Ὁμιλία εἰς τοὺς ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ καὶ περὶ τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος, ὑπὸ Θεοδώρου Ζωγράφου Ἰωαννίτου.

Καὶ ὅμως ὤφειλον πρὸς πάντας καὶ πρὸς πάντα νὰ παλαίσωσι, πάντας νὰ νικήσωσι, τὰ πάντα νὰ ἐκπορθήσωσι, τὰς ψευδεῖς θρησκείας νὰ καταλύσωσι, πάθη καὶ ἐπιθυμίας νὰ μηδενίσωσι, πεπαλαιωμένας συνηθείας νὰ καταργήσωσι, βαθέως ἐρριζωμένας κακίας νὰ ἐκσπάσωσιν ἐκ τῶν καρδιῶν καὶ ἀφανίσωσι, καρδίας νὰ κατακτήσωσι, ψυχὰς ν’ ἀνακαινίσωσι καὶ μετατρέψωσι τὸν ροῦν τοῦ κόσμου, ἱδρύοντες νέον βίον, νέαν πίστιν, νέα ἔθιμα καὶ ἤθη.

Ἄν τις ἐγίνωσκε τὴν διαφθορὰν τοῦ τότε κόσμου καὶ τὴν κατὰ κόσμον γυμνότητα καὶ ἀδυναμίαν τῶν Ἀποστόλων, βεβαίως ἤθελε νομίσει, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐπίτηδες τούτους εἶχεν ἐκλέξει, ὅπως τὸ ἔργον του οὐχὶ ἰσχύσῃ καὶ θριαμβεύσῃ, ἀλλὰ ματαιωθῇ καὶ καταπέσῃ. Καὶ ὅμως τοὐναντίον συνέβη.

Οἱ Ἀπόστολοι, οἱ δώδεκα κατὰ τὴν πληθύν, οἱ ἀγράμματοι ἁλιεῖς, οἱ πτωχοὶ καὶ ἀφανεῖς, ἐνίκησαν τοὺς πολλούς, τοὺς ἰσχυρούς, τοὺς πλουσίους καὶ σοφούς, καὶ ἐγένοντο ἀκατάβλητοι, ἀήττητοι, πανίσχυροι. Οὐδὲν ἐμπόδιον ἴσχυσε ν’ ἀναχαιτίσῃ τὴν πορείαν αὐτῶν· οἱ φραγμοὶ τὰ ἅλματά των ἐμήκυναν, οἱ θάνατοι τὰς προόδους ἐπέτειναν, τὰ αἵματά των τὴν διαφθορὰν τοῦ κόσμου ἀπέπνιξαν. Πάντες καὶ πάντα κατ’ αὐτῶν πολεμοῦσι, καὶ αὐτοὶ τοὺς πάντας νικῶσι, τὰ πάντα εἰς Χριστὸν κατακτῶσι.

Οὕτως ἀνεδείχθησαν, ἀδελφοί, οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι μοναδικοὶ ἀγωνισταὶ καὶ ἀπαράμιλλοι κατακτηταὶ ἐπισκιάζοντες τοὺς μεγάλους τοῦ κόσμου δορυκτήτορας καὶ περιβαλλόμενοι δόξαν ἀθάνατον καὶ φήμην παγκόσμιον. Διότι μόνοι αὐτοὶ ἠξιώθησαν τῆς τιμῆς, οἷας οὐδεὶς ἐπὶ γῆς, καθόσον οὐ μόνον τὸν Θεὸν Λόγον ὑπηρέτησαν καὶ σαρκωθέντα τὸν ἄϋλον ἐψηλάφησαν καὶ ἐπὶ γῆς βαδίζοντα τὸν πανταχοῦ παρόντα ἠκολούθησαν καὶ τῆς γλυκείας φωνῆς αὐτοῦ ἤκουσαν καὶ τῆς θεοειδοῦς μορφῆς αὐτοῦ κατετρύφησαν, ἀλλὰ καὶ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην διὰ τοῦ κηρύγματος αὐτῶν ἐσαγήνευσαν καὶ ὡς ἀετοὶ τὸν κόσμον περιελθόντες κατέκτησαν καὶ τὸν ροῦν τῆς κακίας ἔστησαν καὶ τὰς ἀπὸ τοῦ καύσωνος τῆς ἁμαρτίας διψώσας καρδίας ἐδρόσισαν, ὡς τὸν Ἰσραηλίτην λαὸν πάλαι ποτὲ ἐν τῇ ἐρήμῳ αἱ δώδεκα τῶν ὑδάτων πηγαὶ καὶ τὰ ἑβδομήκοντα στελέχη τῶν φοινίκων (Ἐξόδου, ΙΕ’ 27), ὧν αἱ μὲν τοὺς δώδεκα τούτους προετύπουν μαθητάς, τὰ δὲ τοὺς ἑβδομήκοντα.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οἱ Συναξαρισταί, ἀκολουθοῦντες εἰς τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν, λέγουσιν ὅτι Ναθαναὴλ εἶναι ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Σίμων. Τούτους ἠκολουθήσαμεν καὶ ἡμεῖς, βλέπε δὲ περὶ τούτου εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου τῇ ιʹ (10ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», καὶ ἐν τῷ ἀνὰ χεῖρας τόμῳ σελ. 457 ἔνθα λέγει: «Ἑνδέκατος εἶναι ὁ Σίμων…».