Ἔτι δὲ καὶ ὁ μέγας Διονύσιος καὶ ἄλλοι πολλοὶ Ἀρχιερεῖς, οἵτινες διῆλθον ὅλην των τὴν ζωὴν μὲ στενοχωρίαν ἀνείκαστον, ὑπομείναντες πειρασμοὺς ἀπὸ τὸν Σαβέλλιον, τὸν Μάνεντα καὶ τοὺς ἄλλους αἱρετικοὺς καὶ ἠγωνίσθησαν καλῶς διὰ τὴν νύμφην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν μέχρις αἵματος. Οὕτως ἐλπίζω ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θὰ σκεπάσῃ καὶ σᾶς μὲ τὰς πτέρυγας τῆς προνοίας του, νὰ νικήσητε ὅλα τὰ σκάνδαλα».
Ταῦτα εἰπὼν ὁ θεσπέσιος ἐγονάτισε καὶ ἔκαμε προσευχὴν πρὸς Κύριον νὰ τοὺς δίδῃ βοήθειαν. Ἔπειτα ἀναστάντες κατεφίλουν τὰς χεῖρας αὑτοῦ δακρυρροοῦντες τὴν τούτου ὑστέρησιν ὁ δὲ Ἅγιος ἐνουθέτησε καὶ τοὺς ἄλλους Κληρικούς, νὰ φροντίζουν τὴν σωτηρίαν των καὶ εὐλογήσας αὐτοὺς καὶ εὐξάμενος ἐν εἰρήνῃ τούτους ἀπέλυσεν. Ἔπειτα ἠξεύρων ὅτι οἱ τριβοῦνοι ἐμελέτων νὰ τὸν θανατώσωσιν κατὰ τὸ βασιλικὸν πρόσταγμα, ἐφοβήθη μήπως στασιάσουν οἱ Χριστιανοὶ καὶ γίνῃ αἱματοχυσία μεγάλη δι’ αὐτόν. Ὅθεν, ὡς φρόνιμος ἐφρόντισε καὶ εἰς τοῦτο, εὑρίσκων νεοφανῆ τινα μέθοδον, νὰ φυλάξῃ τὸ ποίμνιον ἀβλαβὲς καὶ νὰ λάβῃ καὶ αὐτὸς κρυφίως τὸν ποθούμενον θάνατον. Παρήγγειλεν εἰς ἕνα ἐκ τῶν τριβούνων μὲ εὐλαβῆ τινα καὶ πιστότατον ἄνθρωπον, νὰ ὑπάγῃ τὸ μεσονύκτιον ἀπὸ τὸ ὄπισθεν μέρος τῆς φυλακῆς, νὰ χαλάσουν τὸν τοῖχον ἐκεῖ ὅπου κτυπήσῃ ἀπὸ μέσα ὁ Ἅγιος, νὰ τὸν ἐκβάλουν ἡσύχως, διὰ νὰ μὴ τὸν ἐννοήσουν οἱ Χριστιανοί, οἵτινες ἐκάθηντο ἀπ’ ἔξω τῆς θύρας φυλάττοντες. Τοῦτο ἀκούσας ὁ τριβοῦνος ἐχάρη καὶ ἐπῆγε, μὲ δύο πετροκόπους τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν ὥρισεν ὁ Ἅγιος, ὅστις ἵστατο εἰς τὸ ἐσώτερον μέρος τῆς φυλακῆς· καὶ κτυπήσας εἰς τὸν τοῖχον ἡσύχως, ἐκρήμνισαν ἐπιδεξίως τὸν τοῖχον καὶ τὸν ἐξέβαλον. Συνέβη δὲ καὶ ἄλλο ταύτην τὴν ὥραν ἀπὸ θείαν νεῦσιν καὶ βούλησιν. Ἤτοι ἠγέρθη δυνατὸς ἄνεμος καὶ ἔγινε βροχὴ μεγάλη καὶ σύγχυσις καὶ ἕνεκα τούτου δὲν ἠννόησαν τὸν κτύπον τῶν πετρῶν οἱ φυλάσσοντες. Ὅθεν ὁ πραότατος Πέτρος, μιμούμενος τὸν Δεσπότην αὐτοῦ καὶ Διδάσκαλον, παρέδωκεν ἑαυτὸν εἰς τοὺς φονευτάς του ἑκουσίως καὶ ἐπῆγε χαρούμενος πρὸς τὸν θάνατον. Οὗτοι δὲ ἐθαύμαζον βλέποντες τὴν προθυμίαν αὐτοῦ καὶ τὴν τοῦ ἤθους ἐξαίρετον κατάστασιν.
Ὅταν λοιπὸν ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, Βουκόλον καλούμενον (εἰς τον ὁποῖον ἐτελείωσε καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος πρότερον τὸ Μαρτύριον), ἐζήτησε τὴν ἄδειαν τῶν στρατιωτῶν, νὰ τὸν ἀφήσουν νὰ καταβῇ εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἀποστόλου, νὰ λάβῃ συγχώρησιν, οἵτινες εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ὕπαγε, ἀλλὰ στρέψον γρήγορα, πρὶν νὰ γνωρίσουν οἱ Χριστιανοὶ τὴν ὑπόθεσιν».