Ὁμιλία εἰς τοὺς ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ καὶ περὶ τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος, ὑπὸ Θεοδώρου Ζωγράφου Ἰωαννίτου.

Οὗτος κατ’ ἀρχὰς ἐγένετο τοῦ Προδρόμου μαθητής, εἶτα δὲ προσῆλθεν εἰς τὸν Χριστὸν ὑπ’ ἐκείνου ὁδηγηθεὶς καὶ ἐπί τινα καιρὸν ἠκολούθησεν αὐτόν. Μετὰ μικρὸν εἰς τὴν Γαλιλαίαν ἐπανελθὼν ἠσχολήθη καὶ πάλιν εἰς τὸ ἔργον αὐτοῦ τὸ ἁλιευτικὸν μέχρι τοῦ χρόνου καθ’ ὃν ὁ Σωτὴρ ἐκάλεσεν αὐτὸν ὁριστικῶς.

Ἔκτοτε ὁ θεῖος Ἰωάννης ἀκολουθεῖ διαρκῶς τὸν Σωτῆρα καὶ γίνεται ὁ κατ’ ἐξοχὴν προσφιλὴς καὶ ἐπιστήθιος τοῦ Κυρίου μαθητής, ἕνεκα τῆς πρὸς αὐτὸν ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως αὐτοῦ καὶ τῆς καθαρότητος τῆς καρδίας αὐτοῦ. Μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Πέτρου τὸν στενώτερον περὶ τὸν Ἰησοῦν κύκλον ἀποτελεῖ. Τοὺς τρεῖς τούτους ἐν τῇ ἀναστάσει τῆς θυγατρὸς τοῦ Ἰαείρου προσέλαβεν ὁ Χριστός, τούτους μόνους καὶ ἐπὶ τοῦ ὄρους Θαβώρ, ἔνθα εἶδον τὴν δόξαν τοῦ Ἰησοῦ, δόξαν ὡς Μονογενοῦς παρὰ Πατρός· κατὰ δὲ τὸν Μυστικὸν Δεῖπνον οὗτος ἐπὶ τὸ στῆθος τοῦ θείου αὐτοῦ διδασκάλου ἔπεσε καὶ ἠρώτησεν αὐτόν, τίς εἶναι ὁ μέλλων νὰ παραδώσῃ αὐτόν. Ὅτε δὲ ὁ Ἰησοῦς εἰς χεῖρας ἀνόμων παρεδόθη, μόνος ὁ Ἰωάννης αὐτὸν παρακολουθεῖ καὶ δὲν ἀφίσταται αὐτοῦ οὐδὲ κατὰ τὴν τελευταίαν αὐτοῦ στιγμὴν καὶ παρὰ τὸν Σταυρὸν μετὰ τῆς Θεοτόκου παρίσταται παρηγορῶν αὐτήν, καὶ ἐκεῖ ἀξιοῦται τῆς μεγίστης τιμῆς, Υἱὸς τῆς Παρθένου ὑπὸ τοῦ Ἐσταυρωμένου νὰ κληθῇ. Καὶ ὅτε ἠγγέλθησαν εἰς τοὺς μαθητὰς τὰ εὐαγγέλια τῆς Ἀναστάσεως, πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον ἔτρεξε καὶ εἰς τὴν θάλασσαν τῆς Τιβεριάδος πρῶτος τὸν ἀναστάντα διέκρινε καὶ ὄπισθεν αὐτοῦ ἠκολούθησε.

Μετὰ τὴν Ἀνάληψιν βλέπομεν τοῦτον μετὰ τοῦ Πέτρου θαυματουργοῦντα καὶ κηρύττοντα εἰς Ἱερουσαλὴμ ἀλλὰ καὶ εἰς Σαμάρειαν, ἔνθα ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας εἶχεν ἀποσταλῆ. Μετὰ τοῦ Πέτρου καὶ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ὑπῆρξεν ἐν τῇ πρώτῃ ἐν Ἱεροσολύμοις Χριστιανικῇ κοινότητι εἷς τῶν στύλων τῆς νέας πίστεως, κατὰ δὲ τὰς ἀρχὰς τοῦ Ἰουδαϊκοῦ πολέμου περὶ τὸ 67 ἔφυγεν ἐξ Ἱεροσολύμων μετὰ τῶν πιστῶν εἰς τὴν ἐν τῇ Περαίᾳ Νέαν Πέλλαν, ἔνθα ἐπί τινα χρόνον ἔμεινεν, εἶτα δὲ ἐν τῇ Ἀσίᾳ ἐπὶ πολλὰ ἔτη τὸ Εὐαγγέλιον ἐβροντοφώνησε καὶ ἐν Ἐφέσῳ τοῦτο ἐγγράφως ἐξέθηκεν. Ἐπὶ δὲ τοῦ διωγμοῦ τοῦ Δομετιανοῦ ἐξωρίσθη εἰς Πάτμον, ἔνθα τὴν Ἀποκάλυψιν συνέγραψεν. Ἐπιστρέψας δὲ εἰς τὴν Ἔφεσον, πλήρης ἡμερῶν ἐν εἰρήνῃ ἀνεπαύθη. Ὁ κατ’ ἐξοχὴν οὗτος Ἀπόστολος τῆς ἀγάπης εἶναι ὁ μόνος τῶν μαθητῶν, ὅστις δὲν ὑπέστη θάνατον μαρτυρικόν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οἱ Συναξαρισταί, ἀκολουθοῦντες εἰς τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν, λέγουσιν ὅτι Ναθαναὴλ εἶναι ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Σίμων. Τούτους ἠκολουθήσαμεν καὶ ἡμεῖς, βλέπε δὲ περὶ τούτου εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου τῇ ιʹ (10ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», καὶ ἐν τῷ ἀνὰ χεῖρας τόμῳ σελ. 457 ἔνθα λέγει: «Ἑνδέκατος εἶναι ὁ Σίμων…».