Εὑρὼν λοιπὸν ὁ μισόκαλος σκεῦος τι ἰδικόν του, Μοναχὸν φαινόμενον κατὰ τὸ σχῆμα, κατὰ δὲ τὴν καρδίαν παμμίαρον καὶ ἀκάθαρτον καὶ ἄξιον ἰδικόν του κατοικητήριον, εἰσῆλθεν ἐντὸς αὐτοῦ καὶ κατέπεισε τοῦτον νὰ φονεύσῃ τὸν Ὅσιον ψιθυρίσας εἰς τὰ ὦτά του, ὥς ποτε εἰς τὴν Εὔαν, ὅτι ἐὰν φονεύσῃς τοῦτον τὸν Εὐθύμιον, θέλεις λάβει παρ’ ἐμοῦ μεγάλας εὐεργεσίας. Ἐκεῖνος δὲ ὁ δείλαιος ἐπροθυμοποιήθη εἰς τὸ ἔργον τοῦ φόνου καὶ ἐνῷ ἡτοίμαζε τὴν μάχαιραν, ἔκλεισεν ὁ Ὅσιος τὴν θύραν τοῦ κελλίου καὶ δὲν ἄφηνε τοῦτον νὰ εἰσέλθῃ. Ὁ δὲ φονεύς, μὴ εὑρίσκων τὸν Ὅσιον διὰ νὰ καταπραΰνῃ τὴν λύσσαν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἐναντίον του, κατέσφαξεν εὐθὺς τὸν μακάριον μαθητήν του. Φεύγων δὲ ἐκεῖθεν μὲ ἀτάκτους φωνὰς καὶ ἀλαλαγμούς, συνήντησε τὸν ἄλλον μαθητὴν τοῦ Ὁσίου καὶ ἔσφαξε καὶ αὐτόν. Ἔπειτα, βαδίσας ἐπ’ ὀλίγον διάστημα, ἔπεσε κατὰ γῆς πρηνὴς καὶ ὁμολογῶν τοὺς λόγους τοὺς ὁποίους τοῦ εἶπεν ὁ διάβολος, ἀπέρριψε βιαίως τὴν μιαράν του ψυχήν. Ὁ δὲ Ἅγιος, γνωρίσας διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὸ συμβὰν εἰς τοὺς μαθητάς του, ἐκ συνεργείας τοῦ διαβόλου, κατῆλθεν ἀπὸ τὸν πύργον δρομαίως καὶ ἐτέλεσεν ἐπὶ τῶν μαθητῶν του τὰς εὐχὰς τοῦ Μεγάλου Σχήματος των Μοναχῶν καί, μετὰ τὸ τέλος τούτων, ἀπῆλθον πρὸς Κύριον.

Ὁ δὲ ἀναιδὴς καὶ βρωμερὸς κύων, ὁ διάβολος, δὲν ὑπέφερε νὰ βλέπῃ τὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου, ἅτινα ἐποίει πρὸς δόξαν Θεοῦ, ἀλλὰ παρεκίνησε πάλιν κηπουρόν τινα νὰ φονεύσῃ τὸν Ἅγιον. Ἑτοιμάσας δὲ ἐκεῖνος τὴν μάχαιραν, ἐπλησίασε τὸν Ἅγιον καὶ ἐκέντησεν αὐτὸν εἰς τὴν κοιλίαν. Ἀλλ’ ὤ τοῦ ἐξαισίου θαύματος! Ὁ μὲν Ἅγιος ἔμεινεν ἀβλαβής, τὸ δὲ ἄκρον τῆς μαχαίρας ἔστρεψεν ὡς κηρίον καὶ ἡ χείρ, ἥτις ἐκτύπησε τὸν Ἅγιον, ἐξηράνθη καὶ ἔμεινεν ἀκίνητος. Τότε ὁ κηπουρός, προσπεσὼν μετὰ δακρύων πρὸ τοῦ Ὁσίου, ἐξωμολογήθη τὴν ἐπιβουλὴν τοῦ δαίμονος καὶ παρεκάλει θερμῶς νὰ τύχῃ συγχωρήσεως καὶ θεραπείας. Ὁ δὲ Ἅγιος, εὐσπλαγχνισθεὶς αὐτόν, ἀνέπεμψε προσευχὴν δι’ αὐτὸν πρὸς τὸν Θεόν, ὅστις καὶ ἐδώρησεν εἰς αὐτὸν τὴν ὑγείαν εἰς τὴν ψυχὴν καὶ εἰς τὸ σῶμα.

Ἀλλὰ τίς λόγος δύναται νὰ διηγηθῇ ἐπαξίως τὰς ἀρετὰς τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου; Τὴν συμπάθειαν, τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς πάντας, τὴν εὐσπλαγχνίαν, τὴν ἱλαρότητα, τὴν ἀοργησίαν, τὸ ἡσυχαστικόν, τὴν ὁλονύκτιον στάσιν, τὴν ἀκατάπαυστον προσευχήν, τὴν ταπείνωσιν, τὴν εὐτέλειαν εἰς ὅλα καὶ εἰς τὰς τροφὰς καὶ εἰς τὰ ἐνδύματα, τὴν σκληραγωγίαν τοῦ σώματος;