Ἐκεῖ δὲ προσπεσὼν εἰς τὸ ἔδαφος, συστρεφόμενος καὶ ὀλολύζων ἐκ τοῦ ψυχικοῦ πόνου, καὶ ποτίζων τὴν γῆν διὰ πικρῶν καὶ ἀφθόνων δακρύων, παρεκάλει τὸν Θεὸν νὰ τὸν λυπηθῇ καὶ νὰ τὸν ἐλεήσῃ ἐρχόμενος εἰς βοήθειάν του.
Ἐνῷ δὲ εὑρίσκετο εἰς τὴν ὀδυνηρὰν ταύτην θέσιν, ἐξαίφνης (διηγεῖται ὁ ἴδιος) ἀκούει γλυκεῖαν φωνὴν ὡς ἀπὸ γειτονικῆς τινος οἰκίας ἐξελθοῦσαν καὶ εἰποῦσαν πρὸς αὐτόν. «Λάβε καὶ ἀνάγνωθι». Οὐδέποτε συγκίνησις παρομοία εἶχε καταλάβει τὴν ψυχήν του. Ἐκπεπληγμένος, ἐκτὸς ἑαυτοῦ, ἀναλογιζόμενος καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ἐνθυμηθῇ πόθεν ἡ φωνὴ ἐκείνη εἶχεν ἐξέλθει, σκεπτόμενος καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ἐννοήσῃ ὁποία ἦτο ἡ παραγγελθεῖσα εἰς αὐτὸν ἀνάγνωσις, ἐγείρεται, καὶ ὑπὸ ἀοράτου τινὸς δυνάμεως φερόμενος, τρέχει ὅπως εὕρῃ τὸν φίλον του Ἀλύπιον, εἰς τὸ μέρος ὅπου τὸν εἶχεν ἀφήσει, ἐκεῖ δὲ βλέπει βιβλίον ἐπάνω τραπέζης κείμενον. Ἁρπάζει αὐτὸ ἐν ταραχῇ ψυχῆς, τὸ ἀνοίγει (περιεῖχε δὲ τὸ βιβλίον τοῦτο τὰς ἐπιστολὰς τοῦ Παύλου), καὶ αἱ πρῶται λέξεις ἐπὶ τῶν ὁποίων τὸ βλέμμα του πίπτει ἦσαν αἱ ἑξῆς πρὸς Ρωμαίους παραινέσεις τοῦ Ἀποστόλου· «… ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· … ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν· ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ· ἀλλ’ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (κεφ. ιγ’ 11-14).
Μόλις ὁ Αὐγουστῖνος ἀνέγνωσε τὴν περικοπὴν ταύτην, ἀκτὶς φωτὸς εἰσέδυσεν εἰς τὴν ψυχήν του καὶ διέλυσε παραχρῆμα τὸ πυκνὸν σκότος, τὸ ὁποῖον τὴν περιέβαλλεν, οὐδ’ ἐχρειάσθη νὰ ἀναγνώσῃ τι πλειότερον. Ἅπαν τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀποστόλου τοῦ ὁμοίως πρότερον μὲν δεινοῦ διώκτου τοῦ Ἰησοῦ, εἶτα δὲ δι’ οὐρανίου ἐλλάμψεως φωτισθέντος καὶ διαπρυσίου κήρυκος τῆς ἀληθείας γενομένου, εἰσῆλθε διὰ τῶν ὀλίγων τούτων λέξεων ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ νέου τούτου προσηλύτου, καὶ διέχυσεν ἐν αὐτῇ τὴν πίστιν καὶ τὴν συνοδεύουσαν ταύτην οὐράνιον γαλήνην. Οὕτως εὑρὼν διὰ μιᾶς ἐν τῇ εἰς Χριστὸν πίστει πᾶν ὅ,τι πρὸ πολλοῦ ἐζήτει ἀλλαχοῦ καὶ ἐναγκαλισθεὶς πάντα τὰ δόγματα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔσπευσε νὰ ἀποπλύνῃ τὸν ρύπον τῶν προτέρων ἁμαρτημάτων του διὰ τοῦ λουτροῦ τῆς παλιγγενεσίας, βαπτισθεὶς τὴν παραμονὴν τοῦ Πάσχα ὑπὸ τοῦ θείου Ἀμβροσίου αὐτός τε καὶ ὁ νόθος υἱὸς Ἀδεοδᾶτος, τὸν ὁποῖον εἶχε γεννήσει ἐκ παλλακίδος τινός. Ἦτο δὲ ὁ Αὐγουστῖνος τότε ὀγδοήκοντα δύο ἐτῶν τὴν ἡλικίαν.