Διήγησις εἰς τὸν Θρῆνον τοῦ Προφήτου ΙΕΡΕΜΙΟΥ περὶ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ εἰς τὴν ἅλωσιν ταύτης καὶ περὶ τῆς ἐκστάσεως ΑΒΙΜΕΛΕΧ.

Ὁ δὲ βασιλεύς, φοβούμενος μὴ θανατωθῇ ἐντὸς τῆς πόλεως, φεύγει διὰ νυκτὸς μετὰ τῶν ἀνθρώπων του. Οἱ δὲ Χαλδαῖοι τοῦτον διώξαντες συνέλαβον καὶ ἐθανάτωσαν τοὺς υἱούς του πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν του. Τοῦ δὲ βασιλέως Σεδεκίου ἐξώρυξαν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ δεδεμένον κατεβίβασαν αὐτὸν εἰς τὴν Βαβυλῶνα καὶ ἔθηκαν ἐντὸς μύλου, ἔχοντες αὐτὸν ὡς παίγνιον· οὕτω δὲ τιμωρούμενος διετέλει ἕως τὰς τελευταίας ἡμέρας τῆς ζωῆς του. Ὁ δὲ Ναβουζαρδάν, ὁ ἀρχιμάγειρος τοῦ βασιλέως Ναβουχοδονόσορος, εἰσβαλὼν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ἔκαυσεν αὐτὴν καὶ τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ μετέβαλεν εἰς κόνιν κατὰ τὸν λόγον τοῦ Ἱερεμίου. Μετὰ ἔτη δὲ ἑβδομήκοντα ἐλύθη πάλιν ἡ δουλεία τῆς Ἱερουσαλήμ, καθὼς θέλει ρηθῆ κατωτέρω. Πῶς δὲ ἔγινεν ἡ ἅλωσις καὶ ἡ αἰχμαλωσία τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ποῖα εἶναι τὰ λαληθέντα παρὰ Κυρίου πρὸς Ἱερεμίαν, λέγομεν τώρα ἐνταῦθα.

Κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ἐλάλησε Κύριος πρὸς Ἱερεμίαν, λέγων· «Ἱερεμία, ἔξελθε τῆς πόλεως μετὰ τοῦ Βαρούχ, ἐπειδὴ θέλω ἀφανίσει αὐτὴν διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἐν αὐτῇ οἰκούντων ἀνθρώπων. Ἐπειδὴ δὲ αἱ προσευχαί της εἶναι ὡς στῦλοι ἀκίνητοι ἐν τῷ μέσῳ τῆς πόλεως ταύτης, καὶ κυκλώνουσιν αὐτὴν ὡς ἀδαμάντινον τεῖχος, διὰ τοῦτο ἔξελθε προτοῦ νὰ τὴν περικυκλώσῃ ἡ δύναμις καὶ τὸ στράτευμα τῶν Χαλδαίων». Τότε ἐλάλησεν ὁ Ἱερεμίας πρὸς τὸν Θεὸν λέγων· «Παρακαλῶ σε, Κύριε, συγχώρησόν μοι τῷ δούλῳ σου νὰ λαλήσω ἔμπροσθέν σου». Καὶ εἶπε Κύριος· «Λάλει». Τότε εἶπεν ὁ Ἱερεμίας· «Κύριε, παραδίδεις τὴν πόλιν ταύτην εἰς χεῖρας τῶν Χαλδαίων, διὰ νὰ καυχηθῶσιν αὐτοὶ ὅτι ἐνίκησαν αὐτήν; Κύριέ μου, ἐὰν εἶναι θέλημά σου νὰ ἀφανισθῇ ἡ πόλις αὕτη, ἂς ἀφανισθῇ ὑπὸ τῶν χειρῶν σου καὶ οὐχὶ ὑπὸ τῶν Χαλδαίων». Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· «Σὺ ἐγερθεὶς ἔξελθε ἀπὸ αὐτήν, οἱ δὲ Χαλδαῖοι δὲν θέλουν καυχηθῆ, διότι ἐὰν ἐγὼ δὲν ἀνοίξω τὰς πύλας τῆς Ἱερουσαλὴμ εἰς αὐτούς, αὐτοὶ ἀφ’ ἑαυτῶν δὲν δύνανται νὰ εἰσέλθωσιν. Ὕπαγε πρὸς τὸν Βαροὺχ καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτὸν αὐτὰ τὰ ὁποῖα σοῦ λέγω καὶ κατὰ τὴν ἕκτην ὥραν τῆς νυκτὸς ἔλθετε εἰς τὰ τείχη τῆς πόλεως καὶ βλέπετε· διότι ἐὰν ἐγὼ δὲν ἀνοίξω εἰς τοὺς Χαλδαίους, αὐτοὶ ἀφ’ ἑαυτῶν εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ δὲν δύνανται νὰ εἰσέλθωσι». Τότε ὁ Ἱερεμίας ἐπορεύθη πρὸς τὸν Βαροὺχ καὶ ἐφανέρωσε ταῦτα πάντα εἰς αὐτόν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Σημειοῦμεν ἐνταῦθα ὅτι εἰς τὸν χειρόγραφον Συναξαριστὴν γράφονται καὶ ταῦτα· «Σὺ δέ, Ἱερεμία, ἄπελθε μετὰ τοῦ λαοῦ εἰς Βαβυλῶνα, καὶ μεῖνον μετ᾽ αὐτοῦ εὐαγγελιζόμενος». Τὰ λόγια ὅμως ταῦτα δὲν ἀναφέρονται εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, ἀλλ’ ἄλλος τις ἔγραψε ταῦτα ἀπεριέργως καὶ τολμηρῶς, ὡς ἔδοξεν εἰς αὐτόν, μὴ βασανίσας ἀκριβῶς τὰ εἰς τὴν βίβλον τοῦ Προφήτου Ἱερεμίου περιεχόμενα. Διότι εἰς αὐτὴν ἀναγινώσκομεν, ὅτι ὁ Ἱερεμίας δὲν ἐπῆγεν εἰς τὴν Βαβυλῶνα, ἀλλὰ μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Ἱερουσαλὴμ κατέβη εἰς τὴν Αἴγυπτον ἐν Τάφναις (αἱ ὁποῖαι Ἑλληνιστὶ λένονται Δάφναι) καὶ ἐκεῖ προεφήτευσεν, ὡς σαφῶς βεβαιοῦται τοῦτο, ἀπὸ τὸ νʹ (50) κεφάλαιον τοῦ Ἱερεμίου, ὅπου ὁ ἴδιος λέγει «Καὶ εἰσῆλθον εἰς τὴν Αἴγυπτον... καὶ εἰσῆλθον εἰς Τάφνας καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς Ἱερεμίαν ἐν Τάφναις λέγων» (Ἱερ. νʹ 7-8) καὶ τὰ λοιπά δείκνυται δὲ καὶ ἀπὸ τὸ κηʹ (28) κεφάλαιον τοῦ αὐτοῦ, ἔνθα εἶπεν εἰς τὸν Σαραίαν ὁ Ἱερεμίας ταῦτα· «Καὶ εἶπεν Ἱερεμίας πρὸς Σαραίαν, ὅταν ἔλθῃς εἰς τὴν Βαβυλῶνα καὶ ὄψει καὶ ἀναγνώσῃ πάντας τοὺς λόγους τούτους... καὶ ἔσται ὅταν παύσῃ τοῦ ἀναγινώσκειν τὸ βιβλίον τοῦτο, καὶ ἐπιδήσεις ἐπ’ αὐτὸ λίθον, καὶ ρίψεις αὐτὸ εἰς μέσον τοῦ Εὐφράτου» (Ἱερ. κηʹ 61-63). Τούτους δὲ τοὺς λόγους δὲν ἤθελεν εἴπει ὁ Ἱερεμίας, ἂν αὐτὸς εἶχεν ὑπάγει εἰς τὴν Βαβυλῶνα.

Ὅτι ὁ Προφήτης Ἱερεμίας δὲν ἐπῆγεν εἰς Βαβυλῶνα, βεβαιοῦται ἐπίσης ἀπὸ τὸν σοφὸν Θεοδώρητον. Οὗτος λέγει ἐν τῇ ἐπιγραφῇ τοῦ ρλϛʹ (136) ψαλμοῦ· «Τινὲς θρασὺ πρᾶγμα τετολμηκότες ἐπέγραψαν τῷ Ψαλμῷ τούτῳ· Διὰ «Ἱερεμίου»· Ἱερεμίας δὲ οὐκ ἀπήχθη εἰς Βαβυλῶνα μετὰ τῶν δορυαλώτων, ἀλλ’ ὀλίγον ἐν Ἱερουσαλὴμ διαγαγὼν χρόνον, ὑπὸ τῶν παρανόμων βιασθεὶς Ἰουδαίων, τῆς εἰς Αἴγυπτον ὁδοῦ αὐτοῖς κεκοινώνηκε. Πῶς λοιπὸν ἁρμόττει αὐτῷ λέγειν; Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθήσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν;». Σχεδὸν τὰ αὐτὰ λέγει ὁ αὐτὸς Θεοδώρητος καὶ εἰς τὴν ἐπιγραφὴν τοῦ ξδʹ (61) ψαλμοῦ τὴν λέγουσαν «Ὠδὴ Ἱερεμίου καὶ Ἰεζεκιὴλ» καὶ τὰ λοιπά. Τοῦτο βεβαιοῦται καὶ ἀπὸ τὸν ἱερὸν Θεοφύλακτον Βουλγαρίας, ὅστις ἐν τῇ ὑποθέσει τῆς εἰς τὸν Ἰωνᾶν ἑρμηνείας λέγει· «Τὸν θεσπέσιον Ἱερεμίαν τοσαύτης ἠξίωσε τιμῆς τῶν Βαβυλωνίων ὁ βασιλεὺς (Ναβουχοδονόσορ) ὡς αἵρεσιν αὐτῷ τῆς οἰκήσεως δοῦναι· καὶ τοὺς μὲν ἄλλους πάντας βασιλέας καὶ ἄρχοντας αἰχμαλώτους ἀπήγαγε, τούτῳ δὲ μόνῳ δέδωκεν ἐξουσίαν διάγειν ὅπου βούλεται».

Σημειοῦμεν δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι παρὰ τῇ ἐν Λειψίᾳ Ἑλληνολατινικῇ ἐκδόσει τῶν συγγραμμάτων τοῦ Ἱεροῦ Θεοδωρήτου καὶ τοῦτο ἀναφέρεται εἰς τὰς ὑποσημειώσεις τῆς ἐπιγραφῆς τοῦ ξδʹ (64) ψαλμοῦ, ὅτι ὁ Ἱερεμίας πύργον ὑψηλὸν οἶκον δομήσας καὶ ἐναποκλείσας εἰς τοῦτον ἑαυτόν, συνέγραψε τοὺς «Θρήνους», ὁλοφυρόμενος ποτὲ μὲν τὴν Ἱερουσαλήμ, ποτὲ δὲ τὸν ἐξανδραποδισμὸν τοῦ λαοῦ. Φαίνεται δέ, ὅτι ἀφοῦ συνέγραψε τοὺς «Θρήνους» ἐν τῆ γῇ τῆς Ἱερουσαλήμ, τότε κατέβη εἰς Αἴγυπτον.

Ἀλλὰ καὶ ὁ Βαροὺχ δὲν ἔμεινεν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ὡς γράφεται εἰς τὸν χειρόγραφον Συναξαριστήν, ἀλλὰ κατέβη πρῶτον εἰς τὴν Αἴγυπτον μετὰ τοῦ Ἱερεμίου, ὡς τοῦτο δείκνυται ἀπὸ τὸ προρρηθὲν νʹ (50) κεφάλαιον τοῦ Ἱερεμίου. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς τὴν Βαβυλῶνα καὶ μετὰ πέντε ἔτη ἀπὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀνέγνωσε τὸ βιβλίον του εἰς τὸν λαόν, καθὼς τοῦτο δηλοῦται ἐκ τοῦ πρώτου κεφαλαίου αὐτοῦ, εἰς τὸ ὁποῖον λέγει οὗτος· «Ἐν τῷ ἔτει τῷ πέμπτῳ, ἐν ἑβδόμῃ τοῦ μηνός, ἐν τῷ καιρῷ ᾧ ἔλαβον οἱ Χαλδαῖοι τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ ἐνέπρησαν αὐτὴν ἐν πυρὶ καὶ ἀνέγνω Βαροὺχ τοὺς λόγους τοῦ βιβλίου τούτου ἐν ὠσὶν Ἰεχονίου... καὶ ἐν ὠσὶ... πάντων τῶν κατοικούντων ἐν Βαβυλῶνι ἐπὶ τοῦ ποταμοῦ Σούδ». (Βαρ. αʹ 2-4). Ὁ δὲ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ μεταφράσας τὰ Συναξάρια ἀπὸ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς εἰς τὴν ἁπλῆν, ὑποσημειοῖ ἐνταῦθα καὶ τὰ ἑξῆς αὐτολεξεί· «Διὰ τοῦτο δὲν μετεφράσαμεν, ὅτι ὁ Βαροὺχ καὶ ὁ Ἀβιμέλεχ ἔστειλαν ἐπιστολὴν εἰς τὴν Βαβυλῶνα πρὸς τὸν Ἱερεμίαν διὰ τοῦ ἀετοῦ καὶ ὅτι ἐκεῖνος ἐκάθησεν ἐπὶ νεκροῦ καὶ ἀνέστη καὶ ὅτι ἐπέστρεψεν ὁ Ἱερεμίας εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ μετὰ τοῦ λαοῦ καὶ τὰ ὅμοια· ἐπειδὴ αὐτὰ δὲν εἰναι ἀληθῆ, ὡς ἐναντία εἰς τὴν Γραφήν. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἐποίησα, ἀφ’ οὗ πρῶτον συνεβουλεύθην καὶ ἄλλους διδασκάλους καὶ διακριτικούς, καὶ μάλιστα τὸν Παναγιώτατον καὶ σοφώτατον πρῴην Κων/πόλεως κύριον Γρηγόριον (πρόκειται περὶ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Εʹ ὅστις ἦτο τότε ἐξόριστος εἰς Ἅγιον Ὄρος), οἵτινες ἐγνωμοδότησαν νὰ τὰ ἀφήσω ἀμετάφραστα».

Ὅτι δὲ ὁ Ἱερεμίας δὲν ἐπορεύθη εἰς τὴν Βαβυλῶνα, ἀλλὰ ἐπῆγεν εἰς Δάφνας καὶ ἐκεῖ ἐλιθοβολήθη, τοῦτο μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὸ Συναξάριον τοῦ Ἱερεμίου (βλέπε εἰς τὴν πρώτην Μαΐου, εἰς Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Ταῦτα βεβαιοῖ καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Μαυροκορδᾶτος εἰς τὰ «Ἰουδαϊκά». Ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς ἐπιστολῆς, τὴν ὁποίαν ἔστειλεν ὁ Ἱερεμίας εἰς τοὺς μέλλοντας νὰ αἰχμαλωτισθῶσιν εἰς Βαβυλῶνα καὶ ἐξ ὅσων λέγει εἰς αὐτούς, ἵνα μὴ προσκυνήσωσι τοὺς ἐν Βαβυλῶνι θεοὺς καὶ εἴδωλα, καὶ ἐξ αὐτῆς, λέγω, εἶναι πασιφανές, ὅτι ὁ Ἱερεμίας δὲν ἐπῆγεν εἰς Βαβυλῶνα. Ἐπειδὴ ἂν ἐπῆγε, εἰς τὶ ἐχρειάζετο ἐπιστολή; Βλέπε δὲ τὴν ἐπιστολὴν ταύτην μετὰ τὸ βιβλίον τοῦ Βαρούχ.

[2] Ποῦ δὲ ἐφύλαξε ταῦτα ὁ Ἱερεμίας; Βλέπε ἀκριβέστερον εἰς τὴν ὑποσημείωσιν τοῦ Συναξαρίου τοῦ Ἱερεμίου, κατὰ τὴν πρώτην Μαΐου, εἰς Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».