Σελίδα 3 από 7
Ταῦτα τοῦ Ἁγίου εἰπόντος, ὁ ἀσθενὴς εὐθὺς ἰατρεύθη ἀπὸ τὴν τύφλωσιν τῶν αἰσθητῶν ὀφθαλμῶν, ἀλλὰ ἡ ψυχή του ἔμεινε πάλιν εἰς τὴν προτέραν πλάνην, καὶ νομίζων ὅτι ὁ Ἅγιος ἦτο μάγος καὶ τοῦ ἔκαμε γοητείαν τινὰ καὶ ἐτυφλώθη τὸ πρότερον, προσέταξε τοὺς ὑπηρέτας του νὰ τὸν δέσουν διὰ νὰ ἀνταμείψῃ τοιουτοτρόπως τὴν χάριν ὁ ἀχάριστος. Οἱ δὲ ὑπηρέται ἔλαβον τοὺς ξυλίνους καὶ λιθίνους θεοὺς αὐτῶν νομίζοντες ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Ἅγιος καὶ τοὺς ἔδεσαν, διότι ἐμωράνθησαν ὑπὸ τῆς θείας δίκης αὐτοὶ καὶ ὁ αὐθέντης των καὶ δὲν ἔβλεπον τί ἔκαμναν· καὶ οὕτως ὁ μὲν Σισίνιος, νομίζων ὅτι εἶδε τὸν Ἅγιον δεδεμένον, ἐκαυχᾶτο κατ’ αὐτοῦ ταῦτα λέγων· «Ἐγὼ θὰ ἀπολέσω, ὦ Κλήμη, γρήγορα τὰς μαντείας σου διὰ νὰ σωφρονίσω καὶ ἄλλους γόητας». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀβλαβὴς διαφυλαχθεὶς καὶ ἀνέγγικτος, ἔλεγε ταῦτα πρὸς τὸν ἀνόητον· «Πεπώρωσαι τὴν καρδίαν, ταλαίπωρε, καὶ ἔδεσες τοὺς θεοὺς τοὺς ὁποίους προσεκύνεις πρότερον καὶ ἀμύνεσαι κατ’ αὐτῶν, ἀφρονέστατε!». Οὕτω δὲ εἰπὼν ηὐλόγησε τὴν Θεοδώραν καὶ ἀνεχώρησε, προστάσσων αὐτὴν νὰ προσεύχεται πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τὸν ἄνδρα της ἀκατάπαυστα, νὰ ἐπιστρέψῃ πρὸς τὴν εὐσέβειαν.
Καθὼς λοιπὸν ἐκείνη μετὰ δακρύων ἐδέετο, τῆς ἐφάνη πρὸς ἑσπέραν ἄνθρωπός τις λευκοπώγων καὶ αἰδέσιμος, ὅμοιος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, καὶ τῆς λέγει· «Διὰ σὲ ἐθεραπεύθη ὁ ἄνδρας σου, διὰ νὰ ἁγιασθῇ καὶ ὁ ἀὴρ χάριν τῆς γυναικός, καθὼς καὶ ὁ ἀδελφός μου Παῦλος προεῖπεν». Οὕτως εἰπών, ἔγινεν ἄφαντος ὁ φαινόμενος. Ὁ δὲ Σισίνιος, μεταμεληθεὶς θείᾳ Χάριτι, ἐφώνησε τὴν Θεοδώραν καὶ τῆς λέγει· «Πιστεύω εἰς τὸν Δεσπότην μου Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἀληθῆ καὶ μόνον Θεόν, τὸν ὁποῖον παρακάλεσον μὲ δάκρυα νὰ μοῦ συγχωρήσῃ τὰ πρότερα ἀγνοήματα. Δεύτερον μεσίτευσον πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον, νὰ μὴ ἐνθυμηθῇ τὴν ἀχαριστίαν, τὴν ὁποίαν ἔδειξα εἰς αὐτόν, ἀλλ᾽ ὡς εὐσπλάγχνου Θεοῦ μαθητὴς νὰ μοῦ ἀφήσῃ ἐκ καρδίας τὸ πταίσιμον». Ταῦτα ἀκούσασα ἡ γυνὴ ἀπὸ τὴν χαρὰν ἐδάκρυσε καὶ σπεύσασα τὸ ἀνήγγειλε πρὸς τὸν Ἅγιον. Ὁ δὲ ἔδραμεν εὐθὺς εἰς τὸν οἶκον τοῦ Σισινίου, ὁ ὁποῖος τὸν ὑπεδέχθη μὲ πολλὴν ταπείνωσιν, καὶ πίπτων μετὰ θερμῶν δακρύων εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ἔλεγε συντετριμμένος τῷ πνεύματι· «Εὐχαριστῶ τὸν ἀληθῆ καὶ μόνον Θεὸν καὶ τὴν σὴν Ἁγιότητα, ὅτι μὲ τὴν τύφλωσιν τῶν αἰσθητῶν ὀφθαλμῶν ἐφώτισε τὴν ψυχήν μου, νὰ γνωρίσω τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἠννόησα ἀκριβῶς τὴν ἀπάτην καὶ ματαιότητα τῶν Ἑλλήνων. Ὅθεν ὁλοψύχως ἀποδέχομαι τῆς εὐσεβείας τὸ κήρυγμα».
Ὑποσημειώσεις
[1] Περὶ τοῦ τόπου καταγωγῆς τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος ὁ Ἱερὸς Νικηφόρος ὁ Θεοτόκης ἐν ταῖς σημειώσεσιν αὐτοῦ (σελ. 448) σημειώνει τὰ ἑξῆς· «Ὁ Κλήμης οὗτος ἂν εἶναι Ρωμαῖος πάντῃ ἐστὶν ἀμφίβολον (καθ’ ὅτι ὁ νεώτερος Καβαῖος μαρτυρεῖ, ὅτι λέγεται πῶς οὗτος εἶναι Ρωμαῖος ἐν τῷ περὶ Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων πονήματι) διότι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἑλληνικὸν μᾶλλον εἶναι ἢ λατινικόν, καθότι κλῆμα εἶναι λέξις Ἑλληνική, ἐκ τοῦ κλῆμα δὲ παράγεται τὸ Κλήμης, διὸ καὶ Ἕλληνες τοῦτο ἔσχον τὸ ὄνομα. Ἐὰν δὲ ἦτο Ρωμαῖος ὁ Κλήμης, διατὶ οὐ Ρωμαϊστὶ ἀλλὰ Ἑλληνιστὶ συνέγραψεν;».
[2] Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὑπεραμυνόμενος τῆς γνησιότητος τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν, τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων καὶ τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος, σημειώνει ἐνταῦθα καὶ τὰ ἑξῆς: «Οὐ μόνον αἱ Διατάξεις τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀποστολικοὶ Κανόνες ὑπὸ τῶν Ἀποστόλων διὰ Κλήμεντος συνεγράφησαν, καὶ δύο ἐπιστολαὶ πρὸς Κορινθίους ἐπιστελλόμεναι ὡς ἐκπροσώπου τῆς Ρωμαίων Ἐκκλησίας καὶ ἄλλα συγγράμματα. Σημείωσαι καὶ τοῦτο, ὅτι αἱ δύο ἐπιστολαὶ τοῦ Κλήμεντος τούτου αἱ πρὸς Κορινθίους ἐπικυροῦνται ὅτι γνήσιαί εἰσι (σελ. 4 τοῦ Κανονικοῦ Κλήμεντος). Ὁμοίως σημείωσαι, ὅτι ὑπὸ τῶν Ἀποστόλων διὰ τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος τούτου συνεγράφησαν οἱ ΠΕʹ (85) Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ αἱ Διατάξεις αὐτῶν, ὡς εἴρηται ἀνωτέρω οὐχὶ δὲ ὑπὸ τοῦ Κλήμεντος τοῦ Ἀλεξανδρέως (ἤτοι τοῦ Στρωματέως), ἢ συνεγράφησαν, ἢ συνηθροίσθησαν, καθὼς οὐχὶ ὀρθῶς γράφεται ἐν τῇ Ἑκατονταετηρίδι. Διότι, ἐὰν τοῦτο ἦτο ἀληθές, ἔπρεπεν οἱ Κανόνες αὐτοὶ νὰ εὑρίσκωνται εἰς τὰ ἅπαντα τοῦ αὐτοῦ Ἀλεξανδρέως. Ἐπειδὴ δὲ αὐτοὶ δὲν ἐμφέρονται εἰς τὰ ἐκείνου συγγράμματα, ἄρα ψευδέστατον εἶναι τοῦτο, ὅπερ λέγει ὁ τῆς Ἑκατονταετηρίδος Συγγραφεύς». Βλέπε καὶ εἰς τὴν σχετικὴν ὑποσημείωσιν τοῦ Συναξαρίου τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων κατὰ τὴν τριακοστὴν τοῦ Ἰουνίου (βλέπε τόμον Ϛʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Περὶ τοῦ Κλήμεντος τούτου βλέπε καὶ εἰς τὴν πέμπτην τοῦ παρόντος Νοεμβρίου, ἐν τῇ σχετικῇ ὑποσημειώσει τοῦ Συναξαρίου τῶν Ἀποστόλων Ἑρμᾶ, Πατρόβα, Λίνου, Γαΐου καὶ Φιλολόγου (σελ. 160 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου).
[3] Τὸν Δομετιανὸν ἀποβιώσαντα διεδέχθη ἐν ἔτει 96 ὁ Νερούας ἢ Νέρβας καὶ τούτου μετὰ διετίαν ἐκμετρήσαντος τὸ ζῆν ἀνῆλθεν ἐπὶ τοῦ θρόνου ὁ Τραϊανὸς (98-117).
[4] Οὕτω γράφεται ἐν τῇ «Βιβλιοθήκῃ Ἑλλήνων Πατέρων καὶ Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων», Τόμ. Αʹ «Κλήμης ὁ Ρώμης» (Μέρος πρῶτον), σελ. 289 CLXVI. Ὁ χειρόγραφος Συναξαριστὴς Ἐρήπολιν ταύτην γράφει, ὁ δὲ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἔρημον πόλιν. Ποία δὲ ἀκριβῶς εἶναι αὕτη καὶ πῶς λέγεται τώρα, οὐδὲν εἶναι γνωστόν.
