Τῇ ΙΔ’ (14ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου ΦΙΛΙΠΠΟΥ, ἑνὸς ἐκ τῶν ιβ’ (12) Ἀποστόλων (1).

ἀκούσαντες δὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν ὅλοι καὶ ἔλαβον τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Μετὰ ταῦτα ὁ πατὴρ τῆς κόρης ἐζήτησε χάριν ἀπὸ τὸν Φίλιππον, νὰ θεραπεύσῃ τὸν ὀφθαλμόν της. Ὁ δὲ Ἀπόστολος λέγει πρὸς τὴν κόρην· «Μόνη σου θέλω νὰ θεραπεύσῃς τὸ πάθος σου, Χαριτίνη, καὶ χαρίζω τὴν δύναμιν ὄχι μόμον εἰς σέ, ἀλλὰ καὶ τἰς ὅσους ἔλαβον τὸ Ἅγιον Βάπτισμα νὰ τελῆτε θαυμάσια· τὸ πρωῒ λοιπὸν βάλε τὴν δεξιάν σου εἰς τὸν ὀφθαλμόν σου, ἐπικαλουμένη τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ τὸ σωτήριον ὄνομα νὰ λάβῃς τὴν ἴασιν». Οὕτω λοιπὸν ποιήσασα ἐθεραπεύθη ἡ Χαριτίνη εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον καὶ τότε δὲν ἐξεχώρισεν ἀπὸ τὸν Ἀπόστολον.

Ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν ὁ θεῖος Ἀπόστολος μετέβη μετὰ τῆς συνοδείας του εἰς τὴν Ἱεράπολιν κηρύττοντες τὸν Κύριον· οἱ δὲ ἐντόπιοι ἤθελον νὰ φονεύσωσι τὸν Ἀπόστολον, μὲ πρόφασιν νὰ μὴ ἀπατηθοῦν αἱ γυναῖκες των καὶ τοὺς χωρισθῶσι καθὼς καὶ ἄλλων πολλῶν ἐπλανήθησαν. Ἄρχων δέ τις σεβαστότερος τῶν ἄλλων καὶ τιμῆς ἄξιος ἐλύτρωσε τὸν θεῖον Φίλιππον ἀπὸ τὸν λιθασμόν, λέγων ταῦτα πρὸς τοὺς συμπολίτας του· «Ἀδελφοί, ἀκούσατε τὴν συμβουλήν μου· μὴ κάμετε ἀδικίαν τινὰ κατὰ τούτου τοῦ ξένου, ἀλλ’ ἂς δοκιμάσωμεν τὴν διδασκαλίαν του, ἐὰν εἶναι πρὸς ψυχικὴν σωτηρίαν». Εἰς τοὺς λόγους τούτους τοῦ ἄρχοντος δὲν ἠδυνήθησαν νὰ ἐναντιωθῶσιν, ἐπειδὴ ἦτο ἐπίσημος, αὐτὸς δὲ πρῶτος ἀπὸ τοὺς ἄλλους προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἀποστόλου παρακαλῶν αὐτὸν νὰ μείνῃ εἰς τὴν οἰκίαν του· καὶ πηγαίνοντες μαζί, ἐσκανδαλίσθη ἡ γυνὴ τοῦ ἄρχοντος Μάρκελλα, ζητοῦσα λύσιν τοῦ συνοικεσίου καὶ νὰ τῆς ἐπιστρέψῃ τὴν προῖκα ὀπίσω, ἐὰν δὲν ἐκβάλῃ ἀπὸ τὴν οἰκίαν των τὸν Φίλιππον, ὁ ὁποῖος βλέπων τὸν ἄρχοντα περίφοβον, τοῦ ἔδωκε θάρρος νὰ ἵσταται εἰς τὴν πίστιν, αὐτὸς δὲ προσευχόμενος ἔκαμεν ἐκείνην, ἥτις ἐσκανδαλίζετο, δούλην τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς καὶ ὑπήκοον καὶ τοῦ ἔλεγεν· «Ἀπὸ ποῦ ἦλθεν οὗτος ὁ θαυμάσιος ἄνθρωπος; ὤ! πόσον εἶναι οἱ λόγοι του γλυκύτατοι καὶ ἐπαινετὴ τῶν ἠθῶν αὐτοῦ ἡ κατάστασις». Ὁ δὲ ἄρχων εἶπε πρὸς αὐτήν· «Μεγάλου Θεοῦ κήρυξ εἶναι, ὦ γύναι, καὶ αἰωνίου Βασιλείας πρόξενος καὶ ἂς πιστεύσωμεν εἰς αὐτόν»· προσπίπτοντες λοιπὸν εἰς τὸν Ἀπόστολον, ἐβαπτίσθησαν μὲ ὅλον τὸν οἶκόν των· μὲ ἐκείνους δὲ καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἀπὸ τοὺς γείτονας.


Ὑποσημειώσεις

[1] Περὶ τοῦ τὶ ἦτο ὁ κλῆρος τὸν ὁποῖον ἔβαλον οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, βλέπε εἰς τὴν δεκάτην τρίτην τοῦ Σεπτεμβρίου ἐν σχετικῇ ὑποσημειώσει τοῦ συναξαρίου τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Κορνηλίου, εἰς Τόμον Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[2] Πλὴν τῆς ἐνταῦθα ἀναφερομένης Ἱεραπόλεως, ἔφερον τὸ ὄνομα τοῦτο καὶ ἕτεραι δύο ἀρχαῖαι ὀνομασταὶ πόλεις, ἡ Ἱεράπολις τῆς Β. Συρίας, τῆς ὁποίας νῦν μόνον ἐρείπια σῴζονται παρὰ τὸ χωρίον Μεμβὺτζ, κείμενον πλησίον τοῦ Χαλεπίου, καὶ ἡ Ἱεράπολις τῆς ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Κιλικίας ἐπὶ τοῦ ἄνω ροῦ τοῦ Πυράμου ποταμοῦ, ἥτις νῦν καλεῖται ὑπὸ τῶν Τούρκων Τζιχάν. Ἡ παροῦσα Ἱεράπολις ἦτο πόλις τῆς Μεγάλης Φρυγίας παρὰ τὴν συμβολὴν τοῦ Λύκου εἰς τὸν Μαίανδρον ποταμόν, 10 χλμ. βορείως τῆς Λαοδικείας· ἦτο καὶ αὕτη ὀνομαστὴ κατὰ τὴν ἀρχαιότητα πλὴν τῶν ἄλλων, καὶ διὰ τὰς ἐν αὐτῇ θερμὰς πηγάς, ὠνομάσθη δὲ Ἱεράπολις διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἐν αὐτῇ εἰδολωλατρικῶν βωμῶν· ἐν αὐτῇ ἐδίδαξε καὶ ὁ Ἀπόστολος Ἐπαφρᾶς περὶ οὗ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει· «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἐπαφρᾶς ὁ ἐξ ὑμῶν... μαρτυρῶ γὰρ αὐτῷ ὅτι ἔχει ζῆλον πολὺν ὑπὲρ ἡμῶν καὶ τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καὶ τῶν ἐν Ἱεραπόλει» (Κολασ. δʹ 12 -13). Αὕτη νῦν κατάκειται εἰς ἐρείπια, πλησίον δὲ τούτων εἶναι ἡ Τουρκικὴ κωμόπολις Σεχὶτ Σεέρ. Εἰς γενομένας ὑπὸ Γερμανῶν ἀρχαιολόγων ἀνασκαφὰς κατὰ τὸ ἔτος 1887 ἀνευρέθη εἰς τὴν περιοχὴν τῶν ἐρειπίων τὸ περίφημον πλουτώνειον ἄντρον. Τὰ ἐρείπια τῆς Ἱεραπόλεως καλοῦνται ὑπὸ τῶν Τούρκων Παμποὺκ Καλεσσὶ (φρούριον βάμβακος), ἐκ τῆς λευκότητος τῶν ἐπ’ αὐτῶν ἀποθεμάτων τῶν θερμῶν πηγῶν.

[3] Ἡ Λυδία καὶ ἡ Μυσία ἦσαν χῶραι τῆς νοτίου Μικρᾶς Ἀσίας, ἡ μὲν Μυσία πρὸς βορρᾶν, ἡ δὲ Λυδία πρὸς νότον. Ἡ Μυσία πρὸς βορρᾶν εἶχε τὴν Προποντίδα καὶ τὸν Ἑλλήσποντον καὶ πρὸς δυσμὰς τὸ Αἰγαῖον πέλαγος μετὰ τοῦ ὁποίου συνορεύει πρὸς δυσμὰς καὶ ἡ Λυδία.

[4] Παρθία ἐκαλεῖτο ὀρεινὴ χώρα κειμένη νοτιοανατολικῶς τῆς Κασπίας θαλάσσης, οἱ δὲ κάτοικοι αὐτῆς Πάρθοι.

[5] Χώρα τῶν Κανδάκων εἶναι ἴσως ἡ χώρα τῶν ἀρχαίων Καρδούχων, κειμένη εἰς τὰ ὅρια Ἀρμενίας-Συρίας. Ἡ ἄποψις αὐτὴ ἐνισχύεται ἐκ τοῦ ὅτι ὁ Ἀπόστολος Βαρθολομαῖος, ὅστις ἠκολούθει τὸν Ἀπόστολον Φίλιππον, ἐκήρυξε καὶ εἰς Ἀρμενίαν. Πιθανὸν λοιπὸν ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Φίλιππος, μετὰ τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου, νὰ διῆλθον ἐκ τῶν Καρδούχων, μεταβαίνοντες εἰς Παρθίαν.

[6] Ἡ Ἄζωτος ἦτο πόλις τῆς Παλαιστίνης, μεταξὺ Γάζης καὶ Ἰόππης, ἀπέχουσα περὶ τὰ πέντε χιλιόμετρα ἀπὸ τῆς Μεσογείου θαλάσσης.

[7] Ἄλλος φαίνεται νὰ εἶναι ὁ Στάχυς οὗτος ἀπὸ τὸν Στάχυν τὸν γενόμενον Ἐπίσκοπον ἐν τῷ Βυζαντίῳ. Διότι ἐκεῖνος μὲν ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Βυζαντίου ἀπὸ τὸν Πρωτόκλητον Ἀνδρέαν τὸν Ἀπόστολον, ὡς φαίνεται ἐν τῷ Συναξαρίῳ ἐκείνου κατὰ τὴν τριακοστὴν τοῦ Νοεμβρίου μηνός· οὗτος δὲ ἐχειροτονήθη ἀπὸ τὸν Βαρθολομαῖον ἐν τῇ Ἱεραπόλει, ὡς γράφεται ἐνταῦθα συμφώνως καὶ πρὸς τὸν χειρόγραφον Συναξαριστήν. Ὅθεν δὲν γράφεται ὀρθῶς εἰς τὸν Συναξαριστὴν Μαξίμου τοῦ Μαργουνίου, ὅτι ἐχειροτονήθη οὗτος εἰς τὸ Βυζάντιον.