Δικαίως λοιπὸν τὸν δωδεκάριθμον τοῦτον τῶν Ἀποστόλων χορὸν ἡ Ἐκκλησία ἰδιαζόντως τιμᾷ καὶ ἐν τῇ μνήμῃ αὐτῶν ἄγει ἑορτὴν φαιδράν, διότι ταύτης ἐγένοντο θεμέλιοι ἀσφαλεῖς καὶ τοῦ Λόγου πάγχρυσα στόματα καὶ τῶν πιστῶν πρέσβεις θερμοὶ καὶ τῆς χάριτος οἰκονόμοι πιστοὶ καὶ τῆς παγκοσμίου σωτηρίας θεόκλητοι συνεργοί. Καὶ ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, ἂς ἑορτάσωμεν ταύτην τὴν ἑορτὴν ἐν ἀγαλλιάσει καὶ χαρᾷ μιμούμενοι κατὰ τὸ δυνατὸν τὰς τούτων ἀρετάς· διότι μόνος ὁ μιμούμενος τὸν βίον τὸν ἀποστολικὸν καὶ πράττων τὸ ἀγαθὸν ἀείποτε ἐν χαρᾷ διατελεῖ καὶ ἀπολαμβάνει γαλήνην ψυχικήν· ἂς ἑορτάσωμεν πνευματικῶς ταύτην τὴν λαμπρὰν τῶν μαθητῶν τοῦ Σωτῆρος ἑορτὴν προσφέροντες πρὸς αὐτοὺς ὡς φόρον εὐγνωμοσύνης εὐλάβειαν, σέβας καὶ τιμήν· διότι διὰ τῶν ἀγώνων αὐτῶν ἐρρύσθημεν ἀπὸ τῆς ἀπωλείας τὸν βυθόν, διὰ τοῦ κηρύγματος αὐτῶν ἠξιώθημεν νὰ πιστεύσωμεν εἰς Χριστόν, νὰ κληθῶμεν πρὸς ἀπόλαυσιν τῶν μεγάλων ἐκείνων τῆς αἰωνιότητος ἀγαθῶν.
Μὴ λοιπὸν ἀνάξιοι τῆς ἄνωθεν κλήσεως, τῆς μεγάλης ταύτης τιμῆς δειχθῶμεν, διότι τότε ἀπόκληροι τῆς αἰωνίου μακαριότητος ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως ὑπὸ τοῦ Σωτῆρος θὰ κηρυχθῶμεν. Τοῦτο δὲ εἶναι ἀναντιρρήτως ἡ φρικωδεστέρα τῶν δυστυχιῶν, ἐξ ὅσων νὰ ὑποστῶμεν εἶναι δυνατόν. Ἂν οἱ γονεῖς μᾶς ἀποκηρύξωσι, τοῦτο θεωροῦμεν μεγίστην ἀτιμίαν· ἄν ἡ πολιτεία τὰς κεφαλάς μας ἐπικηρύξῃ τοῦτο ἐκλαμβάνομεν μεγίστην ζημίαν· ἂν δὲ αὐτὸς ὁ Σωτὴρ καὶ Θεὸς ἡμῶν τέκνα αὐτοῦ καὶ μαθητὰς δὲν μᾶς ἀναγνωρίσῃ, ἀλλ’ ὡς ἐχθρούς Του μᾶς ἀποκηρύξῃ καὶ εἰς κόλασιν αἰώνιον, φρικώδη, ἀφόρητον μᾶς ρίψῃ, τοῦτο δὲν εἶναι ἡ φρικωδεστέρα τῶν τιμωριῶν καὶ ἡ ἐσχάτη τῶν ἀτιμιῶν; Νοῦν λοιπὸν ἂν ἔχωμεν, ἴχνος ἐντροπῆς ἂν φέρωμεν, τὴν σωτηρίαν μιας, ἂν θὲλωμεν, τὸ ἀληθὲς ἡμῶν συμφέρον ἂν ἐννοῶμεν, ὑπὸ τὴν σημαίαν τοῦ Σωτῆρος καὶ τῶν Ἀποστόλων ἂς συνασπισθῶμεν, πᾶν ὅ,τι οὗτοι ἐδίδαξαν ἡμᾶς ἀκριβῶς ἂς τηρῶμεν καὶ πιστοὶ καὶ ἡνωμένοι πρὸς Ἐκεῖνον ἂς τελῶμεν, ὅστις πρὸς ἑαυτὸν καθ’ ἑκάστην μᾶς καλεῖ καὶ μεθ’ ἡμῶν νὰ εἶναι πάντοτε ἐπιθυμεῖ. Μὴ ὡς ἀγνώμονες καὶ ἄφρονες ἀπορρίπτωμεν τὴν ἔξοχον ταύτην τιμήν, ἀλλ’ εἰς Αὐτὸν ἂς ἀφιερῶμεν τὸν νοῦν ἡμῶν καὶ τὴν καρδίαν καὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν ζωήν, καὶ φλογερὰ καὶ διάπυρα ἂς παρακαλῶμεν αὐτὸν νὰ μένῃ μεθ’ ἡμῶν. Οὕτω δὲ καὶ τὸν παρόντα βίον ἐν χαρᾷ θὰ διανύσωμεν καὶ ὡς τέκνα Θεοῦ ποτε θ’ ἀναζήσωμεν καὶ τὰ αἰώνια ἐκεῖνα καὶ ἄρρητα ἀγαθὰ θὰ κληρονομήσωμεν. Γένοιτο.