Καὶ τῷ ὄντι, ἡ ἀπόκρισις, αὕτη τοῦ ὁσίου ἀνδρὸς ἐπηλήθευσεν ὡς θεία τις προφητεία. Καὶ μετ’ ὀλίγον πάντως ἡ Θεία Πρόνοια ἔφερε τὸν ἀσθενῆ εἰς χεῖρας τοῦ μόνου ἰατροῦ, ὅστις ἠδύνατο νὰ θεραπεύσῃ τὸ πάθος του. Ἡ πόλις τῶν Μεδιολάνων, ἀνάγκην λαβοῦσα διδασκάλου τῆς ρητορικῆς, ἔγραψε πρὸς τὸν Ἔπαρχον τῆς Ρώμης Σύμμαχον ζητοῦσα νὰ προμηθεύσῃ τοιοῦτον κατάλληλον. Οὗτος δὲ ἐξελέξατο τὸν Αὐγουστῖνον, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἤδη διδάξει ἐν Καρχηδόνι δοκίμως τὴν τέχνην ταύτην καὶ ἀπέστειλεν αὐτὸν ἐκεῖσε. Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Μεδιολάνων ἦτο τότε ὁ θεῖος Ἀμβρόσιος, τοσαύτην δὲ οἱ δύο οὗτοι ἄνδρες συμπάθειαν ᾐσθάνθησαν πρὸς ἀλλήλους ἐκ πρώτης ὄψεως, ὥστε, καί περ ἐναντίων ὄντες φρονημάτων, συνεδέθησαν ἔκτοτε διὰ στενωτάτης φιλίας. Χάριν λοιπὸν τῆς φιλίας ταύτης, ἔτι δὲ καὶ εὐχαριστούμενος ἐκ τῆς εὐγλωττίας τοῦ Ἀμβροσίου, ὁ Αὐγουστῖνος ἐσύχναζεν εἰς τὰς ὁμιλίας αὐτοῦ.
Ὅσον ὅμως πλειότερον ἡδύνετο ἐκ τῆς ρητορικῆς τοῦ ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου Ἁγίου Ἀμβροσίου καὶ κατεβάλλετο ἐνδομύχως ἐκ τῶν ἐπιχειρημάτων αὐτοῦ, τοσοῦτον ἰσχυρογνωμόνως ἐπέμενεν εἰς τὰς πεπλανημένας ἰδέας του, πεισματωδῶς (ὡς ὁ ἴδιος λέγει εἰς τὰς Ἐξομολογήσεις του) ζητῶν νὰ εὕρῃ τὴν ἀλήθειαν ἔξω τοῦ μόνου ἁγιαστηρίου, εἰς τὸ ὁποῖον αὕτη ἑδρεύει, τυπτόμενος ὑπὸ τῶν ἐλέγχων τῆς συνειδήσεως, δεδεμένος ὑπὸ τῆς ἕξεως, συρόμενος ὑπὸ τοῦ φόβου, δεδουλωμένος ὑπὸ τοῦ πάθους, συγκινούμενος τὰ σπλάγχνα ὑπὸ τῆς καλλονῆς τῆς ἀρετῆς, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ μεμαγευμένος ὑπὸ τῶν θελγήτρων τῆς κακίας, ἀκαταπαύστως παλαίων κατὰ τῶν πλανῶν τῆς αἱρέσεώς του καὶ τῶν θρησκευτικῶν μυστηρίων, ὡς ναυαγήσας ζητῶν ἀπὸ σκοπέλου εἰς σκόπελον ὅπως διασωθῇ εἰς τὴν στερεάν, καὶ κατασχιζόμενος ὑπὸ τῶν ἀποτόμων καὶ τραχέων βράχων, προσκρούων καὶ ὅμως ἀποφεύγων τὸ φῶς, τὸ ὁποῖον ἔτρεχε κατόπιν του, γογγύζων κατὰ τοῦ βάρους τῶν δεσμῶν του καὶ ἐν ταὐτῷ ἀποκρούων τὴν χεῖρα ἡ ὁποία ζητεῖ νὰ τὸν λύσῃ ἀπ’ αὐτῶν.
Μὲ τοιαῦτα ζωηρότατα χρώματα περιγράφει ὁ ἴδιος τὴν ἐσωτερικὴν πάλην τῆς ἀληθείας καὶ τῆς πλάνης, τῆς πίστεως καὶ τῆς τυφλῆς ἰσχυρογνωμοσύνης, ἡ ὁποία συνέβαινεν ἐντὸς τῆς ψυχῆς του, καὶ ἐκράτει αὐτὴν εἰς ἀκατάπαυστον ταραχήν. Ἀλλὰ τέλος ἡμέραν τινὰ καταληφθεὶς ὑπὸ τῶν σφοδροτάτων συγκινήσεων, ἐνῷ συνωμίλει μετά τινων φίλων, ἀφήνει αὐτοὺς καὶ φεύγει εἰς ἄλσος τι μονῆρες τοῦ κήπου του, ὅπως ἐκεῖ εὕρῃ τὴν γαλήνην, ἡ ὁποία ἔλειπε φεῦ! ἀπὸ τὴν καρδίαν του.