Ἐξ ὅλων ὅμως τῶν θύραθεν, ἤτοι τῶν μὴ ἐκκλησιαστικῶν σπουδῶν, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος ἐξαίρει τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ποιητῶν, λέγων ὅτι ἐξ αὐτῆς μεγάλως ὠφελήθη· διότι αὕτη ὄχι μόνον τὸ λεκτικὸν αὐτοῦ ἐτελειοποίησεν, ἀλλὰ καὶ τὰς ψυχικὰς δυνάμεις αὐτοῦ ἐνίσχυσε, κυρίως τὸ ἐφευρετικόν, τὸ ἀπαραίτητον τοῦτο προσὸν τῶν δημιουργικῶν νόων· ὅτι προσέτι ἐξ αὐτῆς ἀπέκτησε τὸν πλοῦτον ἐκεῖνον καὶ τὸ ὕψος τῶν συλλογισμῶν καὶ ἐκφράσεων, τὰ ὁποῖα ὑψώνουσι τὴν φύσιν ὑπεράνω ἑαυτῆς, καὶ τὴν εὐκολίαν εἰς τὸ νὰ ἐκφράζεται κομψῶς καὶ καταλλήλως εἰς τὰς περιστάσεις.
Ὡς νὰ μὴ ἤρκει δὲ ἡ ἠθικὴ παραλυσία, ἡ ὁποία κατέλαβε τὴν ἄλλως φύσει εὐγενῆ καὶ εὐθεῖαν ἐκείνην ψυχήν, εἰς ἐπίμετρον τοῦ κακοῦ ὁ ὕστερον θερμὸς οὗτος ὑπέρμαχος τῆς ἀληθοῦς θρησκείας περιέπεσε καὶ εἰς τὴν αἵρεσιν τῶν Μανιχαίων, ἑλκυσθεὶς ὑπὸ τῶν πομπωδῶν αὐτῶν λόγων· ἂν δὲ καὶ οὔτε εἰς τὰ ὀνειροπολήματα τῆς τερατώδους ταύτης αἱρέσεως εὗρε τὴν πνευματικὴν ἀνάπαυσιν, τὴν ὁποίαν ἡ καρδία αὐτοῦ τόσον περιπαθῶς ἐπόθει, οὐχ ἧττον ὅμως ἐπέμεινεν εἰς αὐτὴν ἐπὶ ἐννέα ὅλα ἔτη, μετὰ τὰ ὁποῖα κορεσθεὶς τέλος καὶ ἐξ αὐτῆς καὶ μὴ εὑρίσκων ποῦ νὰ κλίνῃ τὸ ἐξημμένον καὶ ἀνήσυχον πνεῦμα αὐτοῦ, περιέπεσεν ἀπὸ τῆς Σκύλλης εἰς τὴν Χάρυβδιν καὶ ἐνεκολπώθη τὰς πλάνας τῶν ἀκαδημαϊκῶν, διὰ τῶν ὁποίων κατήντησε νὰ ἀμφιβάλλῃ περὶ πάντων.
Τὸ διπλοῦν τοῦτο ναυάγιον τῶν ἠθῶν καὶ τῆς πίστεως τοῦ υἱοῦ μαθοῦσα ἡ εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος μήτηρ κατεθλίβη, καιρίως καὶ μὲ χειμάρρους δακρύων παρεκάλει ἡμέρας καὶ νυκτὸς τὸν Θεὸν νὰ φωτίσῃ τὸν ζοφωθέντα ὑπὸ τῶν παθῶν καὶ τῆς πλάνης νοῦν τοῦ υἱοῦ αὐτῆς· ἀνακούφισιν δέ τινα τῆς βαρείας αὐτῆς λύπης ζητοῦσα, καὶ συγχρόνως θεραπείαν τοῦ κακοῦ ἐλπίζουσα, προσέτρεξε πρὸς εὐσεβῆ τινα Ἐπίσκοπον, ὅπως ἐξομολογηθῇ μὲν πρὸς αὐτὸν τοὺς πόνους αὐτῆς, ἐπικαλεσθῆ δὲ τὴν ἀντίληψιν αὐτοῦ εἰς ἐπανόρθωσιν τῶν ἰδεῶν καὶ τῆς διαγωγῆς τοῦ πεπλανημένου υἱοῦ. Ἀλλ’ ὁ ἐνάρετος Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ πατρικῶς αὐτὴν παρηγόρησε διὰ τὴν δυστυχίαν αὐτῆς, συνεβούλευσεν αὐτὴν νὰ ὑπομείνῃ τὸ πάθος μετὰ καρτερίας καὶ νὰ ἀναθέσῃ μετ’ ἐλπίδος τὴν ψυχικὴν ἴασιν τοῦ υἱοῦ της εἰς τὸν Θεόν. «Τὸ μόνον τὸ ὁποῖον δυνάμεθα κατὰ τὸ παρὸν νὰ κάμωμεν περὶ τοῦ νέου εἶναι νὰ παρακαλέσωμεν τὸν Θεὸν ὑπὲρ τῆς σωτηρίας αὐτοῦ· ἡσύχασε ὅμως, καὶ ἔχε τὸ θάρρος σου εἰς τὴν θείαν ἀντίληψιν, διότι ἀδύνατον εἶναι ὁ Πατὴρ τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν νὰ ἀφήσῃ εἰς τὴν ἀπώλειαν υἱὸν διὰ τοσούτων δακρύων θρηνούμενον».