Ἄνθρωπός τις θεοσεβής, ἔχων εὐλάβειαν πρὸς τὸν Ἅγιον, ἐπῆγε νὰ τὸν προσκυνήσῃ μὲ την γυναῖκα του, ἔχοντες καὶ ἓν παιδίον μικρὸν εἰς τὴν συνοδείαν των. Οὗτοι ἐσταμάτησαν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου εὐχόμενοι νὰ πολυχρονίσῃ τὸ τέκνον των καὶ ἄλλα τοιαῦτα. Ἔπειτα, ὅταν ἔμελλε νὰ στρέψῃ πάλιν ἡ θάλασσα εἰς τὸν τόπον της, ἔφυγαν οἱ γονεῖς τοῦ παιδίου μὲ τοὺς ἄλλους Χριστιανοὺς βιαστικοὶ διὰ νὰ μὴ τοὺς σκεπάσῃ ἡ θάλασσα καὶ ἀπὸ τὴν σύγχυσιν τὴν πολλὴν ἄφησαν ἐκεῖ τὸ παιδίον καὶ δὲν ἐστοχάσθησαν ὅτι ἔλειπεν, ἕως οὗ ἐσκέπασαν τὸν τάφον τὰ ὕδατα καὶ τότε ζητοῦντες αὐτὸ ἀντελήφθησαν ὅτι ἔμεινεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου. Ὅθεν μεγάλως καὶ πολὺ κλαύσαντες, ἐπέστρεψαν εἰς τὴν οἰκίαν των· καὶ τότε ἰδόντες τὰ ἱμάτια τοῦ φιλτάτου παιδὸς παντέρημα, ηὔξησαν μᾶλλον τὸν θρῆνον καὶ ἐκόπτοντο ἀπαραμύθητα. Ὅταν δὲ ἦλθε πάλιν τὸν ἄλλον χρόνον ἡ πανήγυρις τοῦ Ἁγίου, ἐπῆγαν καὶ αὐτοὶ νὰ ἐρευνήσουν, μήπως καὶ εὕρουν τὰ ὀστᾶ τοῦ ἀγαπημένου τέκνου των. Ὑπεχώρησαν λοιπὸν πάλιν τὰ ὕδατα κατὰ τὸ σύνηθες καὶ ἔδραμον πρότερον ἀπὸ ὅλους εἰς τὸν θεόκτιστον Ναὸν ἐκεῖνον τοῦ Ἱερομάρτυρος καὶ φθάσαντες ἐκεῖ βλέπουσι τὸ παιδίον (μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου!) ὅπερ ἵστατο πλησίον τοῦ Ἁγίου ἀγαλλόμενον.
Ταῦτα βλέποντες οἱ γονεῖς τοῦ παιδίου πρῶτον μὲν εἶχον ἀμφιβολίαν, μήπως καὶ ἦτο φάντασμα τὸ φαινόμενον. Ἔπειτα κυττάζοντες ἐπιμελέστερα, ἐγνώρισαν ὅτι ἐκεῖνο ἦτο κατὰ ἀλήθειαν. Ἐνηγκαλίσθησαν λοιπὸν αὐτὸ καὶ κατεφίλουν γλυκύτατα, ἀπὸ δὲ τὴν πολλήν των χαρὰν ἐδάκρυζον. Ἔπειτα τὸ ἠρώτησαν ἀκριβῶς τίς τὸ ἔτρεφε τόσον καιρὸν καὶ τὸ ἐφύλαττεν εἰς τὴν θάλασσαν ἀπὸ τοὺς ἰχθεῖς ἀβλαβές. Τὸ δὲ παιδίον ἔδειξε δακτυλοειδῶς τὸν Ἅγιον λέγον· «Οὗτος μὲ ἔτρεφεν ἐπιμελῶς καὶ ἀβλαβῆ διεφύλαττε». Τότε οἱ γονεῖς, μεταβάλλοντες τὴν προτέραν λύπην εἰς ἀγαλλίασιν, ηὐχαρίστουν τὸν Κύριον λέγοντες· «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ», καὶ ἄλλα τοιαῦτα. Ἔπειτα, ἀφοῦ ἐτέλεσαν τὴν ἑορτὴν χαρμοσύνως, ἐπέστρεψαν εἰς τὴν οἰνίαν των, ἔχοντες συνοδοιποροῦντα ἐκεῖνον ὅπερ ἐνόμιζον ἰχθύων καὶ ἄλλων ζῴων θαλασσίων βρῶμα γενόμενον καὶ οὔτε κἂν τεμάχιον ὀστοῦ εἶχον ἐλπίδα νὰ εὕρωσι. Τοιουτοτρόπως ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων Χριστός, ὁ κοινὸς ἁπάντων Δεσπότης, τιμᾷ τοὺς δούλους του, ὅσοι δηλονότι ἐκακοπάθησαν δι’ ἀγάπην του καὶ τοὺς δοξάζει εἰς τοῦτον τὸν κόσμον μὲ τοιαῦτα φρικτὰ θαυμάσια καὶ εἰς τὸν μέλλοντα πάλιν τοὺς κάμνει συγκληρονόμους τῆς αἰωνίου Βασιλείας του. Ἧς γένοιτο ἐπιτυχεῖν καὶ ἡμᾶς τῇ αὐτοῦ φιλανθρωπίᾳ καὶ Χάριτι. Μεθ’ οὗ τῷ Πατρὶ δόξα ἅμα τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.