Ταῦτα καὶ ἄλλα περισσότερα λέγουσα ἡ Ἁγία ὡδήγησε τὸν Τιβούρτιον πρὸς τὴν εὐσέβειαν, ὅστις ὡμολόγησε τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθέστατον. Ἡ δὲ Κικιλία τὸν ἐνηγκαλίσθη καὶ ἐφίλησεν εἰς τὸ μέτωπον λέγουσα· «Τώρα σὲ ὁμολογῶ ὡς συγγενῆ μου κατὰ ἀλήθειαν, ἐπειδὴ ἐπίστευσας εἰς τὸν ἀληθῆ Θεόν, καὶ τὰ ψευδῆ καὶ μάταια εἴδωλα κατεφρόνησας. Ὕπαγε λοιπὸν μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ σου, νὰ εὕρητε τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Οὐρβανὸν νὰ σὲ ἀξιώσῃ τοῦ θείου Βαπτίσματος». Λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ Τιβούρτιος· «Ἐγὼ ἤκουσα τὸν ἔπαρχον, ὅστις διέταξε νὰ εὕρωσι τὸν Οὐρβανὸν καὶ νὰ τοῦ δώσωσι πικρότατον θάνατον. Καὶ φοβοῦμαι, ἐὰν τύχωμεν εἰς τὴν συνοδείαν του, μὴ φυλακίσωσι καὶ ἡμᾶς καὶ μᾶς θανατώσωσιν ὁμοῦ μετ’ αὐτοῦ». Τοῦ ἀπαντᾷ ἡ κόρη· «Ἐὰν δὲν ἦτο ἄλλη ζωὴ μετὰ θάνατον, εἴχομεν δίκαιον νὰ ποθοῦμεν τὴν παροῦσαν ὡς μόνιμον. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὑπάγομεν εἰς ἄλλην ζωὴν πανευφρόσυνον νὰ συναγαλλώμεθα μετὰ τοῦ Δεσπότου ἡμῶν πάντοτε, δὲν εἶναι πρέπον νὰ δειλιῶμεν πρόσκαιρον θάνατον». Λέγει ὁ Τιβούρτιος· «Ἐγὼ δὲν ἤκουσα ποτὲ ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλη ζωή». Ἀπαντᾷ ἡ παρθένος· «Ἡ πρόσκαιρος αὕτη ζωὴ εἶναι γεμάτη θλίψεις, πόνους καὶ βάσανα. Καὶ μετὰ ταῦτα ἀκολουθεῖ ὁ ἀπαραίτητος θάνατος, ὅστις μεταφέρει τὴν ἀθάνατον ψυχὴν τοῦ δικαίου εἰς ἀγαλλίασιν ἀτελεύτητον, τὴν δὲ τοῦ ἁμαρτωλοῦ εἰς θλῖψιν ἀπαραμύθητον καὶ κόλασιν ἀκατάπαυστον». Λέγει ὁ Τιβούρτιος· «Ἀνέστη ποτὲ νεκρὸς φέρων πρὸς τοὺς ζῶντας τοιαῦτα θαυμαστὰ Εὐαγγέλια;». Ἡ δὲ Κικιλία ἀπεκρίθη· «Ὁ παντοδύναμος Θεὸς καὶ ποιητὴς τῶν ἁπάντων ἀπέστειλε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον, ὅστις σαρκωθεὶς ἐξ Ἁγίου Πνεύματος ἔγινεν ἄνθρωπος ἐκ τῆς παναμώμου Παρθένου Μαρίας καὶ ἐποίησεν ἐξαίσια θαύματα, ἀνέστησε νεκρούς, ἐθεράπευσε παραλύτους καὶ πᾶσαν ἄλλην ἀσθένειαν. Περιεπάτησεν ὡς εἰς ξηρὰν ἐπάνω εἰς τὰ ὕδατα, ἐφώτισε τυφλοὺς καὶ ἄλλα θαυμασιώτερα ἔκαμε διὰ τῆς θείας αὐτοῦ παντοδυνάμου δυνάμεως».

Ταῦτα καὶ τὰ ἐπίλοιπα ἅπαντα τοῦ Δεσπότου μεγαλουργήματα, ἕως καὶ τὴν φρικτὴν Ἀνάληψιν, διηγήθη ἡ Κικιλία προς τον Τιβούρτιον. Εἰς τὸ τέλος δὲ εἶπε καὶ ταῦτα ἡ πάνσοφος· «Ἐὰν λοιπὸν πιστεύσῃς ταῦτα ἐξ ὅλης καρδίας σου, καὶ καταφρονήσῃς τὰ πρόσκαιρα, τότε θὰ κληρονομήσῃς ἐκεῖνα τὰ ἀεὶ διαμένοντα συνευφραινόμενος εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν μετὰ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἀτελεύτητα. Εἰ δὲ καὶ προτιμήσῃς ἀπόλαυσιν πρόσκαιρον, ματαίαν δόξαν καὶ πλοῦτον φθειρόμενον, αὔριον ἀποθνῄσκεις καὶ ὑπάγεις εἰς ἀτελεύτητον κόλασιν».