Καλέσας τότε τὴν σύζυγόν μου, τῆς εἶπα νὰ λύσῃ τὸν ἐπίδεσμον, τὸν ὁποῖον εἶχον δεδεμένον εἰς τὸ στῆθός μου, εἰς αὐτὸν δὲ εὑρέθη ἐπικολλημένον οἴδημά τι ὡς ἀμανίτης (μανιτάρι), τὸ ὁποῖον ἐβγῆκεν ἀπὸ τὴν πληγήν μου, καὶ ἔμεινα ὑγιέστατος. Ὅθεν ἦλθα νὰ εὐχαριστήσω τὸν Ἅγιον διὰ τὴν τοιαύτην μεγάλην εὐεργεσίαν, τὴν ὁποίαν μοῦ ἔκαμεν ὁ ἀείμνηστος». Οὕτως ὁ Βάρδας διηγεῖτο μεγαλοφώνως εἰς ὅλους τὸ θαυματούργημα. Οἱ δὲ ἰατροί, οἵτινες τὸν ἀφῆκαν ὡς νεκρόν, τὸν ἐψηλαφοῦσαν εἰς τὴν πλευρὰν καὶ πάντες ἐξίσταντο.
Ἄλλος τις, τὴν κλῆσιν Γεώργιος, ὑποτακτικὸς Μοναχοῦ τινος, Ἐφραὶμ ὀνόματι, εἰχεν ὕδρωπα, καὶ προσμείνας εἰς τον τάφον τοῦ Ἁγίου ἡμέρας πολλὰς δὲν εἶδε τινὰ ὠφέλειαν. Ὅθεν ἀπελπισθεὶς ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Μοναχοῦ Ἐφραίμ, ὅστις τὸν ἔστειλε καὶ πάλιν, λέγων· «ὕπαγε, προσκύνησον τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, καὶ ἀλείψου ἀπὸ τὸ ἔλαιον τῆς κανδήλας, νὰ λάβῃς τὴν θεραπείαν σου. Τούτου γενομένου ἔγινεν ὑγιὴς ὁ ἀσθενής. Ὁμοίως καὶ γυνὴ τις, Εἰρήνη ὀνόματι, ἔπασχεν ἐξ ὑδρωπικίας. Νύκτα δέ τινα ἐφάνησαν εἰς αὐτὴν τρεῖς ἄνθρωποι, ὁ Ἅγιος Σαμψὼν καὶ οἱ θεῖοι Ἀνάργυροι, Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός, ὅτι μὲ αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους ἐφάνη πολλάκις εἰς τοὺς ἀσθενεῖς ὁ Ὅσιος, ὅστις εἶπε τῆς Εἰρήνης· «τί ἔχεις καὶ θλίβεσαι;». Ἡ δὲ ἔδειξεν εἰς αὐτὸν τὴν ἀσθένειαν. Τότε προστάσσει τὸν ἕνα ὁ Ὅσιος νὰ σχίσῃ μὲ τὸ νυστέριον τὸ πάθος της, αὕτη δὲ ἀπὸ τὸν πόνον ὅπου ᾐσθάνθη, ἐξύπνησε καὶ βλέπει ὅτι ἦτο ἀλήθεια τὸ ὁρώμενον, ἔρρευσε δὲ ἀπὸ τὴν πληγὴν ὕλη πολλή, καὶ οὕτως ἔμεινεν ὑγιής, δοξάζουσα τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστοῦσα τὸν Ἅγιον.
Ἀρκοῦσιν αὐτὰ τὰ ὀλίγα νὰ μαρτυρήσωσι τὴν παρρησίαν τὴν ὁποίαν ἔχει πρὸς τὸν Θεὸν ὁ Ὅσιος. Μάλιστα δὲ ἐξέρχεται ἅγιον μύρον κάθε χρόνον κατὰ τὴν ἑορτήν του ἀπὸ τὸν τάφον του, ἕως τινὰς ἡμέρας καὶ τοῦτο εἶναι πλέον ποθεινότερον καὶ σεβασμιώτερον, παρὰ νὰ ἔτρεχεν ὅλον τὸν χρόνον, ὅτι πᾶν σπάνιον, ἐπιθυμητὸν καὶ ἄριστον. Ἀλλ’ ὦ Πατέρων φιλόχριστε, χριστομίμητε, ἐλεῆμον καὶ εὔσπλαγχνε, δέομαί σου νὰ θεραπεύσῃς καὶ ἐμὲ τὸν ἄχρηστον ἀπὸ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς μου, μὲ τὰ ὁποῖα παρώργισα τὸν Δεσπότην μου· καὶ νὰ μὲ ἀξιώσῃς διὰ πρεσβειῶν σου ἁγίων νὰ κάμω ἱκανὴν μετάνοιαν, ὅπως ἐπιτύχω τῆς αἰωνίου μακαριότητος ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.