Καὶ τί δὲν ἐμηχανᾶτο ὁ Ἄρειος διὰ νὰ ἀποστομώσῃ τὸ θεολογικὸν στόμα τοῦ Ἀθανασίου! Ἐβλασφήμει ὁ μιαρός, ἀπέκοπτε τὸ ὁμοούσιον, ἀνῄρει τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, φεῦ! ἀπὸ τὴν θείαν Οὐσίαν καὶ Φύσιν. Ἔλεγεν ὅτι κατὰ φαντασίαν μόνον ἐγένετο ἄνθρωπος καὶ ὅτι δὲν ἦτο ἀληθὴς Θεός. Ὕβριζεν, ἠτίμαζεν ἀφρόνως τὸν Ἀθανάσιον, ἔσυρε διὰ τοῦ λόγου του βασιλεῖς καὶ Ἐπισκόπους, λαϊκούς τε καὶ Ἱερεῖς. Ἐντεῦθεν σκάνδαλα καὶ ταραχαί, ἐντεῦθεν μάχαι καὶ θόρυβοι, ἐντεῦθεν μεγάλη φλὸξ καὶ πῦρ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ’ ὅμως καὶ ἐκ Θεοῦ ἡ Σύνοδος τῶν Ἁγίων τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ Θεοφόρων Πατέρων.
Πῶς λέγεις, αἱρεσιάρχα, λέγει ὁ Ἀθανάσιος, ὅτι ἄλλης φύσεως εἶναι ὁ Πατὴρ καὶ ἄλλης ὁ Υἱός; Καὶ ἐὰν σύ, ὅστις εἶσαι πλάσμα Θεοῦ, ἔχεις μίαν οὐσίαν καὶ φύσιν, ἂν καὶ διῃρημένην, μὲ τὸν ἴδιον πατέρα ὅστις σὲ ἐγέννησε καὶ διὰ τοῦτο λέγεσαι ἄνθρωπος, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ πῶς δὲν ἔχει μίαν καὶ τὴν αὐτὴν οὐσίαν καὶ φύσιν μετὰ τοῦ προανάρχου αὐτοῦ Πατρός; Καὶ ἂν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν μιαράν σου αἵρεσιν, εἶναι ἄλλης φύσεως καὶ οὐσίας ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἔπρεπε καὶ σύ, ἐφ’ ὅσον εἶσαι υἱὸς τοῦ πατρός σου, νὰ ἔχῃς ἄλλην φύσιν καὶ οὐσίαν ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ σου μορφῇ, ἀπὸ ἐκείνην τοῦ πατρός σου. Ἔπρεπεν ἀσφαλῶς νὰ εἶσαι ἢ ἓν ἄλογον ζῷον ἢ ἓν δένδρον. Ἀλλὰ τὶ εἶπα ζῷον καὶ δένδρον; Ἔπρεπε νὰ εἶσαι εἷς ἄλλος διάβολος, ὅστις διδάσκει τὴν πονηράν σου ψυχὴν τοιαύτην βλασφημίαν νὰ ἐκφέρῃ κατὰ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸν όποῖον διάβολον καὶ ἐντὸς ὀλίγου θέλεις πορευθῆ διὰ νὰ κληρονομήσῃς τὴν αἰώνιον κόλασιν.
Οὕτως ἐπροφήτευσεν ὁ Ἅγιος κατὰ τοῦ Ἀρείου, εὐθὺς δέ, ὤ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ ὁμοούσιε! διερχόμενος ἀπὸ ἓν ἀποχωρητήριον, διὰ νὰ ἀποβάλῃ τὴν κόπρον του, ἔχυσεν ὁμοῦ καὶ τὰ ἔντερα, συναπολέσας καὶ τὴν βρωμερὰν ψυχὴν καθὼς ὁ Ἰούδας ἐντὸς τοῦ τενάγους τῆς αἰωνίου κολάσεως. Ἔψαλλε λοιπὸν ἡ θεολόγος γλῶσσα τοῦ Ἀθανασίου πανευφροσύνως τὸν προφητικὸν τοῦτον λόγον· «Ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου, (Κύριε, ἰδοὺ οἱ ἐχθροί Σου) ἀπολοῦνται καὶ διασκορπισθήσονται πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» (Ψαλμ. ϟα’ 10). «Λάκκον ὤρυξε καὶ ἀνέσκαψεν αὐτὸν καὶ ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον, ὃν εἰργάσατο. Ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ εἰς κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ ἐπὶ κορυφὴν αὐτοῦ ἡ ἀδικία αὐτοῦ καταβήσεται» (Ψαλμ. ζ’ 16-17).