Τὸ δὲ ἅγιον καὶ μαρτυρικὸν αὐτοῦ σῶμα ἔμεινε γονατιστὸν καὶ ὄρθιον ἐν σχήματι προσευχομένου πλέον τοῦ ἑνὸς τετάρτου τῆς ὥρας καὶ κατόπιν ἔπεσεν ἠρέμα ὡς κοιμηθέν, οὐδόλως δὲ ταραχθὲν ἢ τιναχθέν, ὡς ταράττονται φυσικῶς τὰ σώματα τῶν ἀποτεμνομένων καταδίκων. Συνέδραμε δ’ ἐκεῖ ὅπου ἦτο ὁ νεκρὸς τοῦ ἐνδόξου Μάρτυρος Γερασίμου πλῆθος ἱκανὸν εὐσεβῶν Χριστιανῶν, καὶ οἱ μὲν ἔλαβον μέρος ἐκ τῶν ἱματίων αὐτοῦ, οἱ δὲ ἐκ τῶν τοιχῶν τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς. Ταὐτοχρόνως δὲ εἷς Χριστιανὸς ἐκ τῆς νήσου Μυκόνου, καλούμενος Χριστόδουλος, λαβὼν ὀλίγας τρίχας ἐκ τῆς μαρτυρικῆς κεφαλῆς μετέβη εἰς τὸν οἶκον ἔνθα κατέλυε, ὅπου εὑρίσκετο γυνὴ πυρέσσουσα καὶ δεινῶς κλονιζομένη, πάσχουσα ἐπὶ συνεχῆ ἔτη, ἥτις, ἀφοῦ ἐκαπνίσθη διὰ τῶν τριχῶν τούτων, ὡς εὐλαβής, ἔλαβε τὴν ἴασιν αὐτῆς.
Οὕτω λοιπὸν ἐτελείωσεν ὁ ἔνδοξος Ὁσιομάρτυς καὶ τοῦ Χριστοῦ στρατιώτης Γεράσιμος, ὁ ἐκ τῆς τοῦ Καρπενησίου γῆς, τὸ κλεινὸν μαρτύριον δεχθεὶς ἐν τῇ βασιλίδι τῶν πόλεων, τῇ τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ πρώτου Ὀρθοδόξου βασιλέως, ἐν ἔτει σωτηρίῳ ͵αωιβ’ (1812) μηνὸς Ἰουλίου γ’ (3ῃ) ἡμέρᾳ Τετάρτῃ, ἐν τόπῳ καλουμένῳ ὀθωμανιστὶ Μπαμπᾶ χουμαῒ ἐγγὺς τῆς πλατείας τοῦ περιωνύμου ἱεροῦ ποτε Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Τὸ δὲ πάντιμον καὶ σεπτὸν αὐτοῦ λείψανον μετὰ τῆς ἁγίας αὐτοῦ κεφαλῆς παρέλαβον Χριστιανοὶ φιλομάρτυρες καὶ φιλόχριστοι, ἀφοῦ ἔδωσαν ἀρκετὰ χρήματα εἰς φύλακας καὶ ἐνεταφίασαν ἐν τῇ μικρᾷ νήσῳ Πρώτῃ τῇ κατέναντι τοῦ Βυζαντίου, ἐντὸς τοῦ Ναοῦ τῆς ἐκεῖ ἱερᾶς Σταυροπηγίου Μονῆς, τῆς σεμνυνομένης ἐν τῷ ὀνόματι τῆς θείας Μεταμορφώσεως. Μετὰ τριετίαν δὲ μετεκομίσθη ὑπὸ τοῦ Γέροντος τοῦ Μάρτυρος Κυρίλλου Ἱερομονάχου εἰς τὴν Πατριαρχικὴν καὶ σεβασμίαν Μονὴν τοῦ Πυρσοῦ ἐν Καρπενησίῳ ὡς ὁ τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος πόθος καὶ ὅπερ ἀναδίδει εὐωδίαν ἄρρητον, παρέχον ἰάματα δαψιλῆ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως καὶ ἀνυποκρίτου εὐλαβείας πρὸς αὐτὸ προσερχομένους.
Οὗ ταῖς ἀκοιμήτοις πρεσβείαις καὶ θερμαῖς ἱκεσίαις πρὸς τὸν οἰκτίρμονα καὶ ἐπουράνιον ἡμῶν Θεὸν ἀξιωθείημεν ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τῆς οὐρανίου καὶ ἀλήκτου Βασιλείας. Ἀμήν.