Λέγει ἡ Μάρτυς· «Δός μοι ὅσας τιμωρίας θέλεις· ὅσον μὲ κολάσῃς περισσότερον, τόσον μοῦ δίδεις περισσοτέραν τέρψιν καὶ ἀγαλλίασιν». Λέγει ὁ ἔπαρχος· «Διατί λαλεῖς μὲ τόσην ἔπαρσιν, ὑπερήφανε;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἄλλο εἶναι ὑπερηφάνεια, ἥτις εἶναι ἁμαρτία, καὶ ἄλλο γενναῖον φρόνημα, τὸ ὁποῖον εἶναι ἀρετὴ μᾶλλον καὶ ὄχι ἐλάττωμα· διότι ὅστις δὲν φοβεῖται τὸν θάνατον καὶ ἐξόχως ἔχει τὴν ἀγάπην εἰς τὸν Χριστὸν τὸν μόνον Θεόν, ἐκεῖνος δὲν λέγεται ὑπερήφανος, ἀλλὰ ἀνδρεῖος καὶ γενναιότατος».
Ἀκούων ταῦτα ὁ τύραννος προσέταξε καὶ τὴν ἔβαλαν εἰς μεγάλον λέβητα γεμᾶτον ὕδωρ βραστόν, κάτωθεν δὲ ἔκαιε πυρὰ μεγάλη· ἔβαλλον δὲ καὶ ξύλα περισσὰ οἱ ὑπηρέται ὅσα ἠδύναντο. Ἀλλὰ μάτην ἐκοπίαζον, διότι τὸ μὲν ὕδωρ ἔβραζε πολύ, ἡ δὲ Ἁγία ποσῶς δὲν ἐβλάπτετο, ἀλλὰ μᾶλλον ἐδροσίζετο. Ὅταν εἶδεν ὁ μωρὸς καὶ ἀναίσθητος ὅτι τὴν ἔβραζαν ἕνα ἡμερονύκτιον καὶ δὲν διελύετο, ἀλλ’ ἵστατο ἀγαλλομένη καὶ ψάλλουσα, ἐνόμισε μαγείαν τὸ θαυματούργημα καὶ προστάσσει νὰ τὴν σφάξουν ἐκεῖ εἰς τὸν λέβητα. Τότε ἔδραμεν ὁ δήμιος καὶ τὴν ἔπληξε τρὶς διὰ μαχαίρας. Καὶ οὕτως ἀφήσας αὐτὴν νεκρὰν ἐλύθη τὸ θέατρον· τὴν δὲ νύκτα ἐπῆγαν οἱ Χριστιανοὶ νὰ λάβουν κρυφίως τὸ ἅγιον λείψανον, καὶ τὴν εὗρον ζῶσαν καὶ προσηύχετο, ἥτις εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ἐγὼ ἐζήτησα χάριν ἀπὸ τὸν Κύριον, νὰ μὴ ἀποθάνω ἀκόμη, ἕως νὰ ποιήσω Ἐκκλησίαν τὸν οἶκον μου, νὰ τὴν ἀφιερώσω εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν καὶ νὰ κηρύξω τὴν ἀλήθειαν».
Τοῦτο τὸ ἐξαίσιον θαῦμα βλέποντες οἱ πιστοὶ ἐλάμβανον τὸ ἅγιον αἷμα, τὸ ὁποῖον ἔτρεχεν ἀπὸ τὰς πληγάς της, διὰ νὰ τὸ ἔχουν ἰατρεῖον ψυχῆς καὶ σώματος. Ἔζησε δὲ ἀκόμη ἡ Μάρτυς τρεῖς ἡμέρας κηρύττουσα τὴν πίστιν εἰς ὅσους ἤρχοντο νὰ τὴν βλέπωσι καὶ πολλοὺς τῶν Ἑλλήνων ἐπέστρεψεν. Ὁ δὲ Ἅγιος Οὐρβανὸς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐπῆγε τὴν νύκτα καὶ ἀφιέρωσεν ἔμπροσθεν αὐτῆς τὴν οἰκίαν της, ἡ ὁποία ἕως τὴν σήμερον εὑρίσκεται εἰς τὴν Ρώμην καὶ τὴν ἔχουν εἰς πολλὴν εὐλάβειαν ἅπαντες. Οὕτω λοιπὸν ἐδίδαξεν ἱκανῶς ἡ Ἁγία τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ προδώσῃ τις τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ νὰ φυλάξουν τὴν πίστιν μέχρις αἵματος, νὰ καταφρονήσουν ζωὴν ματαίαν καὶ ρέουσαν, διὰ νὰ ἀπολαύσουν εἰς τοὺς οὐρανοὺς τὴν ἀτελεύτητον. Ταῦτα δὲ εἰποῦσα καὶ τῷ Θεῷ κατὰ χρέος εὐχαριστήσασα, παρέδωκεν εἰς αὐτὸν τὴν μακαρίαν ψυχὴν ἡ πανεύφημος τὴν κβ’ (22αν) Νοεμβρίου. Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς μὲ τοὺς Κληρικοὺς ἐνεταφίασαν εἰς τὴν οἰκίαν αὐτῆς μὲ πολλὴν εὐλάβειαν ἐκεῖνο τὸ σεβάσμιον λείψανον, τὸ ὁποῖον ἐτέλεσε καὶ θαυμάσια εἰς δόξαν Θεοῦ. Ἀμήν.