Μετὰ ταῦτα ἐξήτασεν ὁ Δαλμάτιος νὰ εὕρῃ τοῦ Βαλεριανοῦ καὶ τοῦ Τιβουρτίου τὰ πράγματα, μαθὼν δὲ ὅτι καὶ ἡ Κικιλία ἦτο Χριστιανή, τὴν συνεβούλευσε νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν Δεσπότην Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὰ εἴδωλα. Ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτὸν ἐν ἀφοβίᾳ καὶ παρρησίᾳ· «Ἐγὼ ποτέ μου δὲν θὰ προσκυνήσω δαίμονας». Τότε προστάσσει τοὺς ὑπηρέτας νὰ τῆς κάμωσι διάφορα μαρτύρια καὶ ποικίλα βασανιστήρια, ἔπειτα νὰ τὴν φυλάττωσιν εἰς οἰκίαν ἕως δευτέρας ἐξετάσεως. Ἡ δὲ μακαρία ἔλεγε ταῦτα πρὸς τοὺς δημίους ὅταν τὴν ἐβασάνιζαν· «Ἐγώ, ἀδελφοί μου, χαίρω διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου εἰς ταῦτα τὰ δεινὰ παιδευτήρια, μόνον ἐσᾶς λυποῦμαι, οἱ ὁποῖοι ὑποτάσσεσθε εἰς αὐτοὺς τοὺς πονηροὺς καὶ ἀσπλάγχνους ἄρχοντάς σας, τὸν δὲ ποιητὴν καὶ Σωτῆρά σας, τὸν πανάγαθον καὶ πολυεύσπλαγχον παροργίζετε, ὁ ὁποῖος δύναται νὰ σᾶς δώσῃ ζωὴν αἰώνιον». Οἱ δὲ δήμιοι ἐλυπήθησαν διὰ τοὺς ραβδισμοὺς τοὺς ὁποίους τῆς ἔδιδον καὶ τῆς ἔλεγον· «Μὴ θελήσῃς, εὐγενεστάτη κόρη, νὰ ἀποθάνῃς οὕτως ἄτιμα καὶ καταφρονεμένη, ὡς κακοῦργός τις καὶ λήσταρχος, νὰ ζημιωθῇς ζωὴν πολυπόθητον». Ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Ὦ ἄφρονες αὐτὴ δὲν λογίζεται ζωῆς ζημίωσις, ἀλλὰ μᾶλλον σοφωτάτη ἀνταλλαγή, διότι δίδω πηλὸν ἄτιμον καὶ λαμβάνω χρυσίον πολύτιμον· ἀντὶ τοῦ προσκαίρου τούτου καὶ βραχυτάτου θανάτου, λαμβάνω ζωὴν ἀτελεύτητον, καὶ διὰ τῶν μικρῶν τιμωριῶν ἀντιλαμβάνω δόξαν αἰώνιον».

Ταῦτα καὶ ἄλλα πλειότερα λέγουσα ἡ Μάρτυς ἔκαμε τοὺς φύλακας καὶ τοὺς παρεστῶτας ὅλους καὶ ἐπίστευσαν εἰς τον Χριστὸν λέγοντες· «Καὶ ἡμεῖς Χριστιανοὶ εἴμεθα ἅπαντες, διὰ τὰ ἀληθέστατα καὶ ἅγια λόγια σου». Τὴν δὲ νύκτα ἐπῆγεν ὁ Ἅγιος Ἐπίσκοπος εἰς τὴν οἰκίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐφύλαττον τὴν Ἁγίαν, καὶ ἐβάπτισε τετρακοσίας ψυχάς, ἐτέλεσαν δὲ ὅλην ἐκείνην τὴν νύκτα ἀγρυπνίαν, εὐχαριστοῦντες τὸν Κύριον. Κατὰ δὲ τὴν ἐπαύριον, μαθὼν ταῦτα ὁ Δαλμάτιος ἐθυμώθη καὶ λέγει εἰς τὴν Μάρτυρα· «Δὲν γνωρίζεις ἀκόμη τὴν μεγάλην μου δύναμιν καὶ ὅτι φονεύω ὅσους Χριστιανοὺς εὕρω εἰς ὅλην τὴν ἐπαρχίαν μου, ἀλλὰ τολμᾷς νὰ διαστρέφῃς τοὺς ὑπηρέτας μου καὶ νὰ καταφρονῇς τὰ βασιλικὰ διατάγματα, τὰ ὁποῖα προστάσσουν νὰ ἀρνοῦνται ἅπαντες τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνῶσι τὰ εἴδωλα;». Ἡ δὲ Μάρτυς ἀφόβως τοῦ ἀπεκρίθη λέγουσα· «Ἡ δύναμις ὑμῶν καὶ τῶν θεῶν σας εἶναι ὥσπερ σφαῖρα δερματίνη, γεμάτη ἀέρα, ἥτις, ὅταν τὴν τρυπήσῃ βελόνη, μένει ἄχρηστος». Λέγει εἰς αὐτὴν ὁ ἄρχων· «Ἄφες τὰς φλυαρίας, ἀναίσχυντον γύναιον, καὶ ἢ προσκύνησον τοὺς θεοὺς ἢ σοῦ δίδω πάραυτα πικρὸν καὶ ἐπώδυνον θάνατον, διότι σὺ ἐμώρανες τὸν ἄνδρα σου καὶ τὸν Τιβούρτιον, πάντολμε, καὶ τοὺς ἐπροξένησες ἄωρον θάνατον».