Σελίδα 2 από 7
Πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς δὲ πάλιν εἶχε πολλὴν κηδεμονίαν, φροντίζων καθ’ ἑκάστην διὰ τοὺς πένητας νὰ μὴ τοῖς λείψῃ τίποτε ἀπὸ ὅλα τὰ ἀναγκαῖα τοῦ σώματος, τοὺς ὁποίους ὅλους ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας, χήρας καὶ ὀρφανὰ τῆς πόλεως ἔγραψεν εἰς χάρτην καὶ ἔδιδεν εἰς ἕκαστον τὴν πρέπουσαν ἐλεημοσύνην, νὰ ζῶσι μὲ αὐτάρκειαν. Ταῦτα δὲ πράττων ὁ εὔσπλαγχνος καὶ χριστομίμητος Κλήμης ἦτο εἰς ὅλους σεβαστὸς καὶ παμπόθητος.
Ἄρχων δέ τις, Σισίνιος ὀνόματι, φίλος μεγάλος τοῦ βασιλέως Νερούα [3], τὸν ἐμίσησε καὶ τὸν κατήγγειλεν, ὅτι διέστρεφε τὴν τούτου ὁμόζυγον Θεοδώραν ἀπὸ τὸ σέβας τῶν εἰδώλων καὶ δὲν ἐπεμελεῖτο πλέον τὰ τέκνα καὶ τὴν οἰκίαν της, ἀλλὰ καθ’ ἑκάστην ἐπήγαινεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Χριστιανῶν νὰ ἀκούῃ τὰς διδασκαλίας των. Ἔχων λοιπὸν αὐτὸ τὸ μῖσος εἰς τὴν καρδίαν του ὁ Σισίνιος, ὡπλίζετο καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν ὑπὸ τῆς ἀδίκου ζηλοτυπίας κεντούμενος καὶ ἐμελέτα κατὰ τῆς γυναικὸς ἐπιβουλήν, ὅταν εὕρῃ καιρὸν ἐπιτήδειον. Ἡμέραν λοιπὸν τινὰ ὑποπτευθεὶς ὅτι αὕτη ἦτο εἰς τὴν σύναξιν τῶν Χριστιανῶν, ἐπῆγε καὶ αὐτὸς κρυφίως μὲ τοὺς δούλους του, νὰ ἴδῃ τί ἔκαμνεν ἐκεῖ ἡ γυνή του. Καθὼς δὲ εἰσῆλθεν εἱς τὸν Ναόν, εἰς τὸν ὁποῖον ὁ Ἅγιος προσηύχετο, παρευθὺς ἔμεινε τυφλὸς καὶ κωφὸς ὁ Σισίνιος. Ὅθεν εἶπε πρὸς τοὺς δούλους του· «Ὑπάγετέ με χειραγωγοῦντες εἰς τὴν οἰκίαν μου, διότι αἴφνης μοῦ ἦλθε κακόν τι καὶ δὲν βλέπω, οὔτε ἀκούω τελείως». Οἱ δὲ δοῦλοι, λαβόντες αὐτὸν ἀπὸ τὴν χεῖρα, ἐδοκίμαζον νὰ ἐξέλθουν ἔξω τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν ἠδύναντο, ἀλλὰ ἐγύριζαν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ ἀνωφελῶς. Διότι θεία Δύναμις τοὺς ἠμπόδιζε, διὰ νὰ σωφρονισθῇ ὁ ἀνόητος. Ἡ δὲ Θεοδώρα ὡς εἶδεν αὐτούς, ἠρώτησε τὴν αἰτίαν, καὶ τῆς εἶπον τὴν ἀλήθειαν. Ὅθεν ἔκαμε προσευχὴν μετὰ δακρύων πρὸς Κύριον νὰ τοῦ συγχωρήσῃ τὴν ἔξοδον καὶ οὕτως ἐγένετο.
Ἀπελθόντες οἱ δοῦλοι εἰς τὴν οἰκίαν, ἔβαλον εἰς τὸ στρῶμα τὸν Σισίνιον οὕτω κωφὸν καὶ πάντυφλον. Ἔπειτα ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Θεοδώραν καὶ τῆς ἀνήγγειλαν καταλεπτῶς τὴν ὑπόθεσιν, ἥτις ἐλυπήθη ὡς συμπαθὴς καὶ προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου, μετὰ δακρύων δεομένη νὰ θεραπεύσῃ τὸν ἄνδρα της. Ὁ δὲ Κλήμης ἐπῆγεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἀσθενοῦς καὶ δακρύσας ἐπάνω αὐτοῦ προσηύξατο πρὸς τὸν Θεὸν λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ὁ διανοίξας τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, διάνοιξον τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὰ ὦτα καὶ τοῦ ἀνδρὸς τούτου, ἐπειδὴ μᾶς ἔταξες νὰ λαμβάνωμεν ὅσα ἀπὸ τὴν ἀγαθότητά σου ζητήσωμεν».
Ὑποσημειώσεις
[1] Περὶ τοῦ τόπου καταγωγῆς τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος ὁ Ἱερὸς Νικηφόρος ὁ Θεοτόκης ἐν ταῖς σημειώσεσιν αὐτοῦ (σελ. 448) σημειώνει τὰ ἑξῆς· «Ὁ Κλήμης οὗτος ἂν εἶναι Ρωμαῖος πάντῃ ἐστὶν ἀμφίβολον (καθ’ ὅτι ὁ νεώτερος Καβαῖος μαρτυρεῖ, ὅτι λέγεται πῶς οὗτος εἶναι Ρωμαῖος ἐν τῷ περὶ Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων πονήματι) διότι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἑλληνικὸν μᾶλλον εἶναι ἢ λατινικόν, καθότι κλῆμα εἶναι λέξις Ἑλληνική, ἐκ τοῦ κλῆμα δὲ παράγεται τὸ Κλήμης, διὸ καὶ Ἕλληνες τοῦτο ἔσχον τὸ ὄνομα. Ἐὰν δὲ ἦτο Ρωμαῖος ὁ Κλήμης, διατὶ οὐ Ρωμαϊστὶ ἀλλὰ Ἑλληνιστὶ συνέγραψεν;».
[2] Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὑπεραμυνόμενος τῆς γνησιότητος τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν, τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων καὶ τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος, σημειώνει ἐνταῦθα καὶ τὰ ἑξῆς: «Οὐ μόνον αἱ Διατάξεις τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀποστολικοὶ Κανόνες ὑπὸ τῶν Ἀποστόλων διὰ Κλήμεντος συνεγράφησαν, καὶ δύο ἐπιστολαὶ πρὸς Κορινθίους ἐπιστελλόμεναι ὡς ἐκπροσώπου τῆς Ρωμαίων Ἐκκλησίας καὶ ἄλλα συγγράμματα. Σημείωσαι καὶ τοῦτο, ὅτι αἱ δύο ἐπιστολαὶ τοῦ Κλήμεντος τούτου αἱ πρὸς Κορινθίους ἐπικυροῦνται ὅτι γνήσιαί εἰσι (σελ. 4 τοῦ Κανονικοῦ Κλήμεντος). Ὁμοίως σημείωσαι, ὅτι ὑπὸ τῶν Ἀποστόλων διὰ τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος τούτου συνεγράφησαν οἱ ΠΕʹ (85) Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ αἱ Διατάξεις αὐτῶν, ὡς εἴρηται ἀνωτέρω οὐχὶ δὲ ὑπὸ τοῦ Κλήμεντος τοῦ Ἀλεξανδρέως (ἤτοι τοῦ Στρωματέως), ἢ συνεγράφησαν, ἢ συνηθροίσθησαν, καθὼς οὐχὶ ὀρθῶς γράφεται ἐν τῇ Ἑκατονταετηρίδι. Διότι, ἐὰν τοῦτο ἦτο ἀληθές, ἔπρεπεν οἱ Κανόνες αὐτοὶ νὰ εὑρίσκωνται εἰς τὰ ἅπαντα τοῦ αὐτοῦ Ἀλεξανδρέως. Ἐπειδὴ δὲ αὐτοὶ δὲν ἐμφέρονται εἰς τὰ ἐκείνου συγγράμματα, ἄρα ψευδέστατον εἶναι τοῦτο, ὅπερ λέγει ὁ τῆς Ἑκατονταετηρίδος Συγγραφεύς». Βλέπε καὶ εἰς τὴν σχετικὴν ὑποσημείωσιν τοῦ Συναξαρίου τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων κατὰ τὴν τριακοστὴν τοῦ Ἰουνίου (βλέπε τόμον Ϛʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Περὶ τοῦ Κλήμεντος τούτου βλέπε καὶ εἰς τὴν πέμπτην τοῦ παρόντος Νοεμβρίου, ἐν τῇ σχετικῇ ὑποσημειώσει τοῦ Συναξαρίου τῶν Ἀποστόλων Ἑρμᾶ, Πατρόβα, Λίνου, Γαΐου καὶ Φιλολόγου (σελ. 160 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου).
[3] Τὸν Δομετιανὸν ἀποβιώσαντα διεδέχθη ἐν ἔτει 96 ὁ Νερούας ἢ Νέρβας καὶ τούτου μετὰ διετίαν ἐκμετρήσαντος τὸ ζῆν ἀνῆλθεν ἐπὶ τοῦ θρόνου ὁ Τραϊανὸς (98-117).
[4] Οὕτω γράφεται ἐν τῇ «Βιβλιοθήκῃ Ἑλλήνων Πατέρων καὶ Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων», Τόμ. Αʹ «Κλήμης ὁ Ρώμης» (Μέρος πρῶτον), σελ. 289 CLXVI. Ὁ χειρόγραφος Συναξαριστὴς Ἐρήπολιν ταύτην γράφει, ὁ δὲ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἔρημον πόλιν. Ποία δὲ ἀκριβῶς εἶναι αὕτη καὶ πῶς λέγεται τώρα, οὐδὲν εἶναι γνωστόν.
