Ταῦτα ἀκούσας ὁ νέος ἐθαύμασε καὶ λέγει εἰς τὴν Ἁγίαν· «Ἐὰν θέλῃς νὰ σοῦ πιστεύσω, δεῖξέ μοι αὐτὸν τὸν οὐράνιον φύλακα, καὶ ἐὰν εἶναι κατὰ ἀλήθειαν Ἄγγελος, νὰ κάμω ὅ,τι μὲ προστάξῃς ἀπὸ τώρα καὶ ἔμπροσθεν». Ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Ἐὰν δὲν καθαρισθῇς ἀπὸ τὸν μολυσμὸν τῶν εἰδώλων πρότερον καὶ βαπτισθῇς εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, Πατρός, Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ πιστεύσῃς εἰς αὐτὸν τὸν ἕνα καὶ τρισυπόστατον Θεόν, δὲν ἀξιώνεσαι νὰ ἰδῇς τοὺς πυρφόρους Ἀγγέλους του». Ὁ δὲ νέος τῆς λέγει· «Καὶ ποῖος ἠμπορεῖ νὰ μὲ καθαρίσῃ;». Λέγει ἡ κόρη· «Ὕπαγε ἔξω τῆς πόλεως τρία μίλια καὶ εἰς τὸν δεῖνα τόπον θὰ εὕρῃς πτωχούς τινας ζητοῦντας ἐλεημοσύνην, τοὺς ὁποίους πολλάκις ἠλέησα. Τούτους ἐρώτησε ἀπὸ μέρους μου, νὰ σοῦ δείξωσι τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Οὐρβανόν [1], πρὸς τὸν ὁποῖον εἰπὲ τὸ μυστήριον καὶ αὐτὸς θὰ τελέσῃ τὸ χρειαζόμενον, καὶ τότε θὰ ἴδῃς τὸν Ἅγιον Ἄγγελον». Ἀπῆλθε λοιπὸν ὁ Βαλεριανός, καὶ εὑρίσκων τὸν Ἀρχιερέα, εἶπεν εἰς αὐτὸν καταλεπτῶς τὴν ὑπόθεσιν, ὁ ὁποῖος τὸν ὑπεδέχθη ἀγαλλόμενος καὶ κλίνας τὰ γόνατα προσηύξατο μετὰ δακρύων πρὸς Κύριον λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, Δέσποτα Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ σπορεὺς τῆς ἁγνείας, ὅτι ἐφώτισας τὸν δοῦλον σου Βαλεριανόν, ὅστις ἦτο ὡς λέων ἄγριος καὶ διὰ τῆς διδαχῆς τῆς ἀμώμου σου νύμφης Κικιλίας ἔγινεν ὡς ἀρνίον πρᾳότατον».

Ἀφοῦ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐτελείωσε τὴν προσευχὴν ἐφάνη ἔμπροσθεν αὐτῶν γηραιός τις εὐπρεπέστατος, ἐνδεδυμένος λαμπρὰ ἱμάτια, κρατῶν εἰς χεῖρας βιβλίον μετὰ χρυσῶν γραμμάτων. Τότε ὁ Βαλεριανὸς ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ὡς νεκρὸς ἀπὸ τὸν φόβον του, ὁ δὲ γηραιὸς ἤγειρεν αὐτὸν καὶ τοῦ λέγει· «Ἀνάγνωσε ταύτην τὴν βίβλον καὶ εἰπέ μοι ἐὰν πιστεύῃς τὰ γεγραμμένα εἰς ταύτην ὡς ἀληθέστατα». Ἦσαν δὲ εἰς τὴν βίβλον οὗτοι οἱ λόγοι: «Ἕνας εἶναι ὁ ἀληθὴς Θεός. Μία ἡ πίστις τῶν Χριστιανῶν. Καὶ ἓν ἅγιον καὶ ἀληθέστατον Βάπτισμα». Ταῦτα ἀναγνώσας ὁ νέος ἐξέστη καὶ μεγαλοφώνως οὗτος ἐβόησε· «Τὰ πιστεύω ἐξ ὅλης καρδίας μου». Τότε λοιπὸν ὁ μὲν γηραιὸς ἔγινεν ἄφαντος, ὁ δὲ νέος μετὰ χαρᾶς ἐδέχθη ἀπὸ τὸν Ἀρχιερέα τὸ Ἅγιον Βάπτισμα καὶ ἐπιστρέψας εὗρε τὴν Κικιλίαν συνομιλοῦσαν μὲ τὸν Ἅγιον Ἄγγελον, ὅστις ἔφερεν ἀπὸ τὸν Παράδεισον δύο στεφάνους ἀπὸ ρόδα καὶ κρίνα εὐώδη καὶ χαρίζει τὸν ἕνα εἰς τὸν Βαλεριανὸν καὶ τὸν ἄλλον εἰς τὴν Κικιλίαν λέγων· «Φυλάξατε χωρὶς μολυσμὸν ψυχῆς καὶ σώματος αὐτοὺς τοὺς ἐκλεκτοὺς καὶ θαυμασίους στεφάνους, τοὺς ὁποίους σᾶς ἔστειλει ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἀπὸ τὸν Παράδεισον καὶ εἰς σημεῖον ἀψευδὲς ὅτι εἶναι οὐράνιοι καὶ οὐχὶ ἐπίγειοι,