Εἰς ταύτην γίνονται καθ’ ἑκάστην ἐξαίσια θαύματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα νὰ γράψωμεν ἐνταῦθα δύο ἢ τρία εἰς πίστωσιν καὶ τῶν ἄλλων, διὰ νὰ μὴ μακρύνωμεν κατὰ πολὺ τὴν διήγησιν.

Ἄρχων τις ὀνόματι Εὐστράτιος, τὴν ἀξίαν Πρωτοσπαθάριος, φίλος ἐγκάρδιος τοῦ προαναφερθέντος Δρουγγαρίου, εἶχεν εἰς τὸν ἕνα ὀφθαλμὸν δεινὴν ἀσθένειαν, ἥτις ἐπροξένει ὀδύνην καὶ πόνον ἀνείκαστον. Τοῦτον συνεβούλευσεν ὁ ἄνωθεν Λέων, λέγων· «Τὸ νοσοκομεῖον χρειάζεται ἔλαιον, καὶ ἂν δώσῃς ἀρκετὸν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Ἁγίου, ἐγὼ νὰ εἶμαι ἐγγυητής του, νὰ σοῦ δώσῃ τὴν ὑγείαν». Ὁ δὲ Εὐστράτιος ἔταξε νὰ δώσῃ τὸ ἔλαιον, ἐὰν λάβῃ τὴν θεραπείαν καὶ εὐθὺς ἔμεινεν ὑγιὴς καὶ ἄνοσος. Ἔπειτα, ὅταν ἰατρεύθη, ἐφάνη πρὸς τὸν εὐεργέτην ἀχάριστος καὶ ἐλησμόνησε νὰ δώσῃ ὁ ἀνίλεως τὸ ἔλαιον, διὰ τὸ ἔλεος ὅπου ἔλαβεν. Ὁ δὲ Ἅγιος φαίνεται καθ’ ὕπνον καὶ τοῦ λέγει. «Ἐμὲ περιπαίζεις, Εὐστράτιε;». Ταῦτα ἀκούσας ἐκεῖνος ἠγέρθη ἀπὸ τὸν ὕπνον ὅλος ἔντρομος, εὐθὺς δὲ ἔστειλε τὸ ἔλαιον πρὸς τὸν Λέοντα, παρακαλῶν αὐτὸν νὰ δεηθῇ τοῦ Ἁγίου νὰ τὸν συγχωρήσῃ, ἐπειδὴ ἐβράδυνε νὰ στείλῃ τὸ χρέος του.

Ἕτερός τις Πρωτοσπαθάριος, Βάρδας ὀνόματι, εἶχεν εἰς τὴν πλευρὰν δεινὴν ἀσθένειαν, τὴν ὁποίαν οἱ ἰατροὶ ὀνομάζουσιν ἄνθρακα καὶ τόσον ἥπλωσε τὸ κακόν, ὥστε κατέλαβε ὅλην τὴν πλευράν, ἕως τὸ στῆθος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἔκαμε πέντε ὀπὰς καὶ τοῦ ἐπροξένει τόσον πόνον, ὥστε ἐπεθύμει τὸν θάνατον, οἱ δὲ ἰατροὶ τὸν ἀπεφάσισαν, μὴ ἔχοντες πλέον ἐλπίδας ζωῆς δι’ αὐτόν. Τότε ἦλθεν ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου, καὶ μετέβαινον ἀφ’ ἑσπέρας νὰ ἀγρυπνήσουν εἰς τὸν ναὸν αὐτοῦ οἱ φιλόχριστοι, ὁ δὲ ἀσθενὴς ἔμεινεν εἰς τὴν οἰκίαν του ὀδυνώμενος. Τὸ πρωῒ τὸν εἶδεν ὁ ὁστιάριος Μιχαὴλ ἐνδεδυμένον μὲ λαμπρὰ ἱμάτια καὶ ἐστέκετο εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου, χωρίς τινα ἀσθένειαν, θαυμάσας δὲ τὸν ἠρώτησε πῶς ἔγινεν εἰς αὐτὸν τοιοῦτον φρικτὸν καὶ ταχὺ θαυμάσιον. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο ἀγαλλόμενος· χθὲς βράδυ ἐκειτόμην εἰς τὴν οἰκίαν μου περίλυπος, διότι δὲν ἤμην εἰς θέσιν νὰ ἔλθω καὶ ἐγὼ εἰς τὴν τοῦ Ὁσίου πανήγυριν. Οὕτως ἔξυπνος εὑρισκόμενος βλέπω γέροντά τινα Μοναχόν, ὅστις μοῦ λέγει. «Ἔγειραι νὰ ὑπάγῃς εἰς τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου Σαμψών». Ἐγὼ δὲ εἶπον. «Δὲν δύναμαι νὰ σηκωθῶ, κύριε». Αὐτὸς δὲ μοῦ εἶπεν ἄλλας δύο φορὰς νὰ σηκωθῶ, καὶ ἔγινεν ἄφαντος. Ἐγὼ δὲ εὑρέθην ὑγιὴς καὶ δὲν ᾐσθανόμην πλέον πόνον τινὰ εἰς τὸ σῶμά μου.