ἡ δὲ Μαριάμνη, ἂν καὶ δὲν τῆς ἐποίησαν κακὸν εἰς τὴν σάρκα, ἀλλὰ ἡ ψυχή της συνέπασχε καὶ ἐπόνει, βλέπουσα τὸν ἀδελφόν της τοιουτοτρόπως βασανιζόμενον. Καθ’ ὃν δὲ χρόνον ταῦτα ἐπράττοντο, ἐξεδίκησεν ὁ παντοδύναμος Θεὸς τὸν φίλον του Φίλιππον, καὶ αἴφνης ἔγινε σεισμὸς εἰς ὅλην τὴν χώραν αὐτὴν φοβερώτατος, ἐβυθίσθη δὲ τόπος πολὺς καὶ πολλοὶ ἀπωλέσθησαν.
Ταῦτα βλέποντες ἐκεῖνοι καὶ ὑπὸ τοῦ φόβου καὶ τῆς λύπης συνεχόμενοι ἠννόησαν τὴν ἀνομίαν των καὶ προσελθόντες εἰς τοὺς Ἁγίους μετὰ δακρύων, ἐδέοντο νὰ τοὺς συγχωρήσωσι τὸ πταίσιμον. Ἐπειδὴ λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ὁλοψύχως μετενόησαν, τοὺς εὐσπλαγχνίσθη ὁ Κύριος ὡς φιλάνθρωπος καὶ παύων τὸν σεισμὸν τοὺς ἐλύτρωσεν ἀπ’ ἐκεῖνον τὸν ἐπώδυνον κίνδυνον, τοὺς ἔδειξε δὲ καὶ ὀπτασίαν θαυμάσιον, σημεῖον θειοτέρας δυνάμεως καὶ εἶδον κλίμακα, ἀπὸ τὴν γῆν ἕως τὰ οὐράνια καὶ τοὺς ἐδείκνυε τὴν ἄνοδον· τοῦτο ἔγινεν εἰς τοὺς ἀπίστους ὁδὸς σωτήριος καὶ ὁμολογοῦντες τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθῆ, κατεβίβασαν τὸν Βαρθολομαῖον ἀπ’ ἐκεῖ ὅπου ἐκρέματο, ὅταν δὲ ἠθέλησαν νὰ ξεκαρφώσωσιν ἀπὸ τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν Φίλιππον, αὐτὸς δὲν ἠθέλησε, γνωρίζων ὅτι εἰς ὀλίγην ὥραν ἔμελλε νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ποθούμενον· ὅθεν ἀπὸ τὸν Σταυρὸν οὕτω καθηλωμένος ἐδίδασκε τὸν λαὸν νουθετῶν αὐτοὺς νὰ πιστεύσωσι καθαρὰ πρὸς τὸν ὄντως Θεόν, καὶ νὰ φυλάττωσιν ὅλα του τὰ προστάγματα.
Ταῦτα λέγων ὁ Ἅγιος ἐποίησε δέησιν δι’ αὐτοὺς καὶ οὕτως ἀπῆλθε πρὸς Κύριον· τὸ δὲ τίμιον καὶ ἅγιον λείψανον αὐτοῦ ἐνεταφίασαν εὐλαβῶς ὁ Βαρθολομαῖος καὶ ἡ Μαριάμνη τῇ δεκάτῃ τετάρτῃ τοῦ Νοεμβρίου μηνός, ψάλλοντες ᾠδὰς κατὰ τὴν τάξιν καὶ ὕμνους πρὸς τὸν Θεόν, δοξάζοντες Αὐτὸν καὶ πανηγυρίζοντες τὸν Ἀπόστολον. Ἔπειτα ἔμειναν ὀλίγας ἡμέρας καὶ ἐστερέωσαν εἰς τὴν πίστιν τοὺς Ἱεραπολίτας καλλίτερα· ὁ δὲ Ἅγιος Ἀπόστολος Βαρθολομαῖος, καταστήσας τὸν Στάχυν [7] Ἐπίσκοπον Ἱεραπόλεως καὶ ἐξελθὼν ταύτης ἐπορεύθη μετὰ τῆς Μαριάμνης εἰς ἄλλας πόλεις καὶ χώρας κηρύττοντες τὸ τοῦ Χριστοῦ Εὐαγγέλιον, ὅτι Αὐτῷ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.