ὁ δὲ Ὅσιος, μετὰ βίας πεισθείς, ἀνῆλθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἡ ὁποία εἶναι πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἰβήρων. Δεηθεὶς τότε πρὸς τὸν πανοικτίρμονα Θεὸν μετὰ δακρύων καὶ προσφέρων εἰς Ἐκεῖνον τὴν λογικὴν καὶ ἀναίμακτον θυσίαν, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἔβρεξε τόσην βροχήν, ὥστε ἐποτίσθη καὶ ἐχόρτασεν ἡ γῆ, ἅπαντες δὲ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, τὸν ἀντιδοξάζοντα τοὺς δοξάζοντας Αὐτόν.

Παλαιὰν συνήθειαν ἔχουν οἱ Μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, κατὰ τὴν ὁλόφωτον ἑορτὴν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, νὰ ἀναβαίνουν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ὄρους καὶ νὰ τελοῦν ἐκεῖ, ἀφ’ ἑσπέρας, ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν, τὴν δὲ ἑπομένην, ἀφ’ οὗ τελεσθῇ ἡ θεία Ἱερουργία, νὰ καταβαίνουν πάλιν. Μίαν φορὰν λοιπόν, ὅταν ἦλθεν ἡ ἑορτὴ αὕτη, ἀνῆλθε καὶ ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος μετ’ ἄλλων πολλῶν ἀδελφῶν, εἰς καιρὸν δὲ ὅτε ἔμελλε νὰ τελεσθῇ ἡ θεία Λειτουργία, ἅπαντες ὁμοφώνως παρεκάλουν τὸν Ὅσιον νὰ τελέσῃ τὴν θείαν Ἱερουργίαν. Ὁ δὲ Ὅσιος ὑπήκουσε μὲ πολλὴν ταπεινοφροσύνην. Τελῶν δὲ τὴν θείαν Λειτουργίαν, ἔφθασεν ἕως τὴν ἐκφώνησιν, τὴν λέγουσαν· «Τὸν ἐπινίκιον ὕμνον ᾄδοντα, βοῶντα, κεκραγότα καὶ λέγοντα». Ἐνῷ δὲ ἔλεγον οἱ ἀδελφοὶ τὸ «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ», αἴφνης φῶς ἀμέτρητον περιήστραψεν ἅπαντας καὶ σεισμὸς ἐγένετο καὶ ὅλοι ἔπεσον πρηνεῖς κατὰ γῆς. Μόνος δὲ ὁ μακάριος Εὐθύμιος ἵστατο, φαινόμενος ὡς στῦλος πυρὸς καὶ μένων ἀκίνητος πρὸ τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου.

Τοῦτο τὸ θαυμάσιον κατέστησεν αὐτὸν πανταχοῦ περιβόητον. Διὰ τοῦτο, ὅταν ἀπῆλθε πρὸς Κύριον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, ὁ τότε αὐτοκράτωρ Βασίλειος ἀπέστειλεν ἀνθρώπους μὲ ἐπιστολὰς καὶ παρεκάλει θερμῶς τὸν Ὅσιον νὰ ἀποδεχθῇ τὴν προστασίαν τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς ταύτης. Ὁ δὲ Ὅσιος δὲν ἐδέχετο οὐδὲ νὰ ἀκούσῃ τοῦτο, ἀλλ’ ἔλεγεν, ὅτι εἶναι ὅλως διόλου ἀνάξιος τῆς τοιαύτης προστασίας καὶ μᾶλλον ἄξιος νὰ ποιμαίνεται ἢ νὰ ποιμαίνῃ ἄλλους. Οὕτως εἶχεν ἐρριζωμένην εἰς τὴν καρδίαν του τὴν ταπεινοφροσύνην, τὴν μητέρα ὅλων τῶν ἀρετῶν. Ὅθεν ὁ ἀποστάτης διάβολος, ὅστις φθονεῖ καὶ πολεμεῖ πάντοτε τὰ καλὰ καὶ θεάρεστα ἔργα, δὲν ὑπέφερε νὰ βλέπῃ τὰς ἀρετὰς τοῦ Ἁγίου προοδευούσας καθ’ ἑκάστην πολὺ θεαρέστως καὶ νὰ τελοῦνται ἅπαντα εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ ἐκ τοῦ φθόνου καὶ τῆς κακίας του κατετήκετο περισσότερον.