εὗρε τὰ σῦκα ἀκόμη στάζοντα γάλα, ὡς νὰ ἐκόπησαν πρὸ ὀλίγης ὥρας καὶ εἶπεν· «Ἐπεθύμουν ἔτι νὰ κοιμηθῶ, ἀλλὰ ἐπειδὴ κατεσπευσμένως μὲ ἔστειλεν ὁ Ἱερεμίας, ἐὰν κοιμηθῶ θέλω ἀργοπορήσει, καὶ ἐκ τούτου ὁ Ἱερεμίας θὰ λυπηθῇ· ὅθεν ἂς ὑπάγω τάχιον, ἵνα χαροποιήσω αὐτόν, καὶ ἐκεῖ κοιμῶμαι». Λαβὼν λοιπὸν τὰ σῦκα, μετέβη εἰς Ἱερουσαλήμ, καὶ δὲν ἐγνώρισεν οὔτε τὸν οἶκον του, οὔτε κανένα συγγενῆ του ἢ φίλον, εἶπε δέ· «Εὐλογητὸς Κύριος, ἔκστασις ἐγένετο εἰς ἐμὲ σήμερον· δὲν εἶναι ἡ πόλις αὕτη ἡ Ἱερουσαλήμ; ἐπλανήθη ὁ νοῦς μου, διότι δὲν ἐχόρτασα ὕπνον». Ἐξῆλθε δὲ τῆς πόλεως καὶ ἀναπολῶν τὰ σημεῖα ἔλεγεν· «Αὕτη ἀληθῶς εἶναι ἡ πόλις, δὲν ἐπλανήθην». Πάλιν εἰσῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ ζητήσας οὐδένα εὗρε τῶν συγγενῶν του, καὶ εἶπεν· «Εὐλογητὸς Κύριος, μεγάλη ἔκστασις μὲ κατέλαβεν». Ὅθεν ἐξῆλθε πάλιν τῆς πόλεως καὶ ἔμεινε λυπούμενος, ἀπορῶν τί νὰ πράξῃ κατέθεσε δὲ τὸ κοφίνιον καὶ εἶπεν. «Ἐδῶ θέλω καθήσει, ἕως οὗ ὁ Κύριος διασκεδάσῃ τὴν ἔκστασίν μου».