Ταῦτα βλέπων ὁ ἐνάρετος Οὐαλέριος, ὁ προμνησθεὶς Ἐπίσκοπος Ἱππῶνος, ἀντὶ νὰ φθονῇ διὰ τοὺς περιφανεῖς τούτους θριάμβους τοῦ βοηθοῦ του (ὡς ἤθελον πράξει πολλοὶ βεβαίως τῶν σημερινῶν) ἀπεναντίας πατρικῶς ἐπιχαίρων, καὶ φοβούμενος μήπως ἄλλη τις πόλις φθάσασα ζητήσῃ αὐτὸν Ἐπίσκοπον, ἀπεφάσισε νὰ καταστήσῃ αὐτὸν συνεπίσκοπόν του, ἐπὶ τῷ λόγῳ ὅτι αὐτὸς διὰ τὸ προβεβηκὸς τῆς ἡλικίας του καὶ διὰ τὴν ἀσθένειαν δὲν ἠδύνατο πλέον νὰ ἐπαρκῇ εἰς τὰ βάρη τοῦ ἀξιώματός του. Καὶ ἀντέτεινε μὲν ἐπιμόνως καὶ πάλιν ὁ Αὐγουστῖνος εἰς τὴν παραδοχὴν τοῦ νέου τούτου ἀξιώματος, προτείνων ὅτι ἡτο ἐναντίον τῶν ἐκκλησιαστικῶν κανόνων τὸ νὰ τεθῇ νέος Ἐπίσκοπος εἰς Ἐκκλησίαν εἰς τὴν ὁποίαν ὑπῆρχε καὶ ἄλλος ζῶν (ὅπερ καὶ τῳόντι ἀπαγορεύει ὁ η’ Κανὼν τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου)· καὶ πάλιν ὅμως ἠναγκάσθη νὰ ὑποταχθῇ εἰς τὸ θέλημα τῆς θείας Προνοίας, καὶ τῷ 395 ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Ἱππῶνος.
Αἱ πολλαὶ φροντίδες τοῦ νέου τούτου ἀξιώματος οὐδαμῶς ἤμβλυναν τὸν πρὸς τὸ διδάσκειν καὶ γράφειν ζῆλον τοῦ Αὐγουστίνου, ἀλλὰ πάσας τὰς ἀπὸ τῶν ἐπισκοπικῶν χρεῶν ἀναπαύσεις μετεχειρίζετο εἰς συνθέσεις συνομιλιῶν, συγγραφὰς περὶ πάσης ὕλης [2], ἤτοι θρησκευτικάς, φιλοσοφικάς, κριτικάς, εἰς μεταφράσεις ἀλλογλώσσων θρησκευτικῶν βιβλίων, εἰς τακτικὰς ἀλληλογραφίας μετὰ σοφῶν, ἐπισκόπων, ἀρχόντων καὶ βασιλέων ἀκόμη, πρὸς τοὺς ὁποίους ἡ φήμη καὶ τὰ συγγράμματά του τὸν εἶχον καταστήσει γνωστόν. Ἐνῷ ἠσχολεῖτο περὶ τὰς διανοητικὰς ταύτας εὐεργεσίας, μετὰ θείου ζήλου κατεγίνετο συγχρόνως καὶ εἰς φιλανθρωπικὰ ἔργα, περιθάλπων καὶ παρηγορῶν τοὺς πρὸς αὐτὸν προστρέχοντας δυστυχεῖς καὶ τεθλιμμένους, πραΰνων τὴν τύχην τῶν δούλων, τρέφων καὶ ἐνδύων τοὺς πτωχοὺς καὶ ἐξαντλῶν ὑπὲρ αὐτῶν τοὺς ἰδίους του πόρους, αὐτοπροσώπως ἐπισκεπτόμενος τοὺς ἐν ἀνάγκαις εὑρισκομένους καὶ πάσῃ δυνάμει βοηθῶν τοὺς ἐρχομένους νὰ ζητήσωσι τὴν βοήθειάν του.
Μὲ τοιαῦτα ἀξιομίμητα ἔργα διαβιώσας, καὶ πάσης ἀρετῆς ὑπογραμμὸν παρασχὼν ἑαυτὸν πάντοτε εἰς το ποίμνιόν του, καὶ φθάσας εἰς τὸ ἑβδομηκοστὸν ἕκτον ἔτος τῆς ἡλικίας του, κατὰ τὸ ἔτος 430 ἀπὸ Χριστοῦ παρέδωκε τὴν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν [3].