Προσελθὼν λοιπὸν κατεφίλει τὸν τάφον καὶ ὥσπερ νὰ ἦτο ζῶν, νὰ τὸν ἤκουε, ἔλεγε ταῦτα πρὸς τὸν Ἀπόστολον μὲ δάκρυα κατανύξεως· «Πάτερ σεβάσμιε Εὐαγγελιστὰ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ Μάρτυς τῶν αὐτοῦ παθημάτων, σὲ ἐξαπέστειλεν ὁ Χριστὸς πρῶτον Ἀρχιερέα καὶ ποιμένα ταύτης τῆς πόλεως, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκήρυξες τὸν λόγον τῆς πίστεως καὶ ἐπλήρωσες ἀποστολικῶς τὴν διακονίαν σου καὶ ἔλαβες εἰς μισθὸν τῶν πόνων σου τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον, εἰς δὲ τὸν θρόνον σου ἔγινε διάδοχος ὁ μακάριος Ἀνιανός, ἔπειτα Ἀβίλιος, Κέρδων, Πρῖμος, Ἰοῦστος, Εὐμένης, Μάρκος, Κελαδίων, Ἀγριππῖνος, Ἰουλιανός, Δημήτριος, Ἡρακλᾶς καὶ Διονύσιος καὶ μετ’ αὐτοὺς ὁ Μάξιμος καὶ ὁ μακάριος Θεωνᾶς, ὅστις μὲ ἀνέθρεψε· καὶ τότε ἐνεπιστεύθη καὶ εἰς ἐμὲ ὁ Δεσπότης τὴν Ἐκκλησίαν αὐτήν, καὶ ἔγινα διάδοχός σου, ἂν καὶ ἀνάξιος καὶ ἀπ’ ἐκείνην τὴν ὥραν διψῶ νὰ γίνω κοινωνὸς τοῦ Πάθους αὐτοῦ καὶ τοῦ ἰδικοῦ σου, νὰ τελειώσω τὸν δρόμον τῆς παροικίας μου μὲ μαρτύριον. Εὖξαι λοιπόν, Πάτερ ἀγαθέ, δι’ ἐμέ, νὰ τελειώσω καὶ ἐγὼ τοῦτο τὸ στάδιον μὲ φρόνημα ἄτρεπτον καὶ καρδίαν ἀδίστακτον, διότι τώρα ὑπάγω νὰ πίω τὸ ποτήριον τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καὶ παραδίδω εἰς τὴν ποίμνην ταύτην, τὴν ὁποίαν μοὶ παρέδωκες πρότερον, καὶ δέομαί σου νὰ τὴν διαφυλάττῃς ἀβλαβῆ μὲ τὰς προσευχάς σου πρὸς Κύριον».
Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος ἠγέρθη τοῦ μνήματος καὶ ὑψώσας τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανόν, λέγει ταῦτα· «Δέσποτα Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ Μονογενὲς τοῦ Ἀθανάτου καὶ Ἀνάρχου Πατρός, ἐπάκουσόν μου τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ ἀχρείου δούλου σου. Κατάπαυσον τὸν χειμῶνα, ὅστις ταράσσει τὴν Ἐκκλησίαν σου καὶ μετάτρεψε τὴν τρικυμίαν καὶ καταιγίδα ταύτην εἰς ἀέρα λεπτὸν καὶ γλυκύτατον· καὶ ἂς γίνῃ τὸ αἷμά μου σφραγὶς καὶ τέλος τοῦ διωγμοῦ τῆς ἀγαπημένης ποίμνης σου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν». Αὐτὴν τὴν ὥραν προσηύχετο μία παρθένος ἥτις κατῴκει ἐκεῖ πλησίον τοῦ Μαρτυρίου τοῦ Ἀποστόλου· καὶ ἀφοῦ ἐτελείωσε τὸ μεσονύκτιον, ἤκουσε φωνὴν οὐράνιον λέγουσαν· «Πέτρος τέλος Μαρτύρων», τὸ ὁποῖον ἐπληρώθη τότε. Ἐπειδὴ εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἐβασίλευσεν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καὶ ἔπαυσαν οἱ διωγμοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφοῦ δὲ ἐπλήρωσε τὴν προσευχήν του ὁ Ἅγιος, ἠσπάσθη τὸν τάφον τοῦ Ἀποστόλου καὶ τῶν Ἀρχιερέων, οἵτινες ἦσαν ἐκεῖ εἰς τὸ κοιμητήριον καὶ οὕτως ἐπέστρεψε πρὸς τοὺς τριβούνους μὲ ἀνθηρὸν καὶ ἀγαλλιώμενον πρόσωπον, ὅπερ ἐξήστραπτε φῶς ἄρρητον, ὥστε ἐθαύμαζον οἱ ὁρῶντες καὶ ἐξεπλήσσοντο.