«Παρακαλοῦμεν σε, Δέσποτα, ὅλοι κοινῶς μετὰ δακρύων, νὰ κάμῃς τὴν χάριν ταύτην, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς σὲ προσκαλεῖ πρὸς αὐτὸν μὲ τὸ Μαρτύριον καὶ μέλλεις νὰ ἀποθάνῃς σήμερον ἢ αὔριον, νὰ δοξάσῃς τὸν Κύριον μὲ τὴν πρόσχυσιν τοῦ σοῦ αἵματος, συγχώρησον τὸν Ἄρειον νὰ ἱερουργῇ ὡς τὸ πρότερον».

Τότε ὁ Ἅγιος δὲν τοὺς ἀφῆκε νὰ τελειώσουν τὴν αἴτησιν, ἀλλὰ εὐθὺς ἀκούσας τὸ θεοστυγὲς ἐκεῖνο καὶ βέβηλον ὄνομα ἀπεκρίνατο λέγων· «Ὁ Ἄρειος ἂς εἶναι ἀφωρισμένος καὶ κεχωρισμένος τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ εἰς τοῦτον τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν μέλλοντα, καθὼς καὶ αὐτὸς ὁ τρισκατάρατος ἐχώρισε τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν πατρικὴν δόξαν καὶ ὁμοουσιότητα». Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ Κληρικοὶ ἐτρόμαξαν καὶ δὲν ἐτόλμησαν νὰ τοῦ εἴπωσι λόγον δεύτερον, γνωρίσαντες ὅτι μὲ θείαν βούλησιν καὶ συγχώρησιν τὸν ἀφώρισεν. Ἰδὼν δὲ αὐτοὺς σκυθρωποὺς καὶ εἰς λύπην πολλήν, προσεκάλεσε δύο ἐξ αὐτῶν, τὸν μὲν Ἀχιλλᾶν, τὸν δὲ Ἀλέξανδρον καλουμένους, οἵτινες ἦσαν ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἱερεῖς ἐναρετώτεροι καὶ βάλλων τὸν Ἀχιλλᾶν εἰς τὸ δεξιόν, ἀριστερὰ δὲ τὸν Ἀλέξανδρον, εἶπε ταῦτα· «Τὸ τέλος τῆς παροικίας μου ἔφθασε καὶ ὑπάγω πρὸς Κύριον μὲ Μαρτύριον, καθὼς μοῦ ἀνήγγειλεν, ὁ ὁποῖος ἐψήφισε σέ, Πρεσβύτερε Ἀχιλλᾶ, διάδοχον εἰς τὸν θρόνον μου καὶ σοῦ πάλιν νὰ γίνῃ διάδοχος ὁ Ἀλέξανδρος, καθὼς μοὶ ἀπεκάλυψε φανερὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Διὰ δὲ τὸν Ἄρειον μὴ νομίσητε ὅτι εἶμαι σκληρὸς καὶ μισάνθρωπος, καὶ δι’ αὐτὸ δὲν τὸν συγχωρῶ, ἀλλὰ νὰ ἠξεύρετε, ὅτι ἔχει δόλον εἰς τὴν ψυχὴν ὁ τρισάθλιος· διότι τὴν παρελθοῦσαν νύκτα προσηυχόμην εἰς τὸν Θεὸν κατὰ τὴν τοῦ ὄρθρου τελείωσιν καὶ ὑψώσας τὸν νοῦν πρὸς αὐτόν, εἶδον ὀπτασίαν φοβερὰν καὶ θαυμάσιον, ἤτοι τὸν Δεσπότην Χριστὸν ἕως ἐτῶν δώδεκα, τοῦ ὁποίου τὸ κάλλος ἦτο ἀμήχανον καὶ τόση λάμψις ἐξήρχετο ἀπ’ ἐκεῖνο τὸ θεῖον πρόσωπον, ὥστε ἐφώτιζεν ὅλην τὴν οἰκίαν· ἐφόρει δὲ λινὸν ὑποκάμισον, τὸ ὁποῖον ἦτο ἐσχισμένον ἀπὸ τὸ ἐπάνω μέρος ἕως κάτω· τὸ δὲ παιδίον ἐκράτει μὲ τὰς δύο χεῖρας τὰ σχίσματα, καὶ τὰ ἔσυρε διὰ νὰ σκεπάζῃ τὴν τοῦ σώματος γύμνωσιν. Ἐγὼ δὲ ταῦτα βλέπων, ἠρώτησα τὸ παιδίον λέγων· «Κύριε, τίς ἔσχισε τὸν χιτῶνά σου;». Ὁ δὲ εὐθὺς ἀπεκρίνατο· «Ὁ Ἄρειος μὲ ἐγύμνωσε καὶ φυλάττου νὰ μὴ τὸν δεχθῇς εἰς κοινωνίαν τελείως. Ἀλλὰ μάλιστα εἰπὲ τοῦ Ἀχιλλᾶ καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου τῶν Πρεσβυτέρων (οἵτινες μέλλουν νὰ γίνουν μετὰ τὴν τελευτήν σου ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μου) νὰ μὴ τολμήσουν οὐδόλως νὰ τὸν συγχωρήσωσι. Διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν λοιπὸν δὲν σᾶς ἤκουσα καὶ οὕτω κάμετε καὶ σεῖς».