Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ἐπισκόπου Ἱππῶνος.

Ὀλίγον μετὰ ταῦτα ἐπανῆλθεν εἰς τὴν πατρίδα του, ἀποφασισμένος νὰ ἐγκατασταθῇ τοῦ λοιποῦ ἐκεῖ. Ἡ χαρὰ τῆς μητρός του, πρὸ πολλοῦ θρηνούσης πρὸς τῷ ἀποθανόντι συζύγῳ καὶ τὸν ἐν ἀπωλείᾳ πορευόμενον υἱόν της, ἦτο ἀπερίγραπτος. Δὲν ἐπέζησεν ὅμως ἡ ἐνάρετος γυνὴ πολὺ μετὰ τὴν σωτήριον μεταβολὴν τοῦ υἱοῦ της· παρέδωκε δὲ τὸ πνεῦμα πρὸς Κύριον εὐλογοῦσα αὐτόν, ὅτι τὴν ἠξίωσε νὰ ἴδῃ πάσας τὰς εὐχάς της ἐκπληρωθείσας. Πόσον πικρῶς ἐθρήνησεν ὁ Αὐγουστῖνος τὴν στέρησιν τοιαύτης φιλοστοργοτάτης καὶ ἀγαθῆς μητρός, ζωηρότατα περιγράφει εἰς ἐπιστολήν του τινὰ πρὸς τὸν φίλον του Ἀλύπιον, ὅπου πρὸς τοῖς ἄλλοις λέγει, «ὅτι ᾐσθάνθη διασπασθεῖσαν τὴν διπλῆν ἐκείνην ζωὴν τὴν συναποτελουμένην ἐκ τῆς ζωῆς τῆς μητρός του καὶ τῆς ἰδικῆς του» [1].

Ἐν τούτοις ἡ ἐπισημότης τοῦ γένους καὶ ἡ λαμπρὰ παιδεία τοῦ Αὐγουστίνου ταχέως κατέστησαν αὐτὸν γνωστὸν εἰς πάντα τὰ περίχωρα τῆς πατρίδος του, ἡ δὲ αὐστηρότης τοῦ βίου του, ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ εὐσέβεια εἵλκυσαν ἐπ’ αὐτὸν τὸ κοινὸν σέβας καὶ τὴν ἀγάπην. Ἡμέραν ὅθεν τινά, ἐνῷ ἐλθὼν εἰς Ἱππῶνα παρευρίσκετο εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, εἰπόντος τοῦ Ἐπισκόπου τῆς πόλεως ταύτης Οὐαλερίου, ὅτι εἶχεν ἀνάγκην καταλλήλου ἱερέως διὰ τὴν Ἐκκλησίαν του, ὅλος ὁ λαὸς ἔστρεψαν τὰ βλέμματα πρὸς τὸν Αὐγουστῖνον, μετ’ εὐφημιῶν ἐκήρυξαν αὐτὸν ἀξιώτατον πάντων εἰς τὸ νὰ ἀναπληρώσῃ τὴν ἔλλειψιν ταύτην καὶ σχεδὸν διὰ τῆς βίας κατέπεισαν αὐτὸν νὰ δεχθῇ τὸ προτεινόμενον ἀξίωμα, μετὰ τοῦ ὁποίου ὁ Ἐπίσκοπος ἐπεφόρτισεν εἰς αὐτὸν καὶ τὸ βάρος τῆς ἐπ’ Ἐκκλησίας κηρύξεως τοῦ θείου λόγου, τὸ ὁποῖον κατὰ τὰ ἐν Ἀφρικῇ νόμιμα ἀνῆκεν εἰς μόνον τὸν Ἐπίσκοπον.

Ἂν δὲ καὶ τὸ βαρὺ τοῦτό φορτίον ἐδέχθη ὁ Αὐγουστῖνος ἀκουσίως, ἀναδεχθεὶς ὅμως αὐτὸ ἐξεπλήρωσε πάντα τὰ καθήκοντά του μετὰ τοῦ θερμοτέρου καὶ ἁγιωτέρου ζήλου. Ἐδίδασκε δὲ ὁτὲ μὲν εἰς τὴν Λατινικὴν γλῶσσαν, τὴν ὁποίαν ἐννόουν ἐν Ἱππῶνι, ὁτὲ δὲ εἰς Φοινικικὴν διὰ τοὺς ξένους τοὺς μὴ ἐννοοῦντας τὴν Λατινικὴν καὶ τοσαύτην δύναμιν ἔδιδον ἡ φυσικὴ εὐγλωττία, ἡ ἔμπνευσις καὶ ἡ τέχνη του εἰς τὰς ὁμιλίας του, ὥστε οἱ λόγοι του σπανίως ἔπιπτον ἐπὶ πετρῶν, διότι καὶ τὰς πέτρας αὐτὰς ἐμάλασσεν εἰς λιπαρὰν γῆν ἡ ἔνθους ρητορεία του.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὑπὸ τὸν τίτλον «Μόννικα· Ἡρωῒς Μητέρα» ἐξεδώκαμεν κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος 1961 βιβλίον ἐκ πεντήκοντα σελίδων συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ διαπρεποῦς θεολόγου-καθηγητοῦ κ. Διονυσίου Μπατιστάτου. Ἐν αὐτῷ, μὲ ὑπέροχον γλαφυρότητα, περιγράφεται ἐν εἴδει διαλόγων ἡ ὑποδειγματικὴ ζωὴ τῆς μακαρίας Μοννίκης ὡς συζύγου καὶ μητρός.

[2] Τὰ συγγράμματα τοῦ ἱεροῦ τούτου Πατρὸς κατὰ τὴν τῆς Ἀμβέρσης (τῷ 1700 ἕως 1704) ἔκδοσιν καταλαμβάνουσιν ἔνδεκα τόμους, πάντα γεγραμμένα λατινιστί, ὅπερ τῇ ἀληθείᾳ εἶναι πολλῆς λύπης ἄξιον, διότι ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες στερούμεθα τοιούτου πλούτου πνευματικοῦ. Ἐκ τῶν συγγραμμάτων τούτων ὀλίγα ἔχουν μεταφρασθῆ εἰς τὴν Ἑλληνικήν, ἐξ ὦν εἶναι τὰ δέκα πέντε βιβλία (ἤτοι λόγοι), τὰ περὶ Τριάδος διαλαμβάνοντα, μεταγλωττισθέντα ὑπὸ Μαξίμου Πλανούδη εἰς ἕνα τόμον περιεχόμενα καὶ σῳζόμενα ἐν τῇ κατὰ τὸν Ἄθω ἱερᾷ καὶ Βασιλικῇ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου, τὸ Κεκραγάριον, αἱ Μελέται, οἱ Μονόλογοι, τὸ Ἐγχειρίδιον περὶ τῆς τοῦ Χριστοῦ θεωρίας καὶ τὸ Περὶ συντριβῆς καρδίας, τὰ ὁποῖα μετεγλωττίσθησαν ὑπὸ Εὐγενίου τοῦ Βουλγάρεως καί τινα νεωστὶ ἐκδοθέντα μεταξὺ τῶν ὁποίων ἐξέχουσαν θέσιν κατέχουσιν αἱ Ἐξομολογήσεις. Αὗται ἀποτελοῦνται ἐκ 13 βιβλίων εἰς τὰ ὁποῖα ὁ ἱερὸς Πατὴρ ἐκθέτει τὰ συμβάντα τῆς ζωῆς του ἀπὸ τῆς παιδικῆς του ἡλικίας μέχρι τοῦ 46ου ἔτους. Ἐν αὐταῖς δὲν περιορίζεται εἰς τὴν ἐξιστόρησιν τῶν ἐξωτερικῶν ἀντικειμενικῶν περιστατικῶν τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ παρέχει περιγραφὴν τῶν ἐσωτερικῶν αὐτοῦ ψυχικῶν καταστάσεων καὶ κρίσεων, παρεμβάλλων προσευχὰς καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Θεόν. Ἀναπτύσσει δὲ καὶ φιλοσοφικὰ προβλήματα. Ἀπαράμιλλος εἶναι ἡ ἐν τῷ 12ῳ βιβλίῳ ἀνάλυσις τῆς ἐννοίας καὶ τοῦ βιώματος τοῦ χρόνου. Αἱ Ἐξομολογήσεις ἔχουν ὁπωσδήποτε γραφῆ μετὰ τὸ ἔτος 400. Ἡ εἰς τὴν ἑλληνικὴν μετάφρασις τούτων ἐγένετο ὑπὸ τοῦ Ἀ. Δαλεζίου. Ἡ μετάφρασις αὕτη εἶναι λίαν ἐπιτυχὴς ἀποδίδουσα ἐπακριβῶς τὰ νοήματα τοῦ ἱεροῦ ἀνδρὸς εἰς λίαν γλαφυρὸν ὕφος.

Ἅπαντα τὰ ἔργα τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου ἔχουν συμπεριληφθῆ καὶ εἰς τὴν «Λατινικὴν Πατρολογίαν» τοῦ Migne εἰς τοὺς τόμους 32-47. Δικαίως ὅθεν θεωρεῖται οὗτος ὡς ὁ φιλόσοφος ὅστις ἀνοίγει νέαν περίοδον διὰ τὸν Δυτικὸν κόμον. Ἐξ ἴσου ὅμως δίκαιον εἶναι νὰ εἴπωμεν, ὅτι τὸ σύνολον τῶν φιλοσοφικῶν ἰδεῶν, ὑπὸ τῶν ὁποίων διακατέχεται τὸ πνεῦμά του, ἔχει τὴν ρίζαν του εἰς τὰς ἀντιλήψεις τὰς κρατούσας εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Χριστιανικὴν Ἀνατολήν. Ἐν πολλοῖς μάλιστα ἡ ὁμοιότης αὕτη εἰναι ἐκπληκτική.

Ἐὰν π.χ. παραβάλωμεν τὸ ἐπιχείρημα, ὅπερ παρουσιάζει ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος εἰς τὸ βιβλίον του «Περὶ Θεοῦ Πολιτείας», διὰ τοῦ ὁποίου συνάγει τὸ «εἶμαι» ἐκ τοῦ «ἀπατῶμαι», θὰ ἴδωμεν ὅτι τὸ ἐπιχείρημα τοῦτο συμπίπτει σχεδὸν κατὰ λέξιν μὲ τὰς σκέψεις αἵτινες ἀναπτύσσονται εἰς τὸ ἑλληνικὸν σύγγραμμα «Ἐρεσίου φιλοσόφου ἐξήγησις εἰς τὰ μετὰ τὰ φυσικά». Ἡ ὁμοιότης ἐπίσης τῶν ἐπιχειρημάτων καθίσταται ἐκπληκτική, ἂν παραβάλωμεν τμήματά τινα ἐκ τοῦ δεκάτου βιβλίου τοῦ «Περὶ Τριάδος» συγγράμματος τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου μὲ τὸ ἑλληνικὸν κείμενον.

Κατὰ τὸν Δοσίθεον τὰ συγγράμματα τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου ἐνοθεύθησαν ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν, διὰ τοῦτο καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀνατολικοὶ δὲν δέχονται ταῦτα ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ’ ὅσα συμφωνοῦσι μὲ τὴν κοινὴν δόξαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

[3] Εἰς τὸν Ἅγιον Αὐγουστῖνον πλήρη καὶ πανηγυρικὴν ἀκολουθίαν ἐποίησεν ὁ Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.